Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΕΡΧΕΤΑΙ…


Μια νέα χρονιά, γεμάτη όνειρα κι ελπίδες για ευτυχία και επιτυχία. Ένα νέο ξεκίνημα για τον καθένα μας, που θα μας φέρει πιο κοντά στην επίτευξη των στόχων μας. Μικροί και μεγάλοι θα γιορτάσουν σε λίγες ώρες την έλευση του νέου έτους.
Άλλοι στα σπίτια τους με οικογένεια και καλούς φίλους, άλλοι έξω σε κέντρα διασκέδασης.
 Όπως και να έχει, τα μεσάνυχτα θα συμβεί κάτι μαγικό. Οι ευχές, οι αγκαλιές και τα φιλιά θα έχουν την τιμητική τους. Και είναι πραγματικά πολύ όμορφες αυτές οι στιγμές.
Δεν θα γράψω πολλά. Είναι όλα τόσο αυτονόητα αυτό το βράδυ. Η καρδιά και το μυαλό θα γεμίσουν με κάθε λογής σκέψεις και συναισθήματα. Όμορφες σκέψεις και όμορφα συναισθήματα. Θετική ενέργεια, ζωντάνια, διάθεση για δράση.  
Η νέα χρονιά που θα έρθει, θα σηματοδοτήσει την έναρξη μιας νέας ζωής. Θα φύγει το παλιό και θα έρθει το καινούργιο με όλα τα όμορφα δώρα του.
Ας είμαστε λοιπόν προετοιμασμένοι γι’ αυτή τη μεγάλη γιορτή, να ανοίξουμε την ψυχή μας και την καρδιά μας και να καλωσορίσουμε την «αναγέννησή μας», το φως και τη χαρά.
Το 2019 μας περιμένει να το ζήσουμε με πάθος, με αγάπη και με μια υπόσχεση, πως όπως την πρώτη μέρα του χρόνου, έτσι και τις υπόλοιπες θα είμαστε έτοιμοι για τα καλύτερα, όποια κι αν είναι αυτά για το καθένα από εμάς.
Καλή χρονιά με ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΕΙΡΗΝΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ!!!!!!!

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2018

ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!


Επιτέλους έφτασε η μεγάλη μέρα των Χριστουγέννων. Η δεύτερη μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης, μετά το Πάσχα. Ο κόσμος όλος είναι σε καλή διάθεση, βγαίνει στις πλατείες και στα καταστήματα για τα εορταστικά ψώνια, τα παιδιά έχουν την τιμητική τους, και οι ευχές δίνουν και παίρνουν.

Οι όμορφες αυτές μέρες μας κάνουν να σκεφτόμαστε ότι ο κόσμος, έστω για λίγο, γίνεται καλύτερος και φοράει  τα καλά του. Σκεπάζεται από το  πέπλο της καλοσύνης, της αλληλεγγύης  και φωτίζεται από τα λαμπερά χαμόγελα στα πρόσωπα όλων.
Ο Χριστός, με τη γέννησή του, δίνει το μεγαλύτερο δώρο: την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, την αγάπη και την ειρήνη!
Όμως, δυστυχώς, δεν δίνεται παντού αυτό το δώρο, δεν περνάει αυτό το μήνυμα της αγάπης και της ειρήνης. Υπάρχουν άνθρωποι, σε όλα τα μέρη του κόσμου, που δεν θα γιορτάσουν Χριστούγεννα, δεν θα ανοίξουν δώρα, δεν θα έχουν να φάνε, δεν θα ζεσταίνονται μπροστά από κάποιο τζάκι, δεν θα έχουν ανθρώπους δικούς τους να τους αγαπούν.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, πρέπει να κάνουμε μια προσευχή, να ευχηθούμε του χρόνου να είναι πολύ διαφορετικά τα Χριστούγεννα για εκείνους. Να τους φέρουμε με τις σκέψεις μας κοντά μας, σαν να είναι καλεσμένοι στο γιορτινό μας τραπέζι.
Μιας και διανύουμε ημέρες αγάπης, ας δείξουμε ότι μέσα μας σιγοκαίει η φλόγα της και ας βοηθήσουμε όπως μπορούμε ο καθένας έτσι ώστε έστω και ένας από εκείνους που αδυνατούν να περάσουν τις γιορτές όπως εμείς, να βρει ένα ζεστό μέρος και νόστιμο φαγητό να απολαύσει, ή ακόμα και να στηριχτεί σε μια αγκαλιά από εμάς. Μια αγκαλιά που θα του δείξει αγάπη και θα φωτίσει στην ψυχή του την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Συνήθως τις ημέρες αυτές πλημμυρίζουμε από αγάπη και όμορφα συναισθήματα, ας γίνει αυτό η αρχή να αισθανόμαστε έτσι καθόλη τη διάρκεια του έτους. Αυτό θα βοηθήσει ώστε σιγά σιγά να χτίσουμε έναν κάπως καλύτερο κόσμο. Τώρα που η ανθρωπιά έχει πλέον χαθεί, τώρα είναι που πρέπει να παλέψουμε περισσότερο από ποτέ να την επαναφέρουμε.
Για ένα καλύτερο αύριο, για όμορφα παιδικά χαμόγελα, για ανθρώπους κάθε ηλικίας που θα απολαμβάνουν όχι μόνο τις γιορτές, αλλά την κάθε μέρα τους.

Για έναν φωτεινό, γεμάτο αγάπη κόσμο.
Χρόνια Πολλά!!!


Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ


Με αφορμή μια υπέροχη και δυνατή ταινία που είδα τις προάλλες, αποφάσισα σήμερα να γράψω για τον πόνο της απώλειας. Η ταινία αυτή είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν πριν αρκετά χρόνια στη Ρωσία.
Αυτό που με καθήλωσε πρώτα απ’ όλα ήταν η μουσική. Έντυνε υπέροχα τις σκηνές, καθώς έδινε μια νότα λύπης και χάους. Η ταινία, για να γίνω πιο σαφής, εξιστορούσε ένα ατύχημα σε ένα υποβρύχιο, από το οποίο κανείς δυστυχώς δεν επέζησε.
Πραγματικά βίωσα πολύ έντονα κάθε σκηνή. Τα μηνύματα που μου πέρασε ήταν πάρα πολλά, με πρώτο αυτό της αταξίας του μυαλού του ανθρώπου. Πως ο άνθρωπος, αμελώντας να κάνει αυτά που πρέπει, δημιουργεί συνθήκες που θα αποβούν μοιραίες.
Έπειτα, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε αυτή η κρίση από το ίδιο το κράτος. Δυστυχώς, δεν δέχτηκαν έγκαιρα την βοήθεια από άλλους κι έτσι δεν πρόλαβαν να σώσουν κανέναν.
Τέλος, αλλά το πιο σημαντικό, η αγωνία των συγγενών και η κατάρρευση όταν έγινε γνωστό ότι δεν επέζησαν οι δικοί τους άνθρωποι. Ήταν πραγματικά μια γροθιά στο στομάχι! Σε βάζει αναγκαστικά σε σκέψεις, πως θα ένιωθα εγώ αν ήμουν στη θέση τους; Γιατί να μη νοιάζεται το κράτος το ίδιο για τους ανθρώπους που το υπηρετούν; Γιατί να μην έχουν αυτοί οι άνθρωποι την ευκαιρία να αγκαλιάσουν ξανά τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, να ξαναβρεθούν με φίλους και να χαρούν τη ζωή τους;
Δεν μπορείς να πάρεις τον πόνο της απώλειας από τους ώμους του συνανθρώπου σου. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να τον απαλύνεις. Θέλει μεγάλες αντοχές για να αντιμετωπίσεις τέτοιες καταστάσεις. Είναι άδικο να χάνονται άνθρωποι με τέτοιο τρόπο, ειδικά σε καιρό ειρήνης.
Αυτό που νιώθει κάποιος όταν βιώνει μια απώλεια, μπορεί να περιγραφεί με ορισμένες λέξεις: ένα χτύπημα στο κεφάλι, ένα σκίσιμο στην καρδιά, ένα κενό που πέφτεις μέσα, μια ανακατωσούρα στο μυαλό.
Ίσως είναι βαριά όλα αυτά, δυστυχώς όμως υπάρχουν. Λέγονται ανθρώπινα συναισθήματα και θα πρέπει να τα αναγνωρίσουμε, να τα αποδεχτούμε, να τα βιώσουμε, καθώς αυτά θα μας οδηγήσουν στο δρόμο της λύτρωσης.
Ναι, ο πόνος δεν ξεπερνιέται εύκολα. Είναι άδικο να χάνονται έτσι οι ζωές. Όμως είναι καθήκον μας να αντιμετωπίζουμε την απώλεια, να φανούμε δυνατοί και να προχωράμε, γιατί αυτό θα ήθελαν για εμάς εκείνοι που δεν είναι πια κοντά μας.
Αν ισχύει αυτό που λένε ότι μας βλέπουν από ψηλά, τότε ας αναλογιστούμε πως νιώθουν οι ψυχές τους όταν μας βλέπουν να τελματώνουμε.
Δεν σημαίνει ότι θα ξεχαστούν και θα σβηστούν από την καρδιά μας. Ποτέ δεν ξεχνάς αυτόν που αγάπησες αληθινά, είτε βρίσκεται στη ζωή, είτε όχι. Κρατάς καλά φυλαγμένα μέσα σου αυτά που σου δίδαξε και σε έκανε να νιώσεις και προχωράς.
Γιατί η ζωή συνεχίζεται και πάντα θα συνεχίζεται…..

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018

ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ


Ήρθε ο χειμώνας. Μια δύσκολη εποχή από πολλές απόψεις. Κρύο πολύ και ανάγκη για ζεστασιά, για γαλήνη, για χαλάρωση. Τι ωραίες που είναι οι φωτογραφίες από υπέροχα δωμάτια με τζάκια, με όμορφα γήινα χρώματα που αποπνέουν θαλπωρή και ζεστασιά!

Χειμώνας όμως επικρατεί και στις καρδιές των ανθρώπων. Και σε αυτή την περίπτωση που να αναζητήσεις τη ζεστασιά; Τι τζάκι να ανάψεις για να ζεστάνεις την ψυχή σου;
Πως γίναμε έτσι εμείς οι άνθρωποι; Άραγε πάντα αυτό γινόταν; Ερχόταν το κρύο και η παγωνιά και φώλιαζαν στις καρδιές και στο μυαλό τους χωρίς να υπάρχει περιθώριο να αλλάξουν και να γίνουν πιο φιλικοί, πιο συμπονετικοί, περισσότερο άνθρωποι;
Θυμάμαι, σαν παιδί, έβλεπα πολύ διαφορετικά τον κόσμο. Ήμουν μικρή βλέπεις και αθώα και όλα ήταν ένας ενθουσιασμός για μένα, όπως και για κάθε παιδί. Μεγαλώνοντας όμως, οι απογοητεύσεις από τους άλλους ήταν συνεχείς και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν είναι όλοι τους καλοί, δοτικοί, ευχάριστοι, καλόβολοι.
Συνάντησα συμπεριφορές που ουδέποτε φανταζόμουν πως υπάρχουν. Έφτασα στο σημείο να πιστεύω ότι εγώ είμαι  λάθος, ότι δεν ταιριάζω σε τούτο τον κόσμο. Δυστυχώς, ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων έχουν το ίδιο μοτίβο χαρακτήρα που μόνο ανθρώπους δεν χαρακτηρίζει.
Αν πεις μια καλημέρα σε έναν άγνωστο, θα σε κοιτάξει στραβά. Σε έναν γνωστό, πιθανόν να μην σου απαντήσει καν. Αν ζητήσεις βοήθεια, θα σε αγνοήσουν. Αν προσφέρεις βοήθεια, θα σε αποφύγουν. Αν πεις μια καλή κουβέντα ή αν φερθείς φιλικά, θα κατηγορηθείς ως ύποπτος για διπρόσωπη συμπεριφορά. Αν αν αν…..
Χιλιάδες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου για το πώς είναι αυτός ο κόσμος. Αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που έκανε τους ανθρώπους να ζουν χωρίς συναισθήματα, σαν ρομποτάκια που έχουν δημιουργηθεί για πρακτικές εργασίες. Που είναι η αγάπη, η φιλία, η εμπιστοσύνη, το φιλότιμο, η αλληλεγγύη και τόσες άλλες αρετές; Εκτός από σώμα έχουμε και ψυχή και εκείνη είναι που τρέφεται με όλα τα παραπάνω. Και πονάει πολύ που δεν μπορεί να γευτεί την αγάπη από τις άλλες ψυχές, λες κι αυτές δεν έχουν ανάγκη το ίδιο ακριβώς.
Είμαι σίγουρη ότι όλοι θα θέλαμε να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος και να μπορούμε να νιώθουμε ότι γύρω μας κυκλοφορούν άνθρωποι που θα μπορούν να μας προσφέρουν την τροφή της ψυχής.
Τον τρόπο δεν γνωρίζουμε πολλές φορές, αλλά πιστεύω ότι δεν αποτελεί μυστικό. Η ΑΓΑΠΗ πρώτα απ’ όλα είναι εκείνη που ενώνει τους ανθρώπους. Και από εκεί και πέρα έρχονται και τα υπόλοιπα.
Όταν την προσφέρουμε απλόχερα, θα γυρίσει πίσω σε εμάς, πιο δυνατή, πιο έντονη, πιο αληθινή!
Ας δούμε τους άλλους όπως θέλουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας, σε μια περίοπτη θέση. Ας τους φροντίσουμε όπως ακριβώς κάνουμε και για εμάς. Δεν είναι δύσκολο, ούτε κοστίζει τίποτα.
Με αυτό τον τρόπο, θα φύγει ο χειμώνας από τις καρδιές και θα έρθει η άνοιξη, η οποία με τα υπέροχα χρώματά της θα ζωγραφίσει την ψυχή και θα την φωτίσει.
Και έτσι, με αναγεννημένη την ψυχή θα φτιάξουμε όλοι σιγά σιγά έναν καλύτερο κόσμο!
Πάμε να το προσπαθήσουμε;


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
https://anmakraki.blogspot.com/2018/09/blog-post_23.html

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2018

ΣΥΓΝΩΜΗ


Για τις φορές που σε πίκρανα. Για τις μέρες που δεν ήμουν καλά. Για τα χατίρια που δεν σου έκανα. Για τα λάθη που δεν παραδέχτηκα. Για όλες εκείνες τις φορές που μου μιλούσες και δεν σε άκουγα. Συγνώμη…
Μια ειλικρινής συγνώμη μπορεί να φέρει μια μεγάλη αλλαγή. Μας είναι τόσο δύσκολο να την ξεστομίσουμε κάποιες φορές και δεν καταλαβαίνω το λόγο. Όλοι κάνουμε λάθη, με αποτέλεσμα να στεναχωρούμε ή να πληγώνουμε τους άλλους. Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να το παραδεχτούμε και να μετανιώσουμε; Πόσο κακό και πόνο αποφεύγουμε με το να ζητήσουμε συγνώμη και να διορθώσουμε το λάθος;
Ίσως με το να παραδεχτούμε ότι φταίξαμε, χάνουμε κομμάτι του εγωισμού μας. Αισθανόμαστε μειονεκτικά που κάναμε λάθος και για λίγο πιστεύουμε ότι είμαστε υπεράνω με το να μη ζητήσουμε συγνώμη. Όμως αυτό δεν κρατάει για πολύ, καθώς οι τύψεις έρχονται να μας κάνουν παρέα. Ενώ με μια συγνώμη, μπορεί να νιώσουμε ότι φταίξαμε, αλλά, αφού και ο άλλος τη δεχτεί, όλα θα γίνουν καλύτερα.
Θα έλεγε κανείς ότι ένας άνθρωπος που παραδέχεται το λάθος του και ζητάει συγνώμη, είναι αδύναμος. Αυτή η άποψη επικρατεί. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ισχύει το αντίθετο. Θέλει πραγματικά μεγάλη δύναμη να νικήσεις τον εγωισμό σε αυτή την περίπτωση  και να πεις αυτή τη μαγική λέξη που διορθώνει τα λάθη μας. Αλήθεια, πόσοι από εμάς είναι τόσο δυνατοί; Ίσως κάποιες φορές το πετυχαίνουμε, ενώ κάποιες άλλες όχι. Χρειάζεται αρκετή δουλειά ώστε να καταπολεμήσουμε τον  φόβο μας για συγνώμη.
Η προσωπική μου πείρα μου έχει διδάξει πως με μια συγνώμη αλλάζει μεμιάς όλο το σκηνικό γύρω μας. Φανταστείτε τον εαυτό σας σε μια κατάσταση όπου έχετε κάνει κάποιο λάθος. Κι έναν άλλο άνθρωπό απέναντί σας, όποιον θέλετε εσείς, να είναι θυμωμένος μαζί σας. Αυτή τη στιγμή σας παρακολουθείτε από μακριά. Κάνετε εικόνα στο μυαλό σας αυτή τη σκηνή. Τώρα, σκεφτείτε την περίπτωση που δεν παραδέχεστε το λάθος και αρνείστε να ζητήσετε συγνώμη. Παρατηρήστε τα συναισθήματα και των δύο πλευρών. Μετά από αυτό, σκεφτείτε μια δεύτερη περίπτωση, όπου παραδέχεστε ότι κάνατε λάθος και ζητάτε ειλικρινά συγνώμη. Και πάλι παρατηρήστε τα συναισθήματα και των δυο σας. Τι διαφορετικό είχε ή μια περίπτωση από την άλλη; Πως αισθανθήκατε εσείς, σαν παρατηρητής σε αυτές τις δύο περιπτώσεις;
Είναι σαν να βλέπουμε μια ταινία ή να παρακολουθούμε θέατρο. Αυτό που βλέπουμε να εκτυλίσσεται μας δημιουργεί και ανάλογα συναισθήματα. Σίγουρα στην πρώτη περίπτωση αισθανθήκατε ένα βάρος και μια δυσαρέσκεια. Στη δεύτερη περίπτωση, ίσως ότι έφυγε το βάρος και μια αγαλλίαση.
Με γνώμονα αυτές τις εικόνες, τι θα προτιμούσατε να γίνει σε μια ανάλογη περίπτωση, είτε φταίξατε εσείς, είτε κάποιος άλλος;
Μας είναι δύσκολο να φανταζόμαστε καταστάσεις, αλλά είναι  ένας πολύ ωραίος τρόπος για να δούμε τι θα αποκομίσουμε. Πολλές φορές χρειάζεται αυτή η μέθοδος για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας έτσι ώστε να λειτουργούμε με τρόπους που θα μας αποφέρουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα σε οποιαδήποτε περίπτωση.
Κλείνοντας, θέλω να πω σε όλους μας πως η συγνώμη πρέπει να έχει πάντα μια θέση στο μυαλό μας, γιατί είμαστε άνθρωποι και θα κάνουμε πολλές φορές λάθη. Ας φτιάξουμε καλύτερες σχέσεις με τους άλλους, ζητώντας συγχώρεση και θα νιώσουμε υπερήφανοι με αυτή μας τη δύναμη να κυριαρχούμε στον εγωισμό μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

ΤΙ ΜΟΥ ΕΜΑΘΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ


Είναι λοιπόν πολύ χρήσιμα αυτά τα σεμινάρια. Σου δίνουν μια άλλη αίσθηση της ζωής και των πραγμάτων. Άσε που περνάς κάποιες ώρες αποκομμένος από τις σκέψεις και τα προβλήματα. Το σημαντικό είναι ότι παίρνεις απαντήσεις σε πολλά ζητήματα που σε απασχολούν, καθώς επίσης σου δίνουν τροφή για σκέψη. Και σκέψη σημαίνει ανάπτυξη, εξέλιξη. Προσωπική, επαγγελματική, συναισθηματική.
Το σεμινάριο που παρακολούθησα λοιπόν σήμερα είχε να κάνει με το να μάθουμε να απορρίπτουμε τα συναισθηματικά σκουπίδια, τις αρνητικές σκέψεις, την τάση που έχουμε να θυματοποιούμαστε αντί να παίρνουμε τον έλεγχο και την ευθύνη της ζωής μας.
Η εισηγήτρια τρομερά επικοινωνιακή, πολύ προσιτή, αφοσιωμένη στο στόχο του σεμιναρίου, πολύ γλαφυρή στην παρουσίασή της, γενικά μια πολύ όμορφη παρουσία και προσωπικότητα.
Αυτό που αποκόμισα από τις τέσσερις αυτές ώρες είναι ότι ΕΜΕΙΣ πρέπει να έχουμε τον έλεγχο των συναισθημάτων μας. Όσες φορές κι αν προσπαθήσουν οι άλλοι να μας ρίξουν κάτω, δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πέσει. Δεν μας αξίζει άλλωστε. Ακόμα κι αν κάποιος μας συμπεριφερθεί άσχημα, θα πρέπει να ελέγξουμε τον εαυτό μας όσον αφορά την αντίδρασή μας. Δεν χρειάζεται να βγάλουμε θυμό.
Επίσης, είναι λάθος να φοβόμαστε να κάνουμε κάτι νέο, καθώς και να αναμασάμε τα λάθη του παρελθόντος. Η ζωή δεν είναι το παρελθόν, ούτε το μέλλον, είναι το ΤΩΡΑ. Αν δεν ζήσουμε τώρα ευτυχισμένοι, δεν θα ζήσουμε ποτέ. Δεν υπάρχει η έννοια του χρόνου, εμείς την έχουμε δημιουργήσει. Το παρελθόν πέρασε, με τα καλά και τα άσχημά του, το μέλλον δεν ήρθε ακόμη. Στο ΤΩΡΑ πρέπει να δώσουμε βάση για την ευτυχία μας, αλλά και την κάθε είδους επιτυχία που ονειρευόμαστε.
Μπορεί να φανεί χαζό, αλλά υπάρχει μεγάλη αλήθεια στα παραπάνω. Είναι ανάγκη να αλλάξουμε κατεύθυνση, να σταματήσουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους, στο παρελθόν μας, στο περιβάλλον που ζήσαμε, σε όσους μας έκαναν κακό. Ας δούμε τις δικές μας ευθύνες, ας τοποθετήσουμε τον εαυτό μας στο σωστό σημείο, ώστε να βρούμε τα δυνατά κι αδύνατα σημεία μας. Αυτό όμως πρέπει να το κάνουμε με αγάπη, χωρίς να μας κρίνουμε, γιατί έτσι αυτοτιμωρούμαστε.
Ένα άλλο ενδιαφέρον κομμάτι είναι η εστίαση στην πλευρά των πραγμάτων. Αν επιμένω να κοιτάζω την αρνητική πλευρά, αυτό θα έλξω. Τα πράγματα δεν θα πηγαίνουν και τόσο καλά και θα έχω μόνιμα παράπονα.
Αν όμως δω την ευκαιρία πίσω από τη δύσκολη κατάσταση, θα μπορέσω να βάλω τον εαυτό μου σε ψηλότερο βάθρο, γιατί αφενός θα αντιδράσω με ομαλότερο τρόπο στο πρόβλημα, αφετέρου θα έχω πάρει ένα χρήσιμο μάθημα. Και φυσικά, αυτό θα με βοηθήσει στο μέλλον να αντιμετωπίζω διαφορετικά τα ζητήματα που προκύπτουν και θα μου προσθέτει παραπάνω γνώση του εαυτού μου.
Αυτά και άλλα πολλά όμορφα πράγματα άκουσα σήμερα με προσήλωση στο σεμινάριο αυτογνωσίας. Προτείνω ανεπιφύλακτα την παρακολούθηση σεμιναρίων σχετικά με την αναζήτηση του εαυτού μας, είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας θα έλεγα. Σε κάνει να σκεφτείς τις δικές σου περιπτώσεις, τι έκανες λάθος και πως θα μπορούσες να αποφύγεις στο μέλλον συναισθηματικές αναταράξεις, καθώς και να ανακαλύψεις όλη την ομορφιά της ζωής που περνάει κάθε λεπτό, προσέχοντας να μην χάνεις το νόημά της.
Ας ζήσουμε λοιπόν όπως μας αξίζει, είναι ένα στοίχημα που θα πρέπει να βάζουμε κάθε μέρα και να είστε σίγουροι ότι θα το κερδίζουμε πάντα!!!

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ, ΓΥΡΩ ΜΑΣ, ΠΑΝΤΟΥ



Τι είναι η ευτυχία; Πως την ερμηνεύει ο καθένας από εμάς; Τη βιώνουμε πραγματικά; Την κυνηγάμε, μας ξεφεύγει, τη δημιουργούμε μόνοι μας; 
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές. Δεν κατάφερα να πω με σιγουριά πως ακριβώς τη ζεις. Ίσως το  άκουσμά της και μόνο μας δημιουργεί την «υποχρέωση» να την κατακτήσουμε. Πρέπει όμως να σκεφτόμαστε έτσι; Μήπως πρέπει να αφεθούμε στο να ζούμε την κάθε στιγμή με ενθουσιασμό, χωρίς να περιμένουμε να έρθει η ευτυχία σαν αποτέλεσμα;
Τι μας κάνει ευτυχισμένους; Η αγάπη, τα χρήματα, τα ταξίδια, η δουλειά, η οικογένεια, οι φίλοι, τα υλικά αγαθά; Πολλά από αυτά, ίσως και όλα για ορισμένους. Το ζητούμενο είναι να τα απολαμβάνουμε στη μορφή και στην ποσότητα που τα έχουμε. Να μην περιμένουμε να γίνουν περισσότερα. Η παγίδα βρίσκεται εκεί.
Αν έχω την αγάπη, είμαι ευτυχισμένος. Ίσως να μην εκφράζεται σε μένα με τον τρόπο που επιθυμώ, όμως πρέπει να αναγνωρίσω ότι μου δίνεται από αυτούς που θέλω.
Το ίδιο και όλα τα υπόλοιπα, δεν έχει σημασία αν τα έχω στο βαθμό που τα έχει ο διπλανός μου, μπορώ να αισθάνομαι πλήρης και μόνο που υπάρχουν στη ζωή μου.
Η ηρεμία και η γαλήνη που νιώθω όταν συνειδητοποιώ ότι η ευτυχία έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου, δεν συγκρίνεται με τίποτα.
“Έχω όσα χρειάζομαι και θα καλωσορίσω με χαρά όσα μου έρθουν στο μέλλον”. Αυτή η σκέψη και μόνο πρέπει να μας κάνει ευτυχισμένους. Τα πράγματα είναι πολύ απλά, όμως έχουμε την τάση να θέλουμε περισσότερα από τη ζωή μας, με αποτέλεσμα να χάνουμε το νόημα.
Θα μου πείτε, είμαστε άνθρωποι και έχουμε προσδοκίες. Συμφωνώ, όμως ας μην ξεχνάμε ότι ευτυχία δεν είναι κάτι υλικό, δεν την βρίσκουμε σαν προϊόν που θα αγοράσουμε, τη δημιουργούμε μόνοι μας με τον τρόπο σκέψης και δράσης μας.
Ευτυχία μπορούμε να νιώσουμε βλέποντας το φως του ήλιου το πρωί, πίνοντας τον αγαπημένο μας καφέ, κάνοντας παρέα με φίλους, τρώγοντας με την οικογένειά μας, πηγαίνοντας ταξίδια σε μέρη που ονειρευόμαστε, κάνοντας τη δουλειά που αγαπάμε,  προσφέροντας αγάπη γύρω μας.
Μπορούμε να τη βρούμε παντού, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας.
Όπως τα παιδιά, που είναι ευτυχισμένα χωρίς ιδιαίτερο λόγο και έχοντας απλά πράγματα στη ζωή τους. Και μόνο να νιώθουν την αγάπη και τη στοργή από τους γονείς τους, αισθάνονται ευτυχία.
Δεν μπορεί κανείς να πει πως δεν έχει βιώσει την ευτυχία στη ζωή του. Ίσως όχι τόσο συχνά όσο θα ήθελε, αλλά σίγουρα αρκετές φορές. Απλά, εστιάζοντας πάντα στο περισσότερο, χάνουμε το νόημα της στιγμής.
Εκεί είναι το μυστικό. Να μπορούμε να βλέπουμε την ευτυχία μέσα σε κάθε όμορφο κομμάτι της καθημερινότητας.
Ναι, μας αξίζει! Ναι, θα τη βρούμε, ή καλύτερα, θα τη δημιουργήσουμε! Είναι στο χέρι μας!

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2018

ΜΗ ΣΩΠΑΙΝΕΙΣ… ΜΙΛΑ!



Μην κάνεις το λάθος να σιωπάς. Μην αφήνεις να σε κατακλύζουν λέξεις που φοβάσαι να ξεστομίσεις. Το συναίσθημα φωνάζει κι εσύ θές να το φιμώσεις. Γιατί; Τι προσπαθείς να κρύψεις; Ποιος μπορεί να σου κλείσει το στόμα; 
Μίλα για όλα εκείνα που φοβάσαι, που σε ενοχλούν, που αγαπάς, που έχεις ανάγκη να μοιραστείς. Για εκείνα που σε οδηγούν ψηλά, αλλά και γι’άυτά που σε ρίχνουν στο σκοτάδι. Ποτέ δεν είναι αργά. Δοκίμασε να μιλήσεις σε όποιον θέλει να σε ακούσει. Αλλά και σε όποιον δεν θέλει, πάλι να μιλάς. Ίσως αυτά που θα του πείς, με κάποιο τρόπο να μπούν στο μυαλό και στην καρδιά του και να τον κάνουν να καταλάβει όσα δεν θα τολμούσε ο ίδιος να ψάξει να μάθει.
Αγαπάς; Πες το! Νοιάζεσαι; Πες το κι αυτό. Νιώθεις αδικημένος; Υπερασπίσου τον εαυτό σου! Θες να βοηθήσεις; Δώσε τη συμβουλή σου. Θες να καινοτομήσεις; Δώσε στους άλλους να καταλάβουν ότι είσαι έτοιμος να δουλέψεις γι΄αυτό. Θύμωσες; Δήλωσέ το!
Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος και οι λέξεις που θα χρησιμοποιήσεις. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Πάντα με αγάπη, με κατανόηση, με σθένος. Χωρίς φόβο, δειλία, κακή προαίρεση. Όλα μπορούν να λεχθούν με τον κατάλληλο τρόπο.
Και άκου: Ο φόβος μας κρατάει πίσω. Μας δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα και μας ρίχνει στην παγίδα της συντριβής.
Δεν χρειάζεται να φοβάσαι. Όταν αυτό που νιώθεις είναι αληθινό, τίποτα δεν θα σε σταματήσει. Και να είσαι σίγουρος ότι κάποιοι θα το εκτιμήσουν. Κι αν όχι, τι πειράζει; Αφού εσύ έβγαλες από μέσα σου τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου. Έδωσες στον άλλο να καταλάβει ότι αγαπάς, νοιάζεσαι, αδικείσαι, βοηθάς, καινοτομείς, θυμώνεις.
Συναισθήματα είναι όλα και εκτός από το να εκφράζονται με βλέμματα ή πράξεις, πρέπει και να λέγονται.
Σε ορισμένες περιπτώσεις η σιωπή είναι χρυσός. Σε κάποιες άλλες είναι κάρβουνο που σε καίει.
Δώσε στον άλλον να καταλάβει πως αισθάνεσαι.  Που ξέρεις, μπορεί κι εκείνος να έχει ανάγκη να σου μιλήσει, αλλά να περιμένει από σένα το πρώτο βήμα. Θα το δεις στα μάτια του. Κι εσύ, σαν πιο «γενναίος» θα τολμήσεις. Και θα τον παρασύρεις κι εκείνον στους δικούς σου δρόμους, θα τον βοηθήσεις να ανοίξει την καρδιά του και να βγάλει από μέσα του όλα αυτά που αισθάνεται και τον τρώνε. Είτε θετικά είτε αρνητικά.
Αν νιώθεις ότι θες να εκφράσεις την αγάπη και τη συμπάθειά σου, χρησιμοποίησε λόγια τρυφερά. Που θα κάνουν τον άλλον να νιώσει τη ζεστασιά τους.
Αν θύμωσες, κάνε ένα διάλειμμα να ανασυνταχτείς ψυχικά και έπειτα πιάσε τον άλλον και μίλησέ του για το πώς σε έκανε να νιώσεις. Μπορεί στην αρχή να μην το δεχτεί, έπειτα όμως θα το επεξεργαστεί και θα καταλάβει. Μην μιλήσεις με άσχημο τρόπο, μα δώσε του μέσα από τις λέξεις το συναίσθημα που ένιωσες και θα το πιάσει αμέσως.
Αν θες να βοηθήσεις, γίνε διακριτικός. Ρώτησε με ευγένεια τον συνάνθρωπό σου αν έχει ανάγκη να σου πει τι ακριβώς του συμβαίνει. Χωρίς να επιμείνεις. Δείξε το ενδιαφέρον σου για τη συναισθηματική του κατάσταση. Ακόμα και να καθίσεις να τον ακούσεις, βοηθάει. Και από εκεί και πέρα, εφόσον μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο, το κάνεις.
Ότι και να είναι αυτό που θες να εκφράσεις, ένας τρόπος υπάρχει: Να μιλάς! Ξεκίνα από σήμερα, ψάξε μέσα σου να δεις τι θες να πεις και που, μην χάνεις χρόνο. Θα αισθανθείς ανακούφιση και θα δεις πως πολλά πράγματα θα γίνουν  πιο εύκολα! Καλή αρχή λοιπόν!

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΕΡΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ



Τι κι αν η σημερινή μέρα δεν ήταν καλή. Όσα κι αν έγιναν σήμερα δεν θα επαναληφθούν αύριο. Ποτέ μα ποτέ δεν συμβαίνουν τα ίδια πράγματα. Γι΄αυτό ας μην στεναχωριόμαστε αν σήμερα δεν πήγαν όλα όπως περιμέναμε. Πάντα υπάρχει η ευκαιρία της επόμενης ημέρας.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα. Ούτε τα γεγονότα, ούτε τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Και φυσικά, δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί στο ξεκίνημα της ημέρας. Αυτό που έχει σημασία είναι να είμαστε σε εγρήγορση να αντιμετωπίσουμε πιθανές δυσάρεστες καταστάσεις και μέσα από αυτές να πάρουμε ένα μάθημα. Σας έχει τύχει κάποιες φορές να γίνει κάτι αναπάντεχο που σας στενοχώρησε και σας χάλασε τη μέρα; Πως νιώσατε μέχρι το τέλος της; Η επόμενη μέρα πως ήταν; Υπήρχε αυτό το βάρος ακόμα στην καρδιά σας, ή είχε φύγει, δίνοντας τη θέση του σε νέες εμπειρίες και προκλήσεις;
Τίποτε δεν κρατάει για πάντα, ούτε τα καλά ούτε τα άσχημα. Από προσωπική πείρα έχω  να πώ πως ότι έγινε και ήταν δυσάρεστο, την επόμενη μέρα, κάτι νέο έγινε και αυτό ξεχάστηκε, έγινε παρελθόν. Και αναρωτιέμαι: αξίζει η στεναχώρια και το χάσιμο χρόνου να σκεφτόμαστε την κακή στιγμή που υπήρξε; Όχι, δεν αξίζει!
Η ζωή περνάει λεπτό προς λεπτό κι εμείς πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας τα καινούργια πράγματα που θέλουμε να κάνουμε ή να ζήσουμε. Δεν έχει νόημα να σπαταλούμε την ενέργειά μας σε ότι έγινε, σε ότι μας στεναχώρησε, σε ότι δεν ευοδώθηκε.  Γιατί να μένουμε πίσω; Τι θα ωφελήσει αν μέσα μας έχουμε αυτό το αρνητικό συναίσθημα; Δεν θα βρεθεί λύση με αυτό τον τρόπο.

Είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας, για τη φροντίδα του πνεύματος, της ψυχής και του σώματός μας. Καθοδηγούμαστε από τη λογική μας και τα συναισθήματά μας. Είναι λογικό ορισμένες φορές να χανόμαστε και να πέφτουμε, ειδικά όταν συμβεί κάτι στη διάρκεια της μέρας που δεν το περιμέναμε και δεν μπορέσαμε να το ελέγξουμε.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα γεγονότα μας επισκιάζουν. Εμείς πρέπει να τα επισκιάζουμε. Με την τόλμη και τη δύναμη να τα αντιμετωπίσουμε και μέσα από αυτά να δούμε τις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται. Κάθε τι που συμβαίνει θεωρώ ότι αποτελεί ένα μάθημα για εμάς που πρέπει να παρακολουθήσουμε και να κρατήσουμε σημειώσεις, όπως κάναμε κάποτε, στα μαθητικά μας χρόνια.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να είμαστε και πάλι μαθητές, της ζωής αυτή τη φορά και ας βάλουμε στόχο σε κάθε «διαγώνισμα» να γράφουμε άριστα.
Έτσι, όταν κάποτε θα κάνουμε τον απολογισμό της ζωής μας, θα νιώθουμε πως σε όλες τις τάξεις τις ζωής περάσαμε με τον καλύτερο βαθμό!

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2018

ΓΙΑΤΙ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΑΔΕΙΑΣΕΣ;



Γιατί ψυχή μου άδειασες; Γιατί πονάς; Ποιος σε έριξε στα βράχια;
«Έψαχνα για λίγη ζεστασιά, μα δεν τη βρήκα πουθενά».
Όσο κι αν λαχταράς, δεν θα σε βρει η ζεστασιά του ήλιου.
Μέσα σε τούτο τον κόσμο τον άδικο, δίκιο μην περιμένεις.
Μόνο κράτα γερά να μην γκρεμιστείς απ’ τις ψηλές βουνοκορφές.
Πιάσου από ένα κλαδί, μην σε πάρει ο άνεμος και σε πετάξει στο σκοτάδι.  Και που ξέρεις….. ίσως το κλαδί ν’ αποδειχτεί η αδερφή ψυχή σου. Να είναι εκείνος ο φίλος που γύρευες να βρεις, η ζεστασιά του ήλιου.
Κι αν το κλαδάκι αυτό, είναι ότι έψαχνες σ’ αυτό τον κόσμο, στήσε χορό και γέλα και τραγούδα. Γιατί δεν είχαν όλοι την τύχη τη δική σου.
Κράτα λίγο ακόμα ψυχή μου. Λίγη υπομονή. Θα έρθει ο ήλιος να σε ζωηρέψει. Δεν μπορεί, πάντα με την ανατολή εκείνος ξεπροβάλει.
Και τότε όλη η πλάση χαρούμενη ξυπνά και αδημονεί να ζήσει και τούτη την καινούργια μέρα.
Μαζί της κι εσύ, να αγαλλιάσεις  και να φανείς μέσα στον κόσμο, να δείξεις τα ζωηρά σου χρώματα και να μοιράσεις τη γλύκα σου και την ομορφάδα σου.
Γιατί κατάντησε χλωμός ο κόσμος, χωρίς ανεμελιά κι αγάπη.
Γίνε εσύ η αγάπη, γίνε η ζωή, γίνε το όνειρο του καθενός.
Δώσε το φως σου κάθε μέρα, όπως ακριβώς κι ο ήλιος.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2018

ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ…


Στον κόσμο αυτό λίγα πράγματα έχουν μείνει όρθια τώρα πια. Έννοιες όπως η αγάπη, η ελευθερία, ο σεβασμός, η κατανόηση έχουν χαθεί μέσα στις κοινωνίες και οι άνθρωποι έχουν γίνει θηρία ανήμερα.
Και αναρωτιέσαι: Γιατί; Πως τα καταφέραμε έτσι εμείς που υποτίθεται ότι ζούμε σε πολιτισμένο περιβάλλον, που σεβόμαστε τη ζωή την ίδια; Πως θα αντιστρέψουμε αυτό το κλίμα, που γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο;  Τι πρέπει να κάνουμε για να βρούμε τους χαμένους εαυτούς μας;
Ας σκεφτούμε για λίγο τι μας ενοχλεί στη ζωή μας σήμερα. Ο κόσμος γενικά που έχει γίνει κακός, η καθημερινότητα που είναι φορτική, οι δύσκολες σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, τα οικονομικά προβλήματα, τα υπαρξιακά θέματα και άλλα πολλά.
Πως μπορούμε να κάνουμε μια μετάβαση από το σκοτάδι στο φως; Έχουμε αυτή τη δυνατότητα και κυρίως, θέλουμε να κάνουμε αυτό το βήμα;
Είναι αρκετά δύσκολο να αναγνωρίσουμε τα δικά μας λάθη  στο γενικότερο πλαίσιο των αρνητικών καταστάσεων που δημιουργούνται κάθε φορά. Συνήθως (και το κάνουμε όλοι λίγο πολύ), βλέπουμε τα στραβά των άλλων, χωρίς να μπαίνουμε στη διαδικασία να βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση εκείνου που φέρει μερίδιο ευθύνης. Γιατί όλοι μας έχουμε ευθύνη σε οτιδήποτε γίνεται. Όπως θέλουμε να γίνεται αποδεκτός ο ρόλος μας σε κάτι σωστό και εποικοδομητικό, έτσι θα πρέπει να αναλαμβάνουμε το βάρος του ρόλου μας και στο «κακό».
Μεγάλη μαγκιά να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου. Το αντίθετο σημαίνει δειλία. Να βγαίνεις μπροστά και να λές: ¨Εγώ το έκανα αυτό. Κι αν έκανα λάθος, θα το διορθώσω¨. Δεν είναι αδυναμία, πίστεψέ με. Κάποιοι θα το εκτιμήσουν. Άλλοι ίσως όχι, αλλά τι σημασία έχει; Είσαι εσύ εντάξει; Έκανες αυτό που έπρεπε; Παραδέχτηκες το λάθος σου; Τέλος! Αυτό που μένει από εδώ και πέρα είναι να δεις τι θα κάνεις, πως θα φτιάξεις τα πράγματα. Ότι έγινε έγινε, πέρασε, είναι πια παρελθόν. Δεν πρέπει να κοιτάζουμε πίσω, αλλά μπροστά. Να μας γίνει μάθημα το πάθημα, να αποφύγουμε στο μέλλον τα ίδια λάθη.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σε κρίνει. Όπως και ο ίδιος δεν θα ήθελε να κριθεί από εσένα. Γιατί λοιπόν μένουμε στο πρόβλημα και δεν μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα;
Η ηθική και οι αξίες φαίνονται από πολλά πράγματα. Και το να παραδέχεσαι το σφάλμα σου είναι κάτι που σε καθορίζει σαν έναν άνθρωπο με αρχές. Για φαντάσου να ήταν έτσι όλος ο κόσμος, πόσο πιο εύκολη θα γινόταν η ζωή μας; Πόσο καλύτερες και ποιοτικότερες θα ήταν οι σχέσεις μας με τους άλλους, πόσο πόνο, θυμό και οργή θα γλιτώναμε;
Ας κάνουμε την ενδοσκόπησή μας, ας βάλουμε τους εαυτούς μας σε μια θέση κρινόμενου για τις δικές μας πράξεις. Ας ψάξουμε μέσα μας να βρούμε και να διαχωρίσουμε το σωστό από το λάθος. Δεν είναι δύσκολο, θέλει απόφαση και δουλειά. Κι όταν ο άνθρωπος θέλει, μπορεί να κάνει τα πάντα.
Αν φταίξαμε, να ζητήσουμε συγνώμη και να επανορθώσουμε κι αν έφταιξαν οι άλλοι ας γίνουμε μεγαλόψυχοι συγχωρώντας. Και μαζί να βρούμε τη λύση για το κάθε ζήτημα.
Όπως και να έχει, θα βρούμε τη γαλήνη μέσα μας και θα προσφέρουμε ένα μικρό πετραδάκι κάθε φορά στο χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου για εμάς και για τις επόμενες γενιές.
Και όπως είπε και ο σπουδαίος Νίκος Καζαντζάκης:
"Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ θα φταίω."

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ


Στον εαυτό σου πρώτα απ’ όλα. Εκείνος θα σε ανεβάσει ψηλά. Να μην τον αφήνεις πίσω. Να μπορείς να τον φροντίζεις και να είσαι υπερήφανος γι΄αυτόν. Να κοιτάς να τον κάνεις καλύτερο. Είναι ο πρώτος σου φίλος. Πρέπει να τον αγαπάς αν θέλεις να μπορείς να αγαπήσεις και να σε αγαπήσουν. Δεν είναι εγωιστικό. Είναι η ανάγκη να νιώθεις καλά με σένα, για να μπορείς να προσφέρεις γύρω σου τα καλύτερα. Αυτά για τα οποία προορίστηκες ερχόμενος σε αυτό τον κόσμο. Ο εαυτός σου λοιπόν, έχει προτεραιότητα, όταν νιώθεις να χάνεσαι και να βυθίζεσαι. Θωράκισέ τον με εμπιστοσύνη και άσε τον να δημιουργήσει.
Έπειτα να δείχνεις εμπιστοσύνη στους άλλους. Δεν είναι όλοι κακοί. Για την ακρίβεια, κανένας δεν είναι φύσει κακός. Οι συνθήκες είναι αυτές που μας κάνουν να αλλάζουμε τον εαυτό μας. Θέλει δύναμη να είσαι αυτός που είσαι. Όμως, δείχνοντας εμπιστοσύνη στους άλλους, μπορούμε να ξεπεράσουμε πολλά εμπόδια και θα καταφέρουμε να δούμε τους συνανθρώπους μας με άλλη ματιά. Κι εκείνοι θα έρθουν λίγο πιο κοντά μας, θα μας δείξουν εμπιστοσύνη με τη σειρά τους και οι σχέσεις θα γίνουν καλύτερες. Όχι τέλειες, αλλά σαφώς πιο καλές. Δεν είναι ανάγκη να τους λες τα μυστικά σου, δεν είναι μόνο αυτό εμπιστοσύνη. Μπορείς όμως να έχεις στο νου σου τις ανάγκες τους και να τους καταλαβαίνεις. Πίστεψέ με, θα αλλάξουν πολλά στην καθημερινότητά σου. Θα είναι πιο φωτεινές οι μέρες. Θα έχεις λιγότερο άγχος, λιγότερα νεύρα, λιγότερα αρνητικά συναισθήματα. Περισσότερη όρεξη για δουλειά, για δημιουργία, για παρέα. Δεν παρουσιάζω μια τέλεια κατάσταση, δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες. Όμως οι αναταραχές θα είναι πολύ λιγότερες. Οι καταστάσεις θα αντιμετωπίζονται πιο στωικά από όλες τις πλευρές. Και αυτό μόνο με ένα μικρό βήμα: την εμπιστοσύνη.
Επίσης, να δείχνεις εμπιστοσύνη στις δυνατότητές σου. Έχεις πολλές, το ξέρεις; Γιατί δεν ψάχνεις να τις βρείς; Μπορείς να κάνεις απίστευτα πράγματα, είτε για σένα, είτε για τους άλλους. Δεν λέω ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, αλλά σίγουρα έχεις πολλά μέσα σου, που αν τα ανακαλύψεις  και τα κατανοήσεις, αλλά και αν τους δώσεις την ευκαιρία να αναδειχτούν μέσα από τις πράξεις σου, θα αισθάνεσαι αληθινά υπερήφανος για σένα. Ξεκίνα από σήμερα. Ποτέ μα ποτέ δεν είναι αργά. Δοκίμασε καινούργια πράγματα. Θα εκπλαγείς με τον εαυτό σου και τα κρυφά ταλέντα που διαθέτεις.
Τέλος, να δείχνεις εμπιστοσύνη στην καρδιά σου. Εκείνη ξέρει πολύ καλά που σε οδηγεί. Άσε την ελεύθερη να αγαπήσει ότι και όποιον θέλει. Μην τη φυλακίζεις. Δεν σου κοστίζει τίποτα να αγαπάς και να νιώθεις.
Η εμπιστοσύνη λοιπόν σε όλα τα παραπάνω  είναι μια αρετή που σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια σου και στην αλήθεια των άλλων. Καλλιέργησέ την και γίνε έμπνευση για τους άλλους. Κάνε ομορφότερες τις ζωές των γύρω σου, γίνε η δύναμή τους. Μπορείς!

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ


- Δεν με καταλαβαίνει.
- Τι εννοείς;
- Δεν μπορεί να με νιώσει.
- Του μίλησες για αυτά που σε βαραίνουν;
- Προσπάθησα, αλλά δεν έχει διάθεση να το συζητήσουμε ουσιαστικά.
Σημάδια που δείχνουν ότι δεν υπάρχει κατανόηση. Είναι πολύ συχνός αυτός ο διάλογος ανάμεσα σε όλων των ειδών τις ανθρώπινες σχέσεις. Και το φορτίο είναι βαρύ για εκείνον που ψάχνει απεγνωσμένα έναν κώδικα επικοινωνίας με τον άλλον. Η έλλειψη κατανόησης είναι ένα φαινόμενο που υπήρχε πάντα ανάμεσα στους ανθρώπους, καθώς και σε όλες τις ηλικίες. Η αιτία είναι ότι δεν μπορεί ο ένας να μπει στη θέση του άλλου. Δεν υπάρχει ενσυναίσθηση, δηλαδή η συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση του άλλου ατόμου.
- Σου λέω ότι πιέζομαι, δεν μπορώ να λειτουργήσω όπως πρέπει.
- Νομίζω ότι δεν θα καταφέρω να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.
- Θέλω επιτέλους να με βοηθάς και να συνεργαζόμαστε για να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα!
Συνεχείς κραυγές αγωνίας για ότι μας φοβίζει, μας απογοητεύει, μας βγάζει έξω από τον εαυτό μας και τα θέλω μας.
Και ο απέναντί μας; Ποια η θέση του σε αυτή την επιθυμία να λύσουμε την οποιαδήποτε κατάσταση μας φέρνει σε δύσκολη θέση;
Εδώ έρχεται η έννοια της κατανόησης να δημιουργήσει τις συνθήκες από τις οποίες θα προκύψει μια όμορφη και σοβαρή συζήτηση που σκοπό θα έχει να επιλύσει τα οποιαδήποτε προβλήματα και να δυναμώσει εκείνον που βρίσκεται στη δύσκολη θέση.
Κατανοώ σημαίνει βάζω τον εαυτό μου στη θέση του άλλου, αντιλαμβάνομαι πως νιώθει. Όπως εγώ ο ίδιος θα έκανα το καλύτερο δυνατό για να είμαι καλά, έτσι θα λειτουργήσω και για τον συνάνθρωπό μου. Ακούω προσεκτικά όσα έχει να μου πει, όπως ακριβώς θα ήθελα κι εγώ να μιλήσω σε κάποιον στην περίπτωση που κάτι με απασχολεί και θέλω να είναι κοντά μου και να με νιώθει. Και φυσικά, αφού ακούσω, προσπαθώ να βοηθήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είτε με λόγια αγάπης, είτε με πράξεις. Μέσα από την κατανόηση χτίζονται γερές βάσεις για τις ανθρώπινες σχέσεις και νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτό τον κόσμο.
- Σε ευχαριστώ που με άκουσες. Είχα ανάγκη να μιλήσω.
- Η στήριξη και η βοήθειά σου με έκαναν να πιστέψω ξανά στον εαυτό μου.
- Δείχνεις κατανόηση στο πρόβλημά μου και αυτό με κάνει να αισθάνομαι ότι μπορώ να γίνω πιο δυνατός.
Είναι λοιπόν  πολύ σημαντικό να κατανοούμε τους άλλους σε όποια θέση κι αν βρίσκονται, γιατί με αυτό τον τρόπο τους ωθούμε να ανακαλύψουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Ας ξεκινήσουμε από σήμερα να δείχνουμε στους ανθρώπους γύρω μας ότι τους καταλαβαίνουμε, τους νιώθουμε, τους συναισθανόμαστε, τους κατανοούμε!

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018

ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΑΓΑΘΟ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ



Πως γεμίζει το στόμα μου, όταν μιλώ για τους αληθινούς μου φίλους. Πως ευφραίνεται η καρδιά μου όταν θυμάμαι τις στιγμές που έχω περάσει μαζί τους, όμορφες και δύσκολες.
Η φιλία, ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά που απολαμβάνουμε. Πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί όταν έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας αγαπούν επειδή είμαστε εμείς, που μπορούμε να ανοίξουμε την ψυχή μας και να τους δείξουμε τις πτυχές του αληθινού εαυτού μας, που δεν φοβόμαστε να τσαλακωθούμε ή να κλάψουμε και να ξεσπάσουμε μπροστά τους.
Αυτοί είναι οι δικοί μας άνθρωποι (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διαχωρίζουμε την οικογένεια από τον κύκλο των δικών μας ανθρώπων), αυτοί που μας θέλουν κοντά τους, που περιμένουν την ώρα που θα πιούμε έναν καφέ, που θα πάμε για ψώνια, ή μια εκδρομή. Που χαίρονται να μιλάνε μαζί μας για τα μεγάλα, τα αληθινά, τα δυνατά αλλά και τα δύσκολα. Που κάνουν τις μεγαλύτερες βλακείες μαζί μας, γιατί έτσι νιώθουν και πάλι παιδιά και μπορούν αβίαστα να βγάλουν από μέσα τους την ψυχή τους και να μας την καταθέσουν.
Σκεπτόμενη τους φίλους μου, μπορώ να πω ότι αισθάνομαι μια πληρότητα και δυνατή να αντιμετωπίσω την όποια δυσκολία. Και αυτό όχι γιατί περιμένω να με βοηθήσουν έμπρακτα, αλλά επειδή γνωρίζω ότι και μόνο με την παρουσία τους θα πάρω δύναμη να συνεχίσω να παλεύω τους δαίμονές μου. Τις σκέψεις εκείνες που μου φέρνουν το σκοτάδι στην καρδιά.
 Αλήθεια, ποιος μπορεί να πει ότι δεν έχει αισθανθεί πιο ευτυχισμένος και πιο δυνατός όταν έχει έστω και έναν άνθρωπο να τον αγαπάει αληθινά και να είναι εκεί όποτε τον χρειαστεί;
Το πιο σημαντικό είναι ότι τους φίλους μας τους επιλέγουμε. Βρίσκουμε τα κοινά μας σημεία, κάποιες φορές από την αρχή της γνωριμίας, κάποιες άλλες στη συνέχεια.
Πολύ σημαντικές είναι οι φιλίες από τα παιδικά μας χρόνια. Εκείνες που αναπτύχθηκαν σε μια περίοδο της ζωής μας όπου σκεφτόμασταν και ζούσαμε με την καρδιά. Είναι λίγες οι φορές που συμβαίνει μια τέτοια φιλία να κρατήσει ες αεί, όμως όποιος το έχει ζήσει, έχει καταφέρει κάτι πολύ σπουδαίο: έναν ή και περισσότερους συνοδοιπόρους ζωής.
Δεν είναι απαραίτητο να βλέπουμε κάθε μέρα τους φίλους μας. Οι υποχρεώσεις και η ζωή η ίδια τρέχουν γρήγορα, όμως η μαγική στιγμή που θα συναντήσεις τον άνθρωπο που έχεις να δεις πολύ καιρό, θα σου προσφέρει συναισθήματα χαράς, γαλήνης και φυσικά μια ευχάριστη διάθεση να μοιραστείς όλα τα νέα σου, να γελάσεις αλλά ίσως και να κλάψεις.
Και αφού τελειώσει η συνάντηση αυτή, θα σου μείνει ένα υπέροχο συναίσθημα πληρότητας. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, όμως αυτό συμβαίνει.
Οι φίλοι είναι αυτό που λέμε οι δικοί μας άνθρωποι. Η δεύτερη οικογένειά μας. Καμιά φορά και η πρώτη. Είμαστε ευγνώμονες που τους έχουμε στη ζωή μας, μας αγαπούν, μας καταλαβαίνουν και κάνουν το καλύτερο δυνατό για εμάς, ακόμα κι αν αυτό που θα μας πουν δεν μας αρέσει . Γιατί ο καλός φίλος δεν θα μας χαϊδέψει τα αφτιά, θα μας πει τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν είναι στο μυαλό του η σκέψη να μας κοροϊδέψει ή να φανεί αρεστός, αλλά να μας προφυλάξει από ενδεχόμενα λάθη. Άλλωστε, σαν ουδέτερος παρατηρητής, βλέπει τα πράγματα αποστασιοποιημένα και η γνώμη του θα μας βοηθήσει να σκεφτούμε και πλευρές της κατάστασής μας που δεν είχαμε σκεφτεί πριν.
Η κουβέντα «είσαι φίλος μου» είναι  πολύ σημαντική και πρέπει να λέγεται από τα βάθη της ψυχής μας.
Και κλείνοντας αυτό το άρθρο, θα ήθελα να πω ότι δεν φτάνει μόνο να νιώθουμε τους άλλους φίλους αληθινούς, αλλά πρέπει να φροντίσουμε να αισθάνονται κι εκείνοι το ίδιο για εμάς.
Είναι λοιπόν στο χέρι του καθενός μας να χτίσουμε γερές σχέσεις εμπιστοσύνης με όποιους νιώθουμε πιο κοντά, για να μπορούμε να απολαμβάνουμε αυτό το πολύτιμο αγαθό.
Ευχή για όλους να έχουν πάντα αληθινούς και καρδιακούς φίλους κοντά τους!!!

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2018

ΜΟΝΑΞΙΑ


Πόσο μόνος μπορεί να νιώσει κανείς, ακόμα και με χίλιους ανθρώπους γύρω του; Τι ακριβώς είναι η μοναξιά; Γιατί την αισθανόμαστε ακόμα και όταν έχουμε τους άλλους δίπλα μας; Πως αντιμετωπίζεται;
Ερωτήματα που βασανίζουν τον καθένα που περνάει από το δύσβατο αυτό μονοπάτι. Σκεφτείτε πόσες φορές νιώσατε μόνοι, ποιες ήταν οι σκέψεις σας, αν ποτέ μιλήσατε γι’ αυτό ή πως το αντιμετωπίσατε.
Η μοναξιά δεν κάνει διακρίσεις στο φύλο, στην ηλικία, στην οικογενειακή και κοινωνική κατάσταση. Θα έρθει να σε βρει σε στιγμές λύπης, πόνου αλλά και στιγμές χαράς! Γιατί πολλές φορές, στη χαρά είμαστε μόνοι, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις.
Μοναξιά μπορείς να αισθανθείς από τα παιδικά σου ακόμα χρόνια, όταν για τους μεγάλους τα προβλήματά σου είναι  κάτι το ανούσιο και φυσικά δεν χρήζει περαιτέρω έρευνας και κουβέντας. Εσύ είσαι ένα μικρό παιδί, πως είναι δυνατόν να έχεις προβλήματα; Είσαι πάντα χαρούμενο, χωρίς υποχρεώσεις και θα πρέπει να είσαι ευτυχισμένο! Δυστυχώς δεν είναι έτσι!!! Τα παιδιά είναι άνθρωποι με συναισθήματα και τα απασχολούν πολλά θέματα, κι ας μην έχουν τις υποχρεώσεις και τις σκοτούρες των μεγάλων. Είμαι σίγουρη ότι όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο, θα του έρθει στο μυαλό μια στιγμή από την παιδική του ηλικία, που ένιωσε μόνος.
Είναι λοιπόν πολύ βασική η επικοινωνία με τα παιδιά μας, για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε ισχυρούς δεσμούς, αλλά και να τα απομακρύνουμε από το καταστροφικό συναίσθημα της μοναξιάς.
Αλλά και για τους ενήλικες είναι αρκετά δύσκολο. Όλοι αποζητούν τη συντροφιά, όχι μόνο σαν φυσική παρουσία, αλλά την ουσιαστική επικοινωνία με τους ανθρώπους που είναι δίπλα τους. Όλοι θέλουμε να μας ακούν, να μας προσέχουν, να μας αποδέχονται γι’ αυτό που είμαστε. Στην περίπτωση που δεν συμβαίνει αυτό, μια θλίψη καλύπτει την ψυχή μας και μια απογοήτευση για το γεγονός ότι δεν μας καταλαβαίνουν, ή ότι δεν μας προσφέρουν αυτό που έχουμε ανάγκη.
Αποτέλεσμα να μένουμε κλεισμένοι στους εαυτούς μας και να αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε αρκετά σημαντικοί ώστε οι άλλοι να μας αποδεχθούν και να μας εκτιμήσουν γι’ αυτό που είμαστε.
Νομίζω πως  η μοναξιά αποτελεί μάστιγα στις μέρες μας και γι’ αυτό φταίει ίσως το γεγονός πως δεν έχουμε ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ μας. Δεν συζητάμε για τα βαθιά μας συναισθήματα και σκέψεις, παρά περιοριζόμαστε στα θέματα της καθημερινότητας, της ρουτίνας, του βιοπορισμού.
Η καλλιέργεια της ψυχής έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, η εσωτερική αναζήτηση σχεδόν ανύπαρκτη και ο κόσμος κλείνεται ολοένα και περισσότερο στον εαυτό του. Επίσης, η έλλειψη εμπιστοσύνης στον συνάνθρωπο, καθώς και η χείρα βοηθείας για οποιαδήποτε κατάσταση, που δυστυχώς δεν δίνεται πια, είναι φαινόμενα που οδηγούν στην μοναξιά.
Θα την παρομοιάζαμε με το σκοτάδι. Συναισθήματα δύσκολα, φόβος, απογοήτευση, θλίψη, αναστάτωση, απόρριψη …. Μόνο όταν έρθει το φως, χάνεται το σκοτάδι. Και το φως σε αυτή την περίπτωση θα έρθει όταν έρθουμε πιο κοντά στη φύση μας και στους άλλους ανθρώπους, όταν ανοίξουμε τα φύλλα της καρδιάς μας και δώσουμε την ευκαιρία σε όσους μας περιβάλλουν να μας γνωρίσουν ουσιαστικά.
Φυσικά και θα υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα νιώσουμε μόνοι, όμως πάντα θα υπάρχει η δυνατότητα αυτό να ξεπεραστεί πολύ γρήγορα, ξέροντας πως όπως και να αισθανόμαστε, θα υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος να μας βγάλει από αυτό το δρόμο, με το να μας φροντίσει με τα λόγια του ή τη συντροφιά του.
Είναι λοιπόν στο χέρι όλων μας να παλέψουμε για την εξάλειψή της. Και στη σημερινή εποχή είναι επιτακτική ανάγκη.
Εσείς τι λέτε;

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2018

ΑΓΑΠΗ Η ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΛΕΞΗ



Η λέξη με τη μεγαλύτερη σημασία στη ζωή. Χιλιοτραγουδισμένη, με πολλών ειδών αφιερώματα στο όνομά της.
Κάθε άνθρωπος την έχει βιώσει, σε οποιαδήποτε μορφή της. Αν και λέγεται ότι η αγάπη είναι μια, δεν έχει βαθμίδες και δεν μπαίνει σε κουτάκια.
Αγάπη μπορείς να νιώσεις για τα πάντα. Φυσικά για τους ανθρώπους, αλλά και για το οτιδήποτε σε περιβάλλει. Είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε, όμως όλοι ανεξαιρέτως αγαπάμε κάτι.
Επίσης, αγάπη είναι να δίνεις σημασία και νόημα σε αυτό που κάνεις. Για παράδειγμα, η βοήθεια στον συνάνθρωπο, η δουλειά, η δημιουργία γενικότερα.
Αγαπώ σημαίνει αισθάνομαι και δίνω. Προσφέρω ανιδιοτελώς κομμάτι του εαυτού μου σε κάποιον ή κάτι.
Αγάπη και προσφορά πάνε μαζί. Αγαπώ έναν άνθρωπο και του προσφέρω στοργή, ζεστασιά, βοήθεια σε ότι χρειάζεται, στήριξη, αλληλεγγύη και πολλά άλλα.
Αγαπώ ένα ζώο και του προσφέρω φροντίδα, χάδια και παιχνίδια.
Αγαπώ τη δουλειά μου και δίνω μεγάλο μέρος του χρόνου μου και του εαυτού μου για να προσφέρω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Μέσα στον κάθε άνθρωπο υπάρχει αυτό το συναίσθημα. Ακόμα και αν κάποιες φορές είναι δυσδιάκριτο, λόγω διαφόρων παραγόντων, έρχεται κάποια στιγμή στην επιφάνεια και πλημμυρίζει την ψυχή.
Δυστυχώς, αρκετές φορές το παραβλέπουμε. Μπαίνουν μπροστά άλλα πράγματα και φράζουν το δρόμο προς την αγάπη. Κι εκεί χάνεται η μαγεία.
Γιατί αλήθεια να συμβαίνει αυτό; Γιατί ενώ όλοι θέλουμε να νιώσουμε αγάπη δεν είμαστε διατεθειμένοι να την προσφέρουμε; Γιατί περιμένουμε πρώτα από τους άλλους;
Εξάλλου, όταν δίνεις αγάπη, σου επιστρέφεται πάντα, με κάποιον τρόπο. Ίσως όχι όπως περιμένεις, πάντως έρχεται πίσω σε σένα.
Νομίζω πως αυτό που είναι αναγκαίο να κάνει ο καθένας είναι να ανοίξει το δικό του δρόμο που θα τον οδηγήσει στην αγάπη, ξεκινώντας να τη νιώθει ο ίδιος και να την προσφέρει.
Έτσι, σιγά σιγά, θα αλλάξει η προοπτική του για τα πράγματα, θα μάθει να προσφέρει και να δέχεται αγάπη, θα γίνει καλύτερος άνθρωπος και μαζί του θα αλλάξουν και οι γύρω του.
Δεν θα αλλάξει όλο τον κόσμο, όμως θα αλλάξει τη ζωή του και αυτό θα γίνει μια αλυσίδα.
¨Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα¨. Λόγια του Νηλ Άρμστρονγκ όταν πάτησε στη σελήνη.  Γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για την αγάπη;

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Ένα μεγάλο θέμα. Η απογοήτευση κυριαρχεί σε όλων των ειδών τις σχέσεις. Κάθε φορά που οι επιθυμίες ή οι προσδοκίες μας από τους άλλους δεν εκπληρώνονται, νιώθουμε αυτό το συναίσθημα, που μας κατακλύζει την καρδιά και το μυαλό.
Τι είναι ακριβώς όμως η απογοήτευση; Πως αισθάνεται εκείνος που τη βιώνει;
Άλλες φορές είναι κάτι σαν μαχαιριά στην καρδιά, ενώ άλλες αισθάνεσαι ένα βάρος και μια θλίψη, που νομίζεις ότι έχουν φωλιάσει στην ψυχή σου και δεν θα βγουν ποτέ.
Απογοήτευση μπορεί να δοκιμάσεις και από ορισμένα γεγονότα που συμβαίνουν. Το να μην σε καλέσουν σε μια συνέντευξη, να χάσεις μια ευκαιρία, να μην καταφέρεις να πραγματοποιήσεις τον στόχο σου και πολλά άλλα...
Ένα συναίσθημα ζόρικο, που όμως μπορεί να μετατραπεί σε κάτι που θα σου δώσει δύναμη να προχωρήσεις. 
Δεν έρχονται όλα στη ζωή όπως επιθυμούμε, δυστυχώς ή ευτυχώς, Χρειάζεται μεγάλος αγώνας για το κάθε τι και πολλές φορές οι κακές ή ανεπιθύμητες στιγμές και καταστάσεις ίσως είναι περισσότερες από τις καλές.
Και φαίνεται η απογοήτευση να κερδίζει έδαφος και να μας στοιχειώνει. Νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα πια, ότι δεν υπάρχει λύση, παρά μόνο ένα κενό, ότι τα πράγματα δεν θα αλλάξουν.
Το χειρότερο είναι να σε απογοητεύουν οι άνθρωποι. Εκείνοι για τους οποίους θα έκανες τα πάντα, εκείνοι που έχεις επενδύσει συναισθηματικά, που ζήσατε όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές μαζί κι έπειτα έφυγαν χωρίς προφανή λόγο, εκείνοι που βοήθησες με κάθε τρόπο και αντί να χαίρονται γι΄αυτό, σου βγάζουν ένα πρόσωπο αδιάφορο και πολλές φορές κακό.
Όμως, όπως έχουν πει, αυτό που μας απογοητεύει δεν είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι, αλλά οι προσδοκίες που έχουμε από αυτούς.
Σύμφωνοι, αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δίνουμε χωρίς να παίρνουμε κάτι κι εμείς, έστω κι αν είναι ένα απλό ευχαριστώ ή ένα νεύμα ευγνωμοσύνης;
Δύσκολη η απάντηση. Ο κάθε ένας από εμάς θα σκεφτεί κάτι διαφορετικό. Σε ορισμένες περιπτώσεις, λες: κάνε το καλό και μην περιμένεις τίποτα. Σε άλλες, περιμένεις μια ανταπόδοση, όχι κάτι μεγάλο, μα ίσα ίσα να νιώσεις ότι πρόσφερες στον συνάνθρωπο. Ίσως όμως να είναι μια παγίδα αυτό, για να γιγαντώσουμε την αυταρέσκεια μας.
Όλοι ανεξαιρέτως έχουμε βιώσει τέτοιες καταστάσεις. Το πως θα τις αντιμετωπίσουμε είναι στην ευχέρεια του καθενός μας, καθώς και στις αντοχές του.
Αυτό που μετράει είναι τελικά να καταφέρουμε να βγούμε από τη δίνη της απογοήτευσης, να δούμε τα πράγματα αποστασιοποιημένα και να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε το συναίσθημα σε δύναμη για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω και να ζήσουμε και τις άλλες στιγμές, τις όμορφες.
Ευχή για όλους να είμαστε δυνατοί και να χαράζουμε νέες πορείες μέσα από τα συντρίμμια της ψυχής μας.