ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ!

Ακούω κατά καιρούς διάφορες ιστορίες ανθρώπων, που έχουν περάσει μια ζωή με δυσκολίες, προβλήματα και κινδύνους. Και αναρωτιέμαι: Πόσο δυνατοί είναι, παρόλο που από την παιδική τους ηλικία βασανίστηκαν πολύ, αντιμετώπισαν ανθρώπους που τους εκμεταλλεύτηκαν, τους κακοποίησαν, τους κορόιδεψαν!!!

Δεν άξιζε σε αυτούς τους ανθρώπους να ζήσουν κάτι τέτοιο. Ειδικά όταν το κακό ξεκίνησε από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους! Ένα παιδί, μια τρυφερή ψυχή, δεν το βασανίζεις! Δεν το  πετάς σαν σκουπίδι! Το αγαπάς και το φροντίζεις σαν το λουλουδάκι που περιποιείσαι και ποτίζεις κάθε μέρα, περιμένοντας να μεγαλώσει!

Όταν αυτό το παιδί μεγαλώσει, υπάρχει κίνδυνος να βρει μπροστά του ανθρώπους που θα του φερθούν με παρόμοιο τρόπο. Δεν θα τον υπολογίζουν σαν άνθρωπο, θα είναι έρμαιό τους.

Όμως, κάποια στιγμή, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, και όλοι αυτοί οι αδικημένοι υψώνουν το ανάστημά τους απέναντι στους καταπιεστές τους και δείχνουν ποιοι πραγματικά είναι και τι μπορούν να καταφέρουν για τον εαυτό τους αυτή τη φορά.

Έχουν μάθει να κόβουν τους άλλους από χιλιόμετρα μακριά, ξέρουν πότε κάποιος δεν είναι ειλικρινής μαζί τους, δεν τους ξεγελά κανείς!

Ίσως έχουν και ανεπτυγμένη τη διαίσθησή τους, σε βαθμό που δεν καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι γύρω τους. Αυτό τους βοηθά να αποφεύγουν πλέον όσα δεν τους είναι χρήσιμα σε αυτή τη ζωή.

Γιατί τώρα, είναι η σειρά τους να λάμψουν, να κερδίσουν το χαμένο χρόνο, να ζήσουν επιτέλους τη ζωή που τους αξίζει!

Εσύ λοιπόν που πέρασες τόσα πολλά, που οι άλλοι γύρω σου δεν σε σεβάστηκαν, σήκω τώρα και δείξε τους ποιος είσαι. Κάνε ότι χρειάζεται για να θωρακίσεις τον εαυτό σου και να γαληνέψεις την ψυχή σου. Αξίζεις τα καλύτερα και τώρα είναι η ώρα να τα απολαύσεις.

Μην το ξεχνάς, είσαι ΔΥΝΑΤΟΣ!!!

Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΔΑΣΚΑΛΑ

Την είδα χτες, μετά από πολύ καιρό. Μου φαίνεται πάντα ίδια, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Είναι η πρώτη μου δασκάλα και την αγαπώ σαν δεύτερη μάνα μου.

Όταν πήγα Α΄δημοτικού, ήταν η πρώτη που αντίκρισα. Με υποδέχτηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο. Στο σχολείο με πήγε η γιαγιά μου, γιατί η μητέρα μου δούλευε. Το τι κλάμα έριξα όταν είδα τη γιαγιά να φεύγει, δεν περιγράφεται! Θρήνος!!!

Η κυρία Στέλλα με πήρε από το χεράκι, με ηρέμησε και με πήγε στην τάξη. Αυτό ήταν! Από τότε την αγάπησα! Έδειξε κατανόηση και συμπόνια στο πρόβλημά μου και ήταν δίπλα μου!

Περιττό να σας πω ότι την ακολουθούσα παντού, μέχρι και την τουαλέτα! Ελπίζω να το έχει ξεχάσει αυτό τώρα πια, γιατί ντρέπομαι λίγο τώρα που το σκέφτομαι.

Έχω και μια φωτογραφία της τάξης, που είμαστε όλα τα παιδιά μαζί και φυσικά η αγαπημένη μου δασκάλα είναι εκεί, στα δεξιά. Με ένα όμορφο φόρεμα, με κόκκινα και μαύρα σχέδια, με μια φαρδιά δερμάτινη ζώνη γύρω από τη μέση της και μαύρες μπότες.

Νομίζω από τότε άρχισα να λατρεύω και τις μπότες. Καημό το είχα όταν ήμουν μικρή να αποκτήσω. Και απέκτησα πολλές τα χρόνια που ακολούθησαν.

Αυτή η γυναίκα ήταν σταθμός στη ζωή μου, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Η σκέψη της και μόνο μου δημιουργεί πολύ θετικά συναισθήματα.

Μια φορά, έπρεπε για κάποιο λόγο να την επισκεφθούμε με τη μητέρα μου. Πήγαμε σπίτι της και μου άρεσε τόσο πολύ! Καθίσαμε κάμποση ώρα και εγώ αισθανόμουν ότι ήμουν σε ένα οικείο περιβάλλον.

Όταν άλλαξα τάξη, με στεναχωρούσε που δεν θα την είχα δασκάλα. Την έβλεπα όμως πολύ συχνά στο σχολείο και ένιωθα ότι ήταν κοντά μου.

Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε και οι δύο, ώσπου κάποια στιγμή, ετοιμάζοντας τη λίστα των καλεσμένων για το γάμο μου, ανοίξαμε συζήτηση με τους δικούς μου για το ποιους από τους γνωστούς θα καλέσουμε. Η απάντησή μου ήταν: ¨Πρώτα την κυρία Στέλλα!!!¨.

Την ημέρα που της έδωσα το προσκλητήριο, πριν προλάβει να μου πει κάτι, της είπα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην την καλέσω. ¨Σας αισθανόμουν πάντα σαν μητέρα¨, της είπα και τότε χαμογέλασε πλατιά. Είμαι σίγουρη ότι το έχει ακούσει από πολλούς μαθητές της, αλλά για μένα είχε μεγάλη σημασία να της το πω. Ήθελα να ξέρει πως αισθάνομαι.

Γενικά, πάντα αγαπούσα τις δασκάλες και τις καθηγήτριές μου. Είχα  σεβασμό απέναντί τους και σχεδόν σε όλες είχα ιδιαίτερη αδυναμία. Μάλιστα, για κάποια χρόνια είχα και επικοινωνία μαζί τους. Θεωρώ πολύ σημαντικό να τιμάς εκείνους που σε μαθαίνουν να βγαίνεις στη ζωή, ας είναι και μέσα σε μια σχολική τάξη. Τα εφόδια που σου δίνουν είναι πολλά. Γι’αυτό και οι δάσκαλοι κάνουν λειτούργημα και όχι απλά ένα επάγγελμα, κατά την άποψή μου.

Η κυρία Στέλλα λοιπόν, ήταν είναι και θα είναι η αγαπημένη μου δασκάλα. Και ξέρω πως πάντα θα χαίρεται όταν με βλέπει και όταν μαθαίνει ότι στη ζωή μου είναι όλα καλά.

Θέλω να μοιράζομαι μαζί της τη χαρά μου σε όσα χαρμόσυνα γεγονότα έρθουν στο μέλλον.

Κυρία Στέλλα, Σ’ ΑΓΑΠΩ!!!

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΗΜΕΡΑ

Ο τίτλος αυτός με ωθεί να γράψω πολλά, μιας και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή όλων μας.

Από την αρχή της ζωής μας, μέχρι το τέλος της, αλληλεπιδρούμε με τους άλλους. Στην αρχή είναι η οικογένειά μας, αργότερα οι συμμαθητές και οι δάσκαλοι/καθηγητές, ύστερα οι φίλοι μας, μετέπειτα οι συνάδελφοι και οι εργοδότες μας και άλλοι πολλοί που συναντάμε στη ζωή μας είτε για λίγο καιρό, είτε για περισσότερο.

Φυσικά, δεν μένουν όλοι οι άνθρωποι κοντά μας για πάντα. Με τον καιρό αλλάζουν πολλά στη ζωή και την καθημερινότητά μας και φυσικά ένα από αυτά είναι και οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν.

Το θέμα είναι πως βιώνουμε τις διαπροσωπικές σχέσεις κατά τη διάρκειά τους, όπως επίσης και τι μας μένει αφού τελειώσουν κάποιες από αυτές.

Από προσωπική εμπειρία έχω να πω ότι δυστυχώς στη σημερινή εποχή οι άνθρωποι είναι πιο απόμακροι από ποτέ! Προτιμούν να μένουν στο σπίτι τους από το να βγουν έξω με καλή παρέα, έχουν αντικαταστήσει τη δια ζώσης επικοινωνία με τα μηνύματα ή τις βιντεοκλήσεις και το skype, δεν ανοίγονται στους άλλους για αυτά που τους απασχολούν.

Σαν κάτι να τους ενοχλεί ή να τους φοβίζει, πολλές φορές έχουν αλλόκοτη συμπεριφορά. Ενώ δείχνουν πρόσχαροι και δεκτικοί στην αλληλεπίδραση με τους άλλους, τελικά απομακρύνονται χωρίς ουσιαστικό λόγο. Όλοι  λίγο πολύ το έχουμε κάνει αυτό. Άρα είναι ένα θέμα που αφορά τους πάντες. Αν το σκεφτώ πιο βαθιά, μια αίσθηση τρόμου με κυριεύει. Γιατί και πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο;

Θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια, οι γονείς μας ήταν κοντά με τους συγγενείς, είχαν φίλους που ο ένας έκανε επίσκεψη στον άλλον. Ένα Πάσχα στην παλιά μου γειτονιά, είχε πάρει κάθε οικογένεια ένα αρνί, έβαλαν τουλάχιστον δέκα σούβλες, ήμασταν όλοι μαζί και φάγαμε στο σπίτι ενός γείτονα. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά και είναι από τις στιγμές εκείνες που δεν θα ξεχάσω ποτέ, γιατί ένιωθα πολύ όμορφα με αυτό που διαδραματιζόταν γύρω μου.

Τώρα ποια γειτονιά το κάνει αυτό; Ελπίζω να υπάρχουν κάπου ελάχιστες εξαιρέσεις.

Δυστυχώς, απ΄ότι βλέπω, δεν απασχολεί πολύ κόσμο αυτό το ζήτημα. Ο καθένας έχει τα προβλήματά του και δεν ενδιαφέρεται να κοιτάξει παραπέρα. Όμως, αυτό ακριβώς είναι το θέμα: η αδιαφορία για τους άλλους.

Να φταίει άραγε η υπάρχουσα οικονομική κρίση; Η κρίση αξιών; Η τεχνολογία; Η αλλαγή της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων; Ίσως όλα αυτά μαζί και άλλα που δεν έχουμε σκεφτεί.

Το ζητούμενο είναι να αλλάξει αυτή η κατάσταση, γιατί δεν κάνει καλό σε κανέναν. Γνωρίζω ανθρώπους που είναι εντελώς μόνοι τους και ψάχνουν απεγνωσμένα κάποιον, όχι για να τους βοηθήσει σε κάποιο πρόβλημά τους, αλλά μόνο να κάνουν μια κουβέντα μαζί του, να κάνουν λίγη παρέα, να πάνε κάπου και να περάσουν όμορφα.

Αλήθεια, πόσο κοστίζει μια παρέα για λίγες ώρες; Νομίζω τίποτα απολύτως! Όλοι μπορούμε να αφιερώσουμε χρόνο στους γύρω μας, να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν, γιατί  όχι να μάθουμε από αυτούς, όπως ακριβώς θέλουμε κι εμείς να συναναστραφούμε με τους άλλους.

Ας γίνουμε λίγο πιο ανοιχτοί και δεκτικοί στους συνανθρώπους μας, ας χαιρόμαστε μαζί τους όμορφες στιγμές, ας είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον στις δυσκολίες, ας ξαναγίνουμε επιτέλους ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!

ΦΕΥΓΩ…

Απ΄ ότι με πλήγωσε. Από τους ανθρώπους που δεν με γνώρισαν ποτέ αληθινά. Από την πεζή καθημερινότητα. Από τους ανούσιους θορύβους, από την κακία και τη μιζέρια.

Φεύγω από μια ρουτίνα που δεν με γεμίζει. Από τη μαυρίλα της ψυχής, από τον εσωτερικό πόνο.

Έχω αποφασίσει να ζήσω διαφορετικά τώρα πια. Η κάθε ημέρα μου θα ξεκινάει με έναν ολόλαμπρο ήλιο. Το κάθε λεπτό θα το σπαταλώ σε πράγματα που με κάνουν να νιώθω καλά. Να αισθάνομαι υγιής, πλήρης, σημαντική για αυτό τον κόσμο.

Να δίνω το Φώς της Αλήθειας μου σε κάθε μου πράξη. Να ζω για όλα αυτά που απλόχερα μου έχουν δοθεί.

Ευγνωμοσύνη για κάθε τι που υπάρχει στη ζωή μου. Ξυπνώ κάθε πρωί, είμαι καλά, πηγαίνω στη δουλειά μου, ζω σε ένα υπέροχο σπίτι, η οικογένειά μου και όσοι αγαπώ είναι καλά και είναι δίπλα μου, έχω τη δυνατότητα να ζήσω αξιοπρεπώς, έχω να φάω, έχω πολλή πολλή αγάπη να προσφέρω γύρω μου. Είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.

Ναι, έχω τα πάντα. Και θα αποκτήσω περισσότερα και πιο ουσιαστικά. Γιατί ξέρω τώρα πια πως η ζωή μπορεί πάντα να γίνει καλύτερη.

Συγχωρώ όσους με αδίκησαν, με πόνεσαν, με στοχοποίησαν. Δεν είναι καλά με το μέσα τους, γι’ αυτό τα έκαναν όλα αυτά.

Κι εγώ το ίδιο έκανα κάποιες φορές. Όλοι περνάμε από τέτοιες καταστάσεις. Όμως, η ζωή προχωράει κι εμείς αλλάζουμε. Θέλω να πιστεύω προς το καλύτερο.

Ας καθίσει ο καθένας μας να σκεφτεί τι είναι αυτό που τον ενοχλεί, τι τον τρώει και δεν μπορεί να απολαύσει τα αγαθά της ζωής.

Δεν μπορεί, θα το ανακαλύψει. Ίσως πρέπει να ανατρέξει στο παρελθόν και να βρει τι φταίει, τι τον έκανε να μην μπορεί τώρα να είναι  ευτυχισμένος.

Κάποτε αναρωτιόμουν αν γίνεται να αλλάξει ο άνθρωπος. Αν μπορεί να βγάλει από τη ζωή του τις κακές σκέψεις και συνήθειες. Μου φαινόταν αδιανόητο, λες και είμαστε από πέτρα και δεν μπορούμε να πάρουμε άλλη μορφή.

Μετά από προσωπική δουλειά με τον εαυτό μου, κατάλαβα ότι όχι μόνο μπορούμε να αλλάξουμε, αλλά αυτόματα μεταβάλλονται και όλα γύρω μας. Γιατί; Επειδή τα βλέπουμε πλέον με άλλα μάτια.

Αναρωτιέστε αν εσείς έχετε μπεί σε αυτό το δρόμο; Εύκολα μπορείτε να το δείτε: σκεφτείτε τον εαυτό σας πριν ένα χρόνο. Ωραία. Τώρα, δείτε το σήμερα.

Κάποια πράγματα είναι καλύτερα τώρα πια, έτσι δεν είναι; Ακριβώς!!! Να λοιπόν που έχει ήδη έρθει η αλλαγή.

Ας φύγουμε λοιπόν από ότι και όποιον μας κρατάει πίσω. Έχουμε πολλά ακόμα να ζήσουμε, να πάρουμε από τη ζωή και να προσφέρουμε. Ας έχουμε εμείς από εδώ και πέρα την ευθύνη του εαυτού μας και ας μην αφήνουμε να μας εξουσιάζει ότι δεν είναι καλό για εμάς!

Να ζήσουμε επιτέλους όπως μας αξίζει!!!

ΒΑΛΕ ΟΠΟΙΟΝ ΤΙΤΛΟ ΘΕΛΕΙΣ

Σήμερα δεν θέλω να γράψω για κάτι συγκεκριμένο. Δεν μπορώ. Τα συναισθήματά μου είναι διάφορα. Χαρά, αγάπη, ενθουσιασμός, γαλήνη, ηρεμία, αρμονία.

Θα μου πεις, γιατί τα νιώθεις όλα αυτά μαζεμένα; Δεν γνωρίζω, αλλά δεν θέλω και να το ψάξω. Μου φτάνει που τα νιώθω. Ξέρεις, υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι τα πάντα, είτε είναι καλά είτε άσχημα. Σήμερα είναι η μέρα που στην επιφάνεια βγαίνουν τα καλά. Υπάρχουν και ορισμένες φορές που βγαίνουν τα άσχημα και, πίστεψέ με, δεν είναι ότι καλύτερο.

Ίσως επειδή η μέρα μου ήταν πολύ δημιουργική, επειδή συναναστράφηκα με πολύ κόσμο, επειδή έδωσα θετική διάθεση γύρω μου, να νιώθω μια πληρότητα. Και είναι αλήθεια ότι όταν δίνεις αυτό που έχεις στην καρδιά σου, αισθάνεσαι παντοδύναμος. Ότι μπορείς και αξίζεις να γευτείς τα καλύτερα. Τα οποία δεν είναι υλικά, αλλά βρίσκονται μέσα στην ψυχή.

Έβγαλα και ένα συμπέρασμα. Αναλογιζόμενη τις προηγούμενες δύσκολες καταστάσεις και πόσο στην πορεία του χρόνου άλλαξαν όλα προς το καλύτερο, δεν μπορώ να μην πω ότι τελικά εμείς είμαστε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο.

Ναι, αυτό τώρα πια το πιστεύω αληθινά! Ίσως μας αρέσει να ζούμε στη μιζέρια, να είναι κάτι γνώριμο για εμάς και να το έχουμε συνηθίσει, πιστεύοντας ότι έτσι πρέπει να είναι η κάθε μας ημέρα, αλλά όταν αποφασίσουμε να αλλάξουμε μέσα μας, θα γνωρίσουμε μια κατάσταση που δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι υπάρχει. Αυτή η κατάσταση ονομάζεται  Ανώτερος Εαυτός , ή η Αλήθεια Μας.

Είναι κάτι που δεν μπορούμε πολλές φορές να εκφράσουμε με λόγια, μόνο το νιώθουμε. Και το συναίσθημα είναι πιο δυνατό από τις λέξεις.

Όταν λοιπόν αλλάζουμε μέσα μας, με έναν μαγικό τρόπο όλα αλλάζουν και γύρω μας. Οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε και αντιδρούμε στα γεγονότα.

Μια απίστευτη δύναμη πηγάζει από μέσα μας και βλέπουμε πως τα πράγματα γίνονται πιο ομαλά, πως όλα τελικά δεν είναι τόσο μαύρα και αρνητικά όσο πιστεύαμε. Και είναι αλήθεια αυτό. Μπορεί ο κόσμος εκεί έξω να είναι ένα επικίνδυνο μέρος, αλλά ο δικός μας  κόσμος είναι αλλιώτικα φτιαγμένος. Είναι η μεγαλύτερή μας περιουσία και πρέπει να τη μοιραστούμε με τους άλλους. Πρέπει να τους βοηθήσουμε να φτιάξουν αλλιώς και τον δικό τους κόσμο.

Θα μου πεις τώρα, ωραία τα λες εσύ, τα κατάφερες να φτάσεις στην ψυχική κατάσταση της ευφορίας, αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε όλοι. Μα φυσικά μπορούμε. Όταν φτάσει η στιγμή να ξεπεράσουμε τα όριά μας, όταν πούμε «δεν πάει άλλο», όταν αποφασίσουμε ότι δεν μπορούμε να ζούμε άλλο έτσι, όταν θελήσουμε επιτέλους να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, τότε θα φανεί η μεγάλη ώρα της αλλαγής.

Αλλά πρόσεξε: Θέλει πολλή προσπάθεια, έχει κόπο, απαιτεί να χάσεις πολλές φορές τον εαυτό σου για να τον ξαναβρείς, πρέπει συνεχώς να θέλεις να μαθαίνεις για σένα, να ψάχνεσαι, να διαβάζεις, να εφαρμόζεις όσα μαθαίνεις.

Είναι ένα συνεχές σεμινάριο, ένα σχολείο, πες το όπως θες. Και δεν είναι για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Η ανακάλυψη του εαυτού μας κρατά μια ολόκληρη ζωή.

Γιατί, κατά καιρούς, περνάμε από διάφορα στάδια και χρειάζεται κάθε τόσο να ανακαλύπτουμε και κάτι διαφορετικό, να αλλάζουμε ίσως τα μέχρι τώρα δεδομένα. Η ζωή, οι πεποιθήσεις, οι ιδέες, η καθημερινότητα δεν είναι ποτέ  ίδια στην πορεία της ζωής μας. Προσαρμοζόμαστε σε καινούργια πράγματα και πρέπει να μπορούμε να εγκληματιστούμε, χωρίς να πέσουμε στην παγίδα του δεν μπορώ ή του δεν κατάφερα να γίνω καλύτερος.

Ναι, έχω ξαναγράψει για όλα αυτά στο παρελθόν. Δεν θα κουραστώ ποτέ να γράφω ή να λέω για την ΑΛΛΑΓΗ!

Όταν συνηθίσεις να ανακαλύπτεις συνεχώς εσένα, δεν θα σου κάνει καρδιά να σταματήσεις. Είναι κάτι σαν εθισμός, μόνο που τα αποτελέσματά του μόνο καλό μπορούν να σου προσφέρουν.

Λοιπόν, δεν θα βάλω τίτλο σε αυτό το κείμενο. Χαρακτήρισέ το όπως θες εσύ. Φρόντισε όμως οι λέξεις που θα πεις, να μείνουν βαθιά χαραγμένες στο μυαλό σου. Ίσως αυτό να είναι η αρχή της δικής σου εσωτερικής αλλαγής!