ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΑΓΑΘΟ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ

Πως γεμίζει το στόμα μου, όταν μιλώ για τους αληθινούς μου φίλους. Πως ευφραίνεται η καρδιά μου όταν θυμάμαι τις στιγμές που έχω περάσει μαζί τους, όμορφες και δύσκολες.

Η φιλία, ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά που απολαμβάνουμε. Πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί όταν έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας αγαπούν επειδή είμαστε εμείς, που μπορούμε να ανοίξουμε την ψυχή μας και να τους δείξουμε τις πτυχές του αληθινού εαυτού μας, που δεν φοβόμαστε να τσαλακωθούμε ή να κλάψουμε και να ξεσπάσουμε μπροστά τους.

Αυτοί είναι οι δικοί μας άνθρωποι (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διαχωρίζουμε την οικογένεια από τον κύκλο των δικών μας ανθρώπων), αυτοί που μας θέλουν κοντά τους, που περιμένουν την ώρα που θα πιούμε έναν καφέ, που θα πάμε για ψώνια, ή μια εκδρομή. Που χαίρονται να μιλάνε μαζί μας για τα μεγάλα, τα αληθινά, τα δυνατά αλλά και τα δύσκολα. Που κάνουν τις μεγαλύτερες βλακείες μαζί μας, γιατί έτσι νιώθουν και πάλι παιδιά και μπορούν αβίαστα να βγάλουν από μέσα τους την ψυχή τους και να μας την καταθέσουν.

Σκεπτόμενη τους φίλους μου, μπορώ να πω ότι αισθάνομαι μια πληρότητα και δυνατή να αντιμετωπίσω την όποια δυσκολία. Και αυτό όχι γιατί περιμένω να με βοηθήσουν έμπρακτα, αλλά επειδή γνωρίζω ότι και μόνο με την παρουσία τους θα πάρω δύναμη να συνεχίσω να παλεύω τους δαίμονές μου. Τις σκέψεις εκείνες που μου φέρνουν το σκοτάδι στην καρδιά.

 Αλήθεια, ποιος μπορεί να πει ότι δεν έχει αισθανθεί πιο ευτυχισμένος και πιο δυνατός όταν έχει έστω και έναν άνθρωπο να τον αγαπάει αληθινά και να είναι εκεί όποτε τον χρειαστεί;

Το πιο σημαντικό είναι ότι τους φίλους μας τους επιλέγουμε. Βρίσκουμε τα κοινά μας σημεία, κάποιες φορές από την αρχή της γνωριμίας, κάποιες άλλες στη συνέχεια.

Πολύ σημαντικές είναι οι φιλίες από τα παιδικά μας χρόνια. Εκείνες που αναπτύχθηκαν σε μια περίοδο της ζωής μας όπου σκεφτόμασταν και ζούσαμε με την καρδιά. Είναι λίγες οι φορές που συμβαίνει μια τέτοια φιλία να κρατήσει ες αεί, όμως όποιος το έχει ζήσει, έχει καταφέρει κάτι πολύ σπουδαίο: έναν ή και περισσότερους συνοδοιπόρους ζωής.

Δεν είναι απαραίτητο να βλέπουμε κάθε μέρα τους φίλους μας. Οι υποχρεώσεις και η ζωή η ίδια τρέχουν γρήγορα, όμως η μαγική στιγμή που θα συναντήσεις τον άνθρωπο που έχεις να δεις πολύ καιρό, θα σου προσφέρει συναισθήματα χαράς, γαλήνης και φυσικά μια ευχάριστη διάθεση να μοιραστείς όλα τα νέα σου, να γελάσεις αλλά ίσως και να κλάψεις.

Και αφού τελειώσει η συνάντηση αυτή, θα σου μείνει ένα υπέροχο συναίσθημα πληρότητας. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, όμως αυτό συμβαίνει.

Οι φίλοι είναι αυτό που λέμε οι δικοί μας άνθρωποι. Η δεύτερη οικογένειά μας. Καμιά φορά και η πρώτη. Είμαστε ευγνώμονες που τους έχουμε στη ζωή μας, μας αγαπούν, μας καταλαβαίνουν και κάνουν το καλύτερο δυνατό για εμάς, ακόμα κι αν αυτό που θα μας πουν δεν μας αρέσει . Γιατί ο καλός φίλος δεν θα μας χαϊδέψει τα αφτιά, θα μας πει τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν είναι στο μυαλό του η σκέψη να μας κοροϊδέψει ή να φανεί αρεστός, αλλά να μας προφυλάξει από ενδεχόμενα λάθη. Άλλωστε, σαν ουδέτερος παρατηρητής, βλέπει τα πράγματα αποστασιοποιημένα και η γνώμη του θα μας βοηθήσει να σκεφτούμε και πλευρές της κατάστασής μας που δεν είχαμε σκεφτεί πριν.

Η κουβέντα «είσαι φίλος μου» είναι  πολύ σημαντική και πρέπει να λέγεται από τα βάθη της ψυχής μας.

Και κλείνοντας αυτό το άρθρο, θα ήθελα να πω ότι δεν φτάνει μόνο να νιώθουμε τους άλλους φίλους αληθινούς, αλλά πρέπει να φροντίσουμε να αισθάνονται κι εκείνοι το ίδιο για εμάς.

Είναι λοιπόν στο χέρι του καθενός μας να χτίσουμε γερές σχέσεις εμπιστοσύνης με όποιους νιώθουμε πιο κοντά, για να μπορούμε να απολαμβάνουμε αυτό το πολύτιμο αγαθό.

Ευχή για όλους να έχουν πάντα αληθινούς και καρδιακούς φίλους κοντά τους!!!

ΜΟΝΑΞΙΑ

Πόσο μόνος μπορεί να νιώσει κανείς, ακόμα και με χίλιους ανθρώπους γύρω του; Τι ακριβώς είναι η μοναξιά; Γιατί την αισθανόμαστε ακόμα και όταν έχουμε τους άλλους δίπλα μας; Πως αντιμετωπίζεται;

Ερωτήματα που βασανίζουν τον καθένα που περνάει από το δύσβατο αυτό μονοπάτι. Σκεφτείτε πόσες φορές νιώσατε μόνοι, ποιες ήταν οι σκέψεις σας, αν ποτέ μιλήσατε γι’ αυτό ή πως το αντιμετωπίσατε.

Η μοναξιά δεν κάνει διακρίσεις στο φύλο, στην ηλικία, στην οικογενειακή και κοινωνική κατάσταση. Θα έρθει να σε βρει σε στιγμές λύπης, πόνου αλλά και στιγμές χαράς! Γιατί πολλές φορές, στη χαρά είμαστε μόνοι, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις.

Μοναξιά μπορείς να αισθανθείς από τα παιδικά σου ακόμα χρόνια, όταν για τους μεγάλους τα προβλήματά σου είναι  κάτι το ανούσιο και φυσικά δεν χρήζει περαιτέρω έρευνας και κουβέντας. Εσύ είσαι ένα μικρό παιδί, πως είναι δυνατόν να έχεις προβλήματα; Είσαι πάντα χαρούμενο, χωρίς υποχρεώσεις και θα πρέπει να είσαι ευτυχισμένο! Δυστυχώς δεν είναι έτσι!!! Τα παιδιά είναι άνθρωποι με συναισθήματα και τα απασχολούν πολλά θέματα, κι ας μην έχουν τις υποχρεώσεις και τις σκοτούρες των μεγάλων. Είμαι σίγουρη ότι όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο, θα του έρθει στο μυαλό μια στιγμή από την παιδική του ηλικία, που ένιωσε μόνος.

Είναι λοιπόν πολύ βασική η επικοινωνία με τα παιδιά μας, για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε ισχυρούς δεσμούς, αλλά και να τα απομακρύνουμε από το καταστροφικό συναίσθημα της μοναξιάς.

Αλλά και για τους ενήλικες είναι αρκετά δύσκολο. Όλοι αποζητούν τη συντροφιά, όχι μόνο σαν φυσική παρουσία, αλλά την ουσιαστική επικοινωνία με τους ανθρώπους που είναι δίπλα τους. Όλοι θέλουμε να μας ακούν, να μας προσέχουν, να μας αποδέχονται γι’ αυτό που είμαστε. Στην περίπτωση που δεν συμβαίνει αυτό, μια θλίψη καλύπτει την ψυχή μας και μια απογοήτευση για το γεγονός ότι δεν μας καταλαβαίνουν, ή ότι δεν μας προσφέρουν αυτό που έχουμε ανάγκη.

Αποτέλεσμα να μένουμε κλεισμένοι στους εαυτούς μας και να αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε αρκετά σημαντικοί ώστε οι άλλοι να μας αποδεχθούν και να μας εκτιμήσουν γι’ αυτό που είμαστε.

Νομίζω πως  η μοναξιά αποτελεί μάστιγα στις μέρες μας και γι’ αυτό φταίει ίσως το γεγονός πως δεν έχουμε ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ μας. Δεν συζητάμε για τα βαθιά μας συναισθήματα και σκέψεις, παρά περιοριζόμαστε στα θέματα της καθημερινότητας, της ρουτίνας, του βιοπορισμού.

Η καλλιέργεια της ψυχής έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, η εσωτερική αναζήτηση σχεδόν ανύπαρκτη και ο κόσμος κλείνεται ολοένα και περισσότερο στον εαυτό του. Επίσης, η έλλειψη εμπιστοσύνης στον συνάνθρωπο, καθώς και η χείρα βοηθείας για οποιαδήποτε κατάσταση, που δυστυχώς δεν δίνεται πια, είναι φαινόμενα που οδηγούν στην μοναξιά.

Θα την παρομοιάζαμε με το σκοτάδι. Συναισθήματα δύσκολα, φόβος, απογοήτευση, θλίψη, αναστάτωση, απόρριψη …. Μόνο όταν έρθει το φως, χάνεται το σκοτάδι. Και το φως σε αυτή την περίπτωση θα έρθει όταν έρθουμε πιο κοντά στη φύση μας και στους άλλους ανθρώπους, όταν ανοίξουμε τα φύλλα της καρδιάς μας και δώσουμε την ευκαιρία σε όσους μας περιβάλλουν να μας γνωρίσουν ουσιαστικά.

Φυσικά και θα υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα νιώσουμε μόνοι, όμως πάντα θα υπάρχει η δυνατότητα αυτό να ξεπεραστεί πολύ γρήγορα, ξέροντας πως όπως και να αισθανόμαστε, θα υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος να μας βγάλει από αυτό το δρόμο, με το να μας φροντίσει με τα λόγια του ή τη συντροφιά του.

Είναι λοιπόν στο χέρι όλων μας να παλέψουμε για την εξάλειψή της. Και στη σημερινή εποχή είναι επιτακτική ανάγκη.

Εσείς τι λέτε;

ΑΓΑΠΗ Η ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΛΕΞΗ

Η λέξη με τη μεγαλύτερη σημασία στη ζωή. Χιλιοτραγουδισμένη, με πολλών ειδών αφιερώματα στο όνομά της.

Κάθε άνθρωπος την έχει βιώσει, σε οποιαδήποτε μορφή της. Αν και λέγεται ότι η αγάπη είναι μια, δεν έχει βαθμίδες και δεν μπαίνει σε κουτάκια.

Αγάπη μπορείς να νιώσεις για τα πάντα. Φυσικά για τους ανθρώπους, αλλά και για το οτιδήποτε σε περιβάλλει. Είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε, όμως όλοι ανεξαιρέτως αγαπάμε κάτι.

Επίσης, αγάπη είναι να δίνεις σημασία και νόημα σε αυτό που κάνεις. Για παράδειγμα, η βοήθεια στον συνάνθρωπο, η δουλειά, η δημιουργία γενικότερα.

Αγαπώ σημαίνει αισθάνομαι και δίνω. Προσφέρω ανιδιοτελώς κομμάτι του εαυτού μου σε κάποιον ή κάτι.

Αγάπη και προσφορά πάνε μαζί. Αγαπώ έναν άνθρωπο και του προσφέρω στοργή, ζεστασιά, βοήθεια σε ότι χρειάζεται, στήριξη, αλληλεγγύη και πολλά άλλα.

Αγαπώ ένα ζώο και του προσφέρω φροντίδα, χάδια και παιχνίδια.

Αγαπώ τη δουλειά μου και δίνω μεγάλο μέρος του χρόνου μου και του εαυτού μου για να προσφέρω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Μέσα στον κάθε άνθρωπο υπάρχει αυτό το συναίσθημα. Ακόμα και αν κάποιες φορές είναι δυσδιάκριτο, λόγω διαφόρων παραγόντων, έρχεται κάποια στιγμή στην επιφάνεια και πλημμυρίζει την ψυχή.

Δυστυχώς, αρκετές φορές το παραβλέπουμε. Μπαίνουν μπροστά άλλα πράγματα και φράζουν το δρόμο προς την αγάπη. Κι εκεί χάνεται η μαγεία.

Γιατί αλήθεια να συμβαίνει αυτό; Γιατί ενώ όλοι θέλουμε να νιώσουμε αγάπη δεν είμαστε διατεθειμένοι να την προσφέρουμε; Γιατί περιμένουμε πρώτα από τους άλλους;

Εξάλλου, όταν δίνεις αγάπη, σου επιστρέφεται πάντα, με κάποιον τρόπο. Ίσως όχι όπως περιμένεις, πάντως έρχεται πίσω σε σένα.

Νομίζω πως αυτό που είναι αναγκαίο να κάνει ο καθένας είναι να ανοίξει το δικό του δρόμο που θα τον οδηγήσει στην αγάπη, ξεκινώντας να τη νιώθει ο ίδιος και να την προσφέρει.

Έτσι, σιγά σιγά, θα αλλάξει η προοπτική του για τα πράγματα, θα μάθει να προσφέρει και να δέχεται αγάπη, θα γίνει καλύτερος άνθρωπος και μαζί του θα αλλάξουν και οι γύρω του.

Δεν θα αλλάξει όλο τον κόσμο, όμως θα αλλάξει τη ζωή του και αυτό θα γίνει μια αλυσίδα.

¨Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα¨. Λόγια του Νηλ Άρμστρονγκ όταν πάτησε στη σελήνη.  Γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για την αγάπη;

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Ένα μεγάλο θέμα. Η απογοήτευση κυριαρχεί σε όλων των ειδών τις σχέσεις. Κάθε φορά που οι επιθυμίες ή οι προσδοκίες μας από τους άλλους δεν εκπληρώνονται, νιώθουμε αυτό το συναίσθημα, που μας κατακλύζει την καρδιά και το μυαλό.

Τι είναι ακριβώς όμως η απογοήτευση; Πως αισθάνεται εκείνος που τη βιώνει;

Άλλες φορές είναι κάτι σαν μαχαιριά στην καρδιά, ενώ άλλες αισθάνεσαι ένα βάρος και μια θλίψη, που νομίζεις ότι έχουν φωλιάσει στην ψυχή σου και δεν θα βγουν ποτέ.

Απογοήτευση μπορεί να δοκιμάσεις και από ορισμένα γεγονότα που συμβαίνουν. Το να μην σε καλέσουν σε μια συνέντευξη, να χάσεις μια ευκαιρία, να μην καταφέρεις να πραγματοποιήσεις τον στόχο σου και πολλά άλλα...

Ένα συναίσθημα ζόρικο, που όμως μπορεί να μετατραπεί σε κάτι που θα σου δώσει δύναμη να προχωρήσεις. 

Δεν έρχονται όλα στη ζωή όπως επιθυμούμε, δυστυχώς ή ευτυχώς, Χρειάζεται μεγάλος αγώνας για το κάθε τι και πολλές φορές οι κακές ή ανεπιθύμητες στιγμές και καταστάσεις ίσως είναι περισσότερες από τις καλές.

Και φαίνεται η απογοήτευση να κερδίζει έδαφος και να μας στοιχειώνει. Νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα πια, ότι δεν υπάρχει λύση, παρά μόνο ένα κενό, ότι τα πράγματα δεν θα αλλάξουν.

Το χειρότερο είναι να σε απογοητεύουν οι άνθρωποι. Εκείνοι για τους οποίους θα έκανες τα πάντα, εκείνοι που έχεις επενδύσει συναισθηματικά, που ζήσατε όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές μαζί κι έπειτα έφυγαν χωρίς προφανή λόγο, εκείνοι που βοήθησες με κάθε τρόπο και αντί να χαίρονται γι΄αυτό, σου βγάζουν ένα πρόσωπο αδιάφορο και πολλές φορές κακό.

Όμως, όπως έχουν πει, αυτό που μας απογοητεύει δεν είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι, αλλά οι προσδοκίες που έχουμε από αυτούς.

Σύμφωνοι, αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δίνουμε χωρίς να παίρνουμε κάτι κι εμείς, έστω κι αν είναι ένα απλό ευχαριστώ ή ένα νεύμα ευγνωμοσύνης;

Δύσκολη η απάντηση. Ο κάθε ένας από εμάς θα σκεφτεί κάτι διαφορετικό. Σε ορισμένες περιπτώσεις, λες: κάνε το καλό και μην περιμένεις τίποτα. Σε άλλες, περιμένεις μια ανταπόδοση, όχι κάτι μεγάλο, μα ίσα ίσα να νιώσεις ότι πρόσφερες στον συνάνθρωπο. Ίσως όμως να είναι μια παγίδα αυτό, για να γιγαντώσουμε την αυταρέσκεια μας.

Όλοι ανεξαιρέτως έχουμε βιώσει τέτοιες καταστάσεις. Το πως θα τις αντιμετωπίσουμε είναι στην ευχέρεια του καθενός μας, καθώς και στις αντοχές του.

Αυτό που μετράει είναι τελικά να καταφέρουμε να βγούμε από τη δίνη της απογοήτευσης, να δούμε τα πράγματα αποστασιοποιημένα και να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε το συναίσθημα σε δύναμη για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω και να ζήσουμε και τις άλλες στιγμές, τις όμορφες.

Ευχή για όλους να είμαστε δυνατοί και να χαράζουμε νέες πορείες μέσα από τα συντρίμμια της ψυχής μας.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ

Είναι γνωστό ότι σε οποιαδήποτε σχέση υπάρχουν κατά διαστήματα διαφωνίες, συγκρούσεις και αρνητικά συναισθήματα, καθώς ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά από τους άλλους, να έχει έναν δικό του μοναδικό τρόπο να ενεργεί και να εκφράζεται και αυτό πολλές φορές έρχεται σε αντίθεση με αυτό που περιμένουν οι άλλοι από εκείνον.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, το σημαντικό για να μην φτάσουμε να συγκρουστούμε (με οποιοδήποτε κόστος), είναι να προσπαθήσουμε να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου. Τον τρόπο που μπορεί να σκέφτεται τη δεδομένη στιγμή. Και φυσικά ο διάλογος έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Γιατί όμως οι άνθρωποι φτάνουν να διαφωνούν έντονα, χωρίς ψυχραιμία;

Τι είναι αυτό που μας κάνει πολλές φορές να βγαίνουμε εκτός εαυτού;

Γιατί θα πρέπει να υψώνουμε τη φωνή προσπαθώντας να επιβληθούμε;

Μήπως ο εγωισμός είναι εκείνος που μας οδηγεί τη στιγμή που θα ακούσουμε τον άλλον να μας λέει κάτι με το οποίο διαφωνούμε κάθετα;

Ποιος είπε ότι δεν μπορούμε να βρούμε τη χρυσή τομή, χρησιμοποιώντας τα επιχειρήματά μας και προσπαθώντας να αναλύσουμε τις απόψεις της κάθε πλευράς;

Κλείνοντας αυτή τη δημοσίευση, ελπίζω να δοθεί σε όλους μας τροφή για σκέψη, έτσι ώστε στην επόμενη διαφωνία να αντιδράσουμε με στωικότητα, υπομονή και ψυχραιμία,  χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα εκφράσουμε τα δικά μας συναισθήματα, επιχειρήματα  και τη διάθεση να επιλυθεί το πρόβλημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Στο τέλος, και οι δύο πλευρές θα έχουν λύσει ένα ζήτημα και θα είναι ο καθένας υπερήφανος για τον εαυτό του που κατάφερε να αντιμετωπίσει την κατάσταση τόσο αρμονικά.

Φαίνεται ουτοπικό, όμως δεν είναι ανέφικτο.