Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ

Με αφορμή μια υπέροχη και δυνατή ταινία που είδα τις προάλλες, αποφάσισα σήμερα να γράψω για τον πόνο της απώλειας. Η ταινία αυτή είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν πριν αρκετά χρόνια στη Ρωσία.

Αυτό που με καθήλωσε πρώτα απ’ όλα ήταν η μουσική. Έντυνε υπέροχα τις σκηνές, καθώς έδινε μια νότα λύπης και χάους. Η ταινία, για να γίνω πιο σαφής, εξιστορούσε ένα ατύχημα σε ένα υποβρύχιο, από το οποίο κανείς δυστυχώς δεν επέζησε.

Πραγματικά βίωσα πολύ έντονα κάθε σκηνή. Τα μηνύματα που μου πέρασε ήταν πάρα πολλά, με πρώτο αυτό της αταξίας του μυαλού του ανθρώπου. Πως ο άνθρωπος, αμελώντας να κάνει αυτά που πρέπει, δημιουργεί συνθήκες που θα αποβούν μοιραίες.

Έπειτα, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε αυτή η κρίση από το ίδιο το κράτος. Δυστυχώς, δεν δέχτηκαν έγκαιρα την βοήθεια από άλλους κι έτσι δεν πρόλαβαν να σώσουν κανέναν.

Τέλος, αλλά το πιο σημαντικό, η αγωνία των συγγενών και η κατάρρευση όταν έγινε γνωστό ότι δεν επέζησαν οι δικοί τους άνθρωποι. Ήταν πραγματικά μια γροθιά στο στομάχι! Σε βάζει αναγκαστικά σε σκέψεις, πως θα ένιωθα εγώ αν ήμουν στη θέση τους; Γιατί να μη νοιάζεται το κράτος το ίδιο για τους ανθρώπους που το υπηρετούν; Γιατί να μην έχουν αυτοί οι άνθρωποι την ευκαιρία να αγκαλιάσουν ξανά τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, να ξαναβρεθούν με φίλους και να χαρούν τη ζωή τους;

Δεν μπορείς να πάρεις τον πόνο της απώλειας από τους ώμους του συνανθρώπου σου. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να τον απαλύνεις. Θέλει μεγάλες αντοχές για να αντιμετωπίσεις τέτοιες καταστάσεις. Είναι άδικο να χάνονται άνθρωποι με τέτοιο τρόπο, ειδικά σε καιρό ειρήνης.

Αυτό που νιώθει κάποιος όταν βιώνει μια απώλεια, μπορεί να περιγραφεί με ορισμένες λέξεις: ένα χτύπημα στο κεφάλι, ένα σκίσιμο στην καρδιά, ένα κενό που πέφτεις μέσα, μια ανακατωσούρα στο μυαλό.

Ίσως είναι βαριά όλα αυτά, δυστυχώς όμως υπάρχουν. Λέγονται ανθρώπινα συναισθήματα και θα πρέπει να τα αναγνωρίσουμε, να τα αποδεχτούμε, να τα βιώσουμε, καθώς αυτά θα μας οδηγήσουν στο δρόμο της λύτρωσης.

Ναι, ο πόνος δεν ξεπερνιέται εύκολα. Είναι άδικο να χάνονται έτσι οι ζωές. Όμως είναι καθήκον μας να αντιμετωπίζουμε την απώλεια, να φανούμε δυνατοί και να προχωράμε, γιατί αυτό θα ήθελαν για εμάς εκείνοι που δεν είναι πια κοντά μας.

Αν ισχύει αυτό που λένε ότι μας βλέπουν από ψηλά, τότε ας αναλογιστούμε πως νιώθουν οι ψυχές τους όταν μας βλέπουν να τελματώνουμε.

Δεν σημαίνει ότι θα ξεχαστούν και θα σβηστούν από την καρδιά μας. Ποτέ δεν ξεχνάς αυτόν που αγάπησες αληθινά, είτε βρίσκεται στη ζωή, είτε όχι. Κρατάς καλά φυλαγμένα μέσα σου αυτά που σου δίδαξε και σε έκανε να νιώσεις και προχωράς.

Γιατί η ζωή συνεχίζεται και πάντα θα συνεχίζεται…..