ΜΟΝΑΞΙΑ

Πόσο μόνος μπορεί να νιώσει κανείς, ακόμα και με χίλιους ανθρώπους γύρω του; Τι ακριβώς είναι η μοναξιά; Γιατί την αισθανόμαστε ακόμα και όταν έχουμε τους άλλους δίπλα μας; Πως αντιμετωπίζεται;

Ερωτήματα που βασανίζουν τον καθένα που περνάει από το δύσβατο αυτό μονοπάτι. Σκεφτείτε πόσες φορές νιώσατε μόνοι, ποιες ήταν οι σκέψεις σας, αν ποτέ μιλήσατε γι’ αυτό ή πως το αντιμετωπίσατε.

Η μοναξιά δεν κάνει διακρίσεις στο φύλο, στην ηλικία, στην οικογενειακή και κοινωνική κατάσταση. Θα έρθει να σε βρει σε στιγμές λύπης, πόνου αλλά και στιγμές χαράς! Γιατί πολλές φορές, στη χαρά είμαστε μόνοι, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις.

Μοναξιά μπορείς να αισθανθείς από τα παιδικά σου ακόμα χρόνια, όταν για τους μεγάλους τα προβλήματά σου είναι  κάτι το ανούσιο και φυσικά δεν χρήζει περαιτέρω έρευνας και κουβέντας. Εσύ είσαι ένα μικρό παιδί, πως είναι δυνατόν να έχεις προβλήματα; Είσαι πάντα χαρούμενο, χωρίς υποχρεώσεις και θα πρέπει να είσαι ευτυχισμένο! Δυστυχώς δεν είναι έτσι!!! Τα παιδιά είναι άνθρωποι με συναισθήματα και τα απασχολούν πολλά θέματα, κι ας μην έχουν τις υποχρεώσεις και τις σκοτούρες των μεγάλων. Είμαι σίγουρη ότι όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο, θα του έρθει στο μυαλό μια στιγμή από την παιδική του ηλικία, που ένιωσε μόνος.

Είναι λοιπόν πολύ βασική η επικοινωνία με τα παιδιά μας, για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε ισχυρούς δεσμούς, αλλά και να τα απομακρύνουμε από το καταστροφικό συναίσθημα της μοναξιάς.

Αλλά και για τους ενήλικες είναι αρκετά δύσκολο. Όλοι αποζητούν τη συντροφιά, όχι μόνο σαν φυσική παρουσία, αλλά την ουσιαστική επικοινωνία με τους ανθρώπους που είναι δίπλα τους. Όλοι θέλουμε να μας ακούν, να μας προσέχουν, να μας αποδέχονται γι’ αυτό που είμαστε. Στην περίπτωση που δεν συμβαίνει αυτό, μια θλίψη καλύπτει την ψυχή μας και μια απογοήτευση για το γεγονός ότι δεν μας καταλαβαίνουν, ή ότι δεν μας προσφέρουν αυτό που έχουμε ανάγκη.

Αποτέλεσμα να μένουμε κλεισμένοι στους εαυτούς μας και να αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε αρκετά σημαντικοί ώστε οι άλλοι να μας αποδεχθούν και να μας εκτιμήσουν γι’ αυτό που είμαστε.

Νομίζω πως  η μοναξιά αποτελεί μάστιγα στις μέρες μας και γι’ αυτό φταίει ίσως το γεγονός πως δεν έχουμε ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ μας. Δεν συζητάμε για τα βαθιά μας συναισθήματα και σκέψεις, παρά περιοριζόμαστε στα θέματα της καθημερινότητας, της ρουτίνας, του βιοπορισμού.

Η καλλιέργεια της ψυχής έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, η εσωτερική αναζήτηση σχεδόν ανύπαρκτη και ο κόσμος κλείνεται ολοένα και περισσότερο στον εαυτό του. Επίσης, η έλλειψη εμπιστοσύνης στον συνάνθρωπο, καθώς και η χείρα βοηθείας για οποιαδήποτε κατάσταση, που δυστυχώς δεν δίνεται πια, είναι φαινόμενα που οδηγούν στην μοναξιά.

Θα την παρομοιάζαμε με το σκοτάδι. Συναισθήματα δύσκολα, φόβος, απογοήτευση, θλίψη, αναστάτωση, απόρριψη …. Μόνο όταν έρθει το φως, χάνεται το σκοτάδι. Και το φως σε αυτή την περίπτωση θα έρθει όταν έρθουμε πιο κοντά στη φύση μας και στους άλλους ανθρώπους, όταν ανοίξουμε τα φύλλα της καρδιάς μας και δώσουμε την ευκαιρία σε όσους μας περιβάλλουν να μας γνωρίσουν ουσιαστικά.

Φυσικά και θα υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα νιώσουμε μόνοι, όμως πάντα θα υπάρχει η δυνατότητα αυτό να ξεπεραστεί πολύ γρήγορα, ξέροντας πως όπως και να αισθανόμαστε, θα υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος να μας βγάλει από αυτό το δρόμο, με το να μας φροντίσει με τα λόγια του ή τη συντροφιά του.

Είναι λοιπόν στο χέρι όλων μας να παλέψουμε για την εξάλειψή της. Και στη σημερινή εποχή είναι επιτακτική ανάγκη.

Εσείς τι λέτε;