Γιατί ψυχή μου άδειασες; Γιατί πονάς; Ποιος σε έριξε στα
βράχια;
«Έψαχνα για λίγη ζεστασιά, μα δεν τη βρήκα πουθενά».
Όσο κι αν λαχταράς, δεν θα σε βρει η ζεστασιά του ήλιου.
Μέσα σε τούτο τον κόσμο τον άδικο, δίκιο μην περιμένεις.
Μόνο κράτα γερά να μην γκρεμιστείς απ’ τις ψηλές
βουνοκορφές.
Πιάσου από ένα κλαδί, μην σε πάρει ο άνεμος και σε πετάξει
στο σκοτάδι. Και που ξέρεις….. ίσως το κλαδί ν’ αποδειχτεί η αδερφή ψυχή
σου. Να είναι εκείνος ο φίλος που γύρευες να βρεις, η ζεστασιά του ήλιου.
Κι αν το κλαδάκι αυτό, είναι ότι έψαχνες σ’ αυτό τον κόσμο,
στήσε χορό και γέλα και τραγούδα. Γιατί δεν είχαν όλοι την τύχη τη δική σου.
Κράτα λίγο ακόμα ψυχή μου. Λίγη υπομονή. Θα έρθει ο ήλιος να
σε ζωηρέψει. Δεν μπορεί, πάντα με την ανατολή εκείνος ξεπροβάλει.
Και τότε όλη η πλάση χαρούμενη ξυπνά και αδημονεί να ζήσει
και τούτη την καινούργια μέρα.
Μαζί της κι εσύ, να αγαλλιάσεις και να φανείς μέσα στον κόσμο, να δείξεις τα
ζωηρά σου χρώματα και να μοιράσεις τη γλύκα σου και την ομορφάδα σου.
Γιατί κατάντησε χλωμός ο κόσμος, χωρίς ανεμελιά κι αγάπη.
Γίνε εσύ η αγάπη, γίνε η ζωή, γίνε το όνειρο του καθενός.
Δώσε το φως σου κάθε μέρα, όπως ακριβώς κι ο ήλιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου