ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ…

Στον κόσμο αυτό λίγα πράγματα έχουν μείνει όρθια τώρα πια. Έννοιες όπως η αγάπη, η ελευθερία, ο σεβασμός, η κατανόηση έχουν χαθεί μέσα στις κοινωνίες και οι άνθρωποι έχουν γίνει θηρία ανήμερα.

Και αναρωτιέσαι: Γιατί; Πως τα καταφέραμε έτσι εμείς που υποτίθεται ότι ζούμε σε πολιτισμένο περιβάλλον, που σεβόμαστε τη ζωή την ίδια; Πως θα αντιστρέψουμε αυτό το κλίμα, που γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο;  Τι πρέπει να κάνουμε για να βρούμε τους χαμένους εαυτούς μας;

Ας σκεφτούμε για λίγο τι μας ενοχλεί στη ζωή μας σήμερα. Ο κόσμος γενικά που έχει γίνει κακός, η καθημερινότητα που είναι φορτική, οι δύσκολες σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, τα οικονομικά προβλήματα, τα υπαρξιακά θέματα και άλλα πολλά.

Πως μπορούμε να κάνουμε μια μετάβαση από το σκοτάδι στο φως; Έχουμε αυτή τη δυνατότητα και κυρίως, θέλουμε να κάνουμε αυτό το βήμα;

Είναι αρκετά δύσκολο να αναγνωρίσουμε τα δικά μας λάθη  στο γενικότερο πλαίσιο των αρνητικών καταστάσεων που δημιουργούνται κάθε φορά. Συνήθως (και το κάνουμε όλοι λίγο πολύ), βλέπουμε τα στραβά των άλλων, χωρίς να μπαίνουμε στη διαδικασία να βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση εκείνου που φέρει μερίδιο ευθύνης. Γιατί όλοι μας έχουμε ευθύνη σε οτιδήποτε γίνεται. Όπως θέλουμε να γίνεται αποδεκτός ο ρόλος μας σε κάτι σωστό και εποικοδομητικό, έτσι θα πρέπει να αναλαμβάνουμε το βάρος του ρόλου μας και στο «κακό».

Μεγάλη μαγκιά να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου. Το αντίθετο σημαίνει δειλία. Να βγαίνεις μπροστά και να λές: ¨Εγώ το έκανα αυτό. Κι αν έκανα λάθος, θα το διορθώσω¨. Δεν είναι αδυναμία, πίστεψέ με. Κάποιοι θα το εκτιμήσουν. Άλλοι ίσως όχι, αλλά τι σημασία έχει; Είσαι εσύ εντάξει; Έκανες αυτό που έπρεπε; Παραδέχτηκες το λάθος σου; Τέλος! Αυτό που μένει από εδώ και πέρα είναι να δεις τι θα κάνεις, πως θα φτιάξεις τα πράγματα. Ότι έγινε έγινε, πέρασε, είναι πια παρελθόν. Δεν πρέπει να κοιτάζουμε πίσω, αλλά μπροστά. Να μας γίνει μάθημα το πάθημα, να αποφύγουμε στο μέλλον τα ίδια λάθη.

Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σε κρίνει. Όπως και ο ίδιος δεν θα ήθελε να κριθεί από εσένα. Γιατί λοιπόν μένουμε στο πρόβλημα και δεν μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα;

Η ηθική και οι αξίες φαίνονται από πολλά πράγματα. Και το να παραδέχεσαι το σφάλμα σου είναι κάτι που σε καθορίζει σαν έναν άνθρωπο με αρχές. Για φαντάσου να ήταν έτσι όλος ο κόσμος, πόσο πιο εύκολη θα γινόταν η ζωή μας; Πόσο καλύτερες και ποιοτικότερες θα ήταν οι σχέσεις μας με τους άλλους, πόσο πόνο, θυμό και οργή θα γλιτώναμε;

Ας κάνουμε την ενδοσκόπησή μας, ας βάλουμε τους εαυτούς μας σε μια θέση κρινόμενου για τις δικές μας πράξεις. Ας ψάξουμε μέσα μας να βρούμε και να διαχωρίσουμε το σωστό από το λάθος. Δεν είναι δύσκολο, θέλει απόφαση και δουλειά. Κι όταν ο άνθρωπος θέλει, μπορεί να κάνει τα πάντα.

Αν φταίξαμε, να ζητήσουμε συγνώμη και να επανορθώσουμε κι αν έφταιξαν οι άλλοι ας γίνουμε μεγαλόψυχοι συγχωρώντας. Και μαζί να βρούμε τη λύση για το κάθε ζήτημα.

Όπως και να έχει, θα βρούμε τη γαλήνη μέσα μας και θα προσφέρουμε ένα μικρό πετραδάκι κάθε φορά στο χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου για εμάς και για τις επόμενες γενιές.

Και όπως είπε και ο σπουδαίος Νίκος Καζαντζάκης:

"Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ θα φταίω."