ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Άγχος, φόβος, θλίψη, μελαγχολία, λύπη, θυμός είναι μερικά από τα συναισθήματα που μας κυριεύουν κάποιες φορές ή και αρκετά συχνά. Φυσικά, δεν μπορούν παρά να χαρακτηριστούν αρνητικά, αφού μας φέρνουν δυσφορία και σκέψεις που δεν βοηθούν σε μια ομαλή καθημερινότητα.

Το ανησυχητικό είναι πως στη σύγχρονη κοινωνία φαίνεται να κατέχουν όλο και πιο δυναμική θέση στη ζωή μας, κάτι που μας προβληματίζει όλους. Κάθε ηλικίας άνθρωπος, από τα μωρά μέχρι τους ηλικιωμένους, βιώνει κατά καιρούς αρνητικά συναισθήματα. Αυτό είναι αναπόφευκτο, είναι κομμάτι της ζωής.

Πόσο όμως μας επηρεάζουν; Ο καθένας μας για τον εαυτό του έχει και μια διαφορετική απάντηση. Άλλοι τα παρατηρούν, τα επεξεργάζονται και τα αντιμετωπίζουν πιο εύκολα. Για ορισμένους είναι πολύ πιο δύσκολη αυτή η στάση, άλλοι πάλι τα αγνοούν, νομίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα τα ξεπεράσουν χωρίς πόνο ή ότι θα θαφτούν βαθιά μέσα στην ψυχή τους.

Τι παίζει ρόλο σε όλα τα παραπάνω; Ο χαρακτήρας, η ιδιοσυγκρασία, το πρωταρχικό περιβάλλον του ατόμου που το δίδαξε αν και πως θα τα αντιμετωπίζει, η γενικευμένη ταραχή που υπάρχει στην κοινωνία και τα προβλήματά της που δημιουργούν ανασφάλειες στον άνθρωπο, η ελλιπής εκπαίδευση/ενημέρωση από γονείς, δασκάλους, άλλους φορείς;

Όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά αποτελούν παράγοντες για την αντίδρασή μας στην επίθεση αυτών των συναισθημάτων. Παρόλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να μας πει ότι δεν υπάρχει λύση. Υπάρχουν πολλοί τρόποι αντιμετώπισής τους, φτάνει να θέλουμε να το τολμήσουμε.

Συνήθως, μαθαίνουμε να ζούμε μαζί τους και τα έχουμε κάνει μέρος της καθημερινότητάς μας, ώστε μας φαίνεται περίεργο αν κάποια στιγμή αρχίσουν να φεύγουν από τη ζωή μας. Είχαμε μάθει να τα αποδεχόμαστε, χωρίς να κάνουμε κάτι παραπέρα, τώρα τι γίνεται που αρχίζουν να σβήνουν σιγά σιγά; Φυσικά, αυτό γίνεται μέσα από μια διαδικασία, μια εσωτερική αναζήτηση ή μια εξωτερική βοήθεια, ώστε να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Θα πρέπει να βλέπουμε αυτή την αλλαγή που συντελείται με ανοιχτό μυαλό και να αισθανόμαστε νικητές όταν καταλαβαίνουμε ότι πλέον δεν παίζουν και τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μας.

Δεν λέμε ότι θα εξαλειφθούν, όμως, ποιος μας λέει ότι πρέπει να μας κατακλύζουν και να μας εμποδίζουν να ζούμε μια ζωή πιο όμορφη , πιο αυθόρμητη, γεμάτη με θετικά συναισθήματα και εμπειρίες που μας εξελίσσουν προσωπικά;

Είναι βέβαια απαραίτητα, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, μας βοηθούν να αναπτυσσόμαστε, αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει μέτρο στο πόσο έντονα τα βιώνουμε.

Το σημαντικό είναι να τα αναγνωρίζουμε. Αυτό είναι το πρώτο και καθοριστικό βήμα για την αντιμετώπισή τους. Από εκεί και πέρα, ο τρόπος που θα επιλέξουμε να τα αποδυναμώσουμε, είναι στην ευχέρεια του καθενός. Μπορεί να έχουμε τη δύναμη από μόνοι μας να το κάνουμε. Όμως, σημαντική βοήθεια μπορούν να μας προσφέρουν και οι άλλοι, οικογένεια, φίλοι, αλλά και άνθρωποι ειδικοί πάνω σε τέτοιου είδους θέματα, οι οποίοι με επιστημονική προσέγγιση θα μας φέρουν πιο κοντά στη συνειδητοποίηση του τι μας συμβαίνει και πως θα το αντιμετωπίσουμε.

Όποιον τρόπο και να επιλέξουμε, ας θυμόμαστε ότι είμαστε κυρίαρχοι της ζωής μας και όποια αρνητικά συναισθήματα νιώσουμε, ας γίνουμε οι νικητές εναντίον τους, μην ξεχνώντας παράλληλα και τα μαθήματα που μας δίνουν και πως αυτά θα τα χρησιμοποιήσουμε στο μέλλον για το καλό μας.

ΜΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ

Είναι γεγονός ότι φέτος, από τον Μάρτιο μέχρι και σήμερα, ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές στην  καθημερινότητά μας. Ποτέ άλλοτε η ζωή μας δεν είχε πάρει τέτοια τροπή. Όλοι ξέρουμε πως ο κορωναϊός άλλαξε πολλά. Άλλαξε και εμάς τους ίδιους.

Με τον ίδιο τρόπο, διαφοροποίησε και τον εορτασμό των Αγίων Παθών του Κυρίου και την Ανάσταση. Οι εκκλησίες κλειστές, οι άνθρωποι κλεισμένοι στα σπίτια τους, η αποφυγή συνωστισμού και κοινωνικών επαφών αναπόφευκτη και πάει λέγοντας.

Όλοι ανεξαιρέτως αισθανθήκαμε πολλών ειδών συναισθήματα για όλες αυτές τις αλλαγές που συνεχίζουμε να βιώνουμε. Στην αρχή ήταν η απορία του τι συμβαίνει και τι είναι αυτή η απειλή που ήρθε από το εξωτερικό. Μετά, ο φόβος του άγνωστου ιού, που θερίζει ανθρώπους. Ύστερα, η ανακοίνωση διαφόρων μέτρων από την κυβέρνηση, που επέβαλε κλείσιμο επιχειρήσεων, αποφυγή συνωστισμού, ακυρώσεις πτήσεων και ακτοπλοϊκών δρομολογίων, βεβαιώσεις μετακινήσεων, ελέγχους από την αστυνομία για την τήρηση των μέτρων κλπ.

Δεν το χωράει ο νους μας αυτό το πράγμα που συμβαίνει. Μια ασύμμετρη απειλή θα έλεγε κανείς πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Κύριο θέμα συζήτησης, ειδικά τον πρώτο καιρό, ήταν αυτό. Άλλοι συμμορφώθηκαν αμέσως με τα μέτρα, άλλοι αγνοούσαν τις οδηγίες του κράτους και άλλοι έκαναν αυτό που ήθελαν εκείνοι, ισχυριζόμενοι ότι δεν συμβαίνει και κάτι τρομερό, θέλουν να μας φοβίσουν για να περάσουν κάτι άλλο. Όλες οι απόψεις σεβαστές.

Ας δούμε όμως το θέμα του εορτασμού του Πάσχα, που απασχόλησε όλο τον κόσμο.

Πολλές απόψεις και σε αυτό. Το σίγουρο είναι ότι δεν μας άρεσε ο τρόπος εορτασμού φέτος. Ούτε όσον αφορά το θρησκευτικό κομμάτι, ούτε στο παραδοσιακό (των εθίμων και του γλεντιού). Οι λειτουργίες στις εκκλησίες έγιναν κεκλεισμένων των θυρών και μόνο χάρη στην τεχνολογία είχαμε τη δυνατότητα να τις παρακολουθήσουμε (τηλεόραση, internet). Δεν πήγαμε στην περιφορά του επιταφίου. Δεν πήγαμε στην Ανάσταση, ούτε πήραμε το Άγιο Φως. Όλα τα παρακολουθήσαμε και τα βιώσαμε μέσα στα σπίτια μας. Σαν να είμαστε άρρωστοι και δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά. Είναι λογικό να νιώσουμε ότι δεν γιορτάσαμε φέτος.

Όμως, πιστεύω ότι σχεδόν όλοι αισθανθήκαμε κάτι μέσα στην ψυχή μας που μας ένωσε με το Θείο Δράμα και την Ανάσταση. Ένα συναίσθημα πολύ βαθύ, που πιθανόν να μην είχαμε νιώσει τόσο έντονα άλλες φορές. Αυτός ο πόνος που δεν μπορέσαμε ελεύθερα να γιορτάσουμε, αυτή η θλίψη που γέμισε τις καρδιές μας για την όλη κατάσταση, ένα κρίμα που φέτος όλα είναι διαφορετικά στη ζωή μας, αυτή η αίσθηση ότι του χρόνου ευχόμαστε να γυρίσουμε στα παλιά και πατροπαράδοτα, η αγαλλίαση όταν χτύπησαν οι καμπάνες της Ανάστασης, οι πιστοί στα μπαλκόνια τους με αναμμένα τα φώτα και τις λαμπάδες τους να ψέλνουν το Χριστός Ανέστη και να ανταλλάσσουν ευχές με τους γείτονές τους, όλα αυτά είναι τα συναισθήματα που ακολουθούν αυτές τις μέρες. Μήπως λοιπόν φέτος ζήσαμε το Πάσχα ακριβώς όπως έπρεπε; Μήπως αυτή τη φορά ζεστάθηκαν οι καρδιές  μας αληθινά και βιώσαμε κυριολεκτικά στην ψυχή μας το Θείο Δράμα και την Ανάσταση;

Ας το σκεφτούμε λίγο. Και ας κρατήσουμε στη μνήμη μας αυτό το διάστημα που περνάμε με την αλλαγή στην καθημερινότητά μας, να θυμόμαστε στο μέλλον ότι κρατήσαμε γερά και βγήκαμε νικητές σε αυτή τη μάχη. Ας μείνουμε σπίτια μας για όσο ακόμα χρειαστεί, ώστε να νικήσουμε κι εμείς τον θάνατο που πλησίασε απειλητικά, όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο και τέλος, ας είμαστε υπερήφανοι που γι αυτή την φορά επιδείξαμε ψυχραιμία και προσοχή ώστε να πετύχουμε αυτό που λίγες χώρες έχουν καταφέρει, να βγούμε νικητές με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

Τέλος, ας αναγνωρίσουμε σε όλους, από την κυβέρνηση και τους ανθρώπους που βρίσκονται συνέχεια στην πρώτη γραμμή, μέχρι όλους τους πολίτες της χώρας, ότι είμαστε ήρωες που δεχτήκαμε να αλλάξουμε τις συνήθειές μας για το καλό όλων μας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!