ΤΙ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕ Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ

 

10 μήνες τώρα, παλεύουμε με τον «εχθρό». Θα περίμενε κανείς, ακούγοντας αυτή τη φράση, ότι γίνεται πόλεμος, όπως πολύ συχνά συναντάμε στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κι όμως, ο πόλεμος αυτός είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Ο πλανήτης παλεύει να αντιμετωπίσει μια ασθένεια εξαιρετικά μεταδοτική και με αρκετό αριθμό θανάτων.

Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, έχουν πάρει φωτιά τα πληκτρολόγια, είναι κύριο θέμα στις ειδήσεις και στις εκπομπές όλους αυτούς τους μήνες.

Βρισκόμαστε στο δεύτερο lockdown σαν χώρα. Στην αρχή επικρατούσε ο φόβος, ερήμωσαν τα πάντα. Τώρα όμως όλα είναι πολύ διαφορετικά. Ο κόσμος δεν αντέχει άλλο τη στέρηση της ελευθερίας των κινήσεών του και αγνοεί τα μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Πληθαίνουν οι φωνές που υποστηρίζουν ότι όλα είναι ένα ψέμα και ότι κρύβονται σκοπιμότητες. Ο κόσμος έχει πραγματικά ΔΙΧΑΣΤΕΙ σε μεγάλο βαθμό.

Το πρόβλημα από όλη αυτή την κατάσταση, πέραν του διχασμού, είναι ότι μέσα σε αυτή την κρίση, κυριαρχούν ορισμένες τάσεις συμπεριφοράς, οι οποίες δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρες. Δυστυχώς, αντί να ενωθούν οι άνθρωποι, βοηθώντας και αλληλοϋποστηρίζοντας ο ένας τον άλλο, γίνονται εχθρικοί, μανιακοί και απομονώνονται όλο και περισσότερο. Ακούμε πλέον πολύ συχνά για εγκλήματα και αυτοκτονίες. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία. Υπάρχει ένα κύμα διάλυσης στα πάντα. Ως που θα φτάσει άραγε;

Όλα αυτά συνθέτουν μια τραγική εικόνα της σημερινής εποχής και θα πρέπει ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί να αναλάβουμε δράση.

Ας αναρωτηθούμε, αυτός είναι ο κόσμος που ονειρευτήκαμε; Μέσα σε αυτή την κοινωνία θα δώσουμε ότι καλύτερο μπορούμε; Τι αξίες θα δώσουμε στα παιδιά μας;

Σίγουρα όλοι έχουμε κάποια άποψη για όσα συμβαίνουν, γιατί όμως αυτό είναι ικανό να μας διαλύσει και να μας κάνει εχθρούς ακόμα και με τους δικούς μας ανθρώπους;

Ας σεβόμαστε ο καθένας την
άποψη των άλλων για το τι είναι αυτό που ζούμε πλέον, αλλά ας είμαστε ενωμένοι στην αντιμετώπιση οποιουδήποτε θέματος μας απειλεί σαν σύνολο.

Πρωταρχικό μας μέλημα ας γίνει να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας απέναντί στους συνανθρώπους μας. Ας γίνουμε πιο φιλικοί και εγκάρδιοι, ίσως να μην φανεί στην αρχή το αποτέλεσμα, όμως με τον καιρό, όλοι θα μαλακώσουν και ο κόσμος θα έρθει και πάλι πιο κοντά. Ας μην αφήσουμε τις αποστάσεις αλλά και όλα όσα γράφονται και ακούγονται να μας αποξενώσουν ακόμα περισσότερο.

Ζούμε σε μια διαρκή πρόκληση, απειλούνται οι αξίες μας, η αξιοπρέπειά μας, οι προσωπικότητές μας. Τώρα είναι η ώρα να αποδείξουμε ότι είμαστε δυνατοί και πάνω απ’ όλα ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Κλείνοντας, θα ευχηθώ να τελειώσει γρήγορα αυτό το μαρτύριο, να πάρουμε πίσω τις ζωές μας και να ζήσουμε και πάλι όπως πριν.

Είναι στο χέρι μας να το πετύχουμε, ας ξεκινήσουμε τον αγώνα από τώρα!

ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ

Εννέα μήνες… με πολλά συναισθήματα, σκέψεις, αγωνία αλλά και λαχτάρα… μια μοναδική εμπειρία για κάθε γυναίκα, που όσες φορές και αν τη ζήσει, ποτέ δεν τη χορταίνει.

Ένα θαύμα του Θεού στον άνθρωπο, ίσως το μεγαλύτερο απ’ όλα. Να δίνεις ζωή!

Η γυναίκα είναι η ευλογημένη γι’ αυτό τον σκοπό!

Αυτοί οι μήνες λοιπόν, κύλησαν με διάφορες καταστάσεις. Αρχικά, η συνειδητοποίηση ότι κάτι καινούργιο έρχεται στη ζωή μου. Ένα απλό τεστ επιβεβαίωσε με πανηγυρικό τρόπο την μεγάλη  μου αυτή επιθυμία. Ύστερα, η αγωνία, ότι όλα πάνε καλά, κάνοντας το πρώτο υπερηχογράφημα και βλέποντας μια κουκιδίτσα που θα μεγάλωνε μέρα με την ημέρα.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν ένιωσα συγκίνηση, αλλά σίγουρα στην πορεία του χρόνου και βλέποντας σε κάθε υπέρηχο το έμβρυο να παίρνει μορφή, τα συναισθήματα γίνονταν πιο βαθιά.

Ήρθε όμως και η δύσκολη κατάσταση της πανδημίας και εκεί άρχισε η ανησυχία. Έντονη στην αρχή, κάτι άγνωστο μας επιτίθεται, θα είναι προστατευμένο το μωρό μου;

Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά και ξεπεράστηκε και αυτός ο φόβος.

Η εγκυμοσύνη υπήρξε εξαιρετική, χωρίς ταλαιπωρία. Ήμουν τυχερή σε αυτό. Είχα λοιπόν την ευκαιρία να ζήσω αυτό το χρονικό διάστημα χωρίς ιδιαίτερο άγχος και να απολαμβάνω τα κομπλιμέντα των γύρω μου σχετικά με την κοιλιά μου που μεγαλώνει.

Η μεγαλύτερη ανατροπή ήταν το φύλο του παιδιού. Άλλο υπολογίζαμε, το αντίθετο μας ήρθε! Τεράστια έκπληξη! Όλα λοιπόν, σε άλλο χρώμα! Ευτυχώς, είχα ήδη εναλλακτικές στο μυαλό μου κι έτσι είχα έτοιμο το σχέδιο Β από την αρχή!

Και να, που τώρα πια, στην καρδιά του καλοκαιριού, μπαίνουμε σιγά σιγά στην τελική ευθεία. Οι σκέψεις για το μέλλον πολλές. Πως θα είναι  το προσωπάκι του, αν θα είναι ήσυχο ή θα κλαίει, αν θα τρώει εύκολα, αν θα κοιμάται εύκολα, πως θα το ηρεμούμε όταν κλαίει, αν θα είμαστε καλοί γονείς και ένα σωρό άλλα.

Είναι λογικό να το σκεφτόμαστε αυτό μιας και είναι το ντεμπούτο μας στην δημιουργία ολοκληρωμένης οικογένειας.

Ένα είναι σίγουρο: θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο. Θα κάνουμε λάθη αλλά θα τα διορθώνουμε και μέσα από το παιδί μας θα μεγαλώνουμε και θα μαθαίνουμε καινούργια πράγματα.

Αγαπημένη μου κοιλίτσα, θα μου λείψεις, ειλικρινά. Κι από εσένα μωράκι μου, θα μου λείψουν οι τούμπες σου που έδιναν στην κοιλιά μου ακανόνιστο σχήμα!

Με το καλό να έρθεις αγάπη μου στον κόσμο και εύχομαι να είσαι πάντα υγιές κι ευτυχισμένο!

ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Άγχος, φόβος, θλίψη, μελαγχολία, λύπη, θυμός είναι μερικά από τα συναισθήματα που μας κυριεύουν κάποιες φορές ή και αρκετά συχνά. Φυσικά, δεν μπορούν παρά να χαρακτηριστούν αρνητικά, αφού μας φέρνουν δυσφορία και σκέψεις που δεν βοηθούν σε μια ομαλή καθημερινότητα.

Το ανησυχητικό είναι πως στη σύγχρονη κοινωνία φαίνεται να κατέχουν όλο και πιο δυναμική θέση στη ζωή μας, κάτι που μας προβληματίζει όλους. Κάθε ηλικίας άνθρωπος, από τα μωρά μέχρι τους ηλικιωμένους, βιώνει κατά καιρούς αρνητικά συναισθήματα. Αυτό είναι αναπόφευκτο, είναι κομμάτι της ζωής.

Πόσο όμως μας επηρεάζουν; Ο καθένας μας για τον εαυτό του έχει και μια διαφορετική απάντηση. Άλλοι τα παρατηρούν, τα επεξεργάζονται και τα αντιμετωπίζουν πιο εύκολα. Για ορισμένους είναι πολύ πιο δύσκολη αυτή η στάση, άλλοι πάλι τα αγνοούν, νομίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα τα ξεπεράσουν χωρίς πόνο ή ότι θα θαφτούν βαθιά μέσα στην ψυχή τους.

Τι παίζει ρόλο σε όλα τα παραπάνω; Ο χαρακτήρας, η ιδιοσυγκρασία, το πρωταρχικό περιβάλλον του ατόμου που το δίδαξε αν και πως θα τα αντιμετωπίζει, η γενικευμένη ταραχή που υπάρχει στην κοινωνία και τα προβλήματά της που δημιουργούν ανασφάλειες στον άνθρωπο, η ελλιπής εκπαίδευση/ενημέρωση από γονείς, δασκάλους, άλλους φορείς;

Όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά αποτελούν παράγοντες για την αντίδρασή μας στην επίθεση αυτών των συναισθημάτων. Παρόλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να μας πει ότι δεν υπάρχει λύση. Υπάρχουν πολλοί τρόποι αντιμετώπισής τους, φτάνει να θέλουμε να το τολμήσουμε.

Συνήθως, μαθαίνουμε να ζούμε μαζί τους και τα έχουμε κάνει μέρος της καθημερινότητάς μας, ώστε μας φαίνεται περίεργο αν κάποια στιγμή αρχίσουν να φεύγουν από τη ζωή μας. Είχαμε μάθει να τα αποδεχόμαστε, χωρίς να κάνουμε κάτι παραπέρα, τώρα τι γίνεται που αρχίζουν να σβήνουν σιγά σιγά; Φυσικά, αυτό γίνεται μέσα από μια διαδικασία, μια εσωτερική αναζήτηση ή μια εξωτερική βοήθεια, ώστε να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Θα πρέπει να βλέπουμε αυτή την αλλαγή που συντελείται με ανοιχτό μυαλό και να αισθανόμαστε νικητές όταν καταλαβαίνουμε ότι πλέον δεν παίζουν και τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μας.

Δεν λέμε ότι θα εξαλειφθούν, όμως, ποιος μας λέει ότι πρέπει να μας κατακλύζουν και να μας εμποδίζουν να ζούμε μια ζωή πιο όμορφη , πιο αυθόρμητη, γεμάτη με θετικά συναισθήματα και εμπειρίες που μας εξελίσσουν προσωπικά;

Είναι βέβαια απαραίτητα, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, μας βοηθούν να αναπτυσσόμαστε, αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει μέτρο στο πόσο έντονα τα βιώνουμε.

Το σημαντικό είναι να τα αναγνωρίζουμε. Αυτό είναι το πρώτο και καθοριστικό βήμα για την αντιμετώπισή τους. Από εκεί και πέρα, ο τρόπος που θα επιλέξουμε να τα αποδυναμώσουμε, είναι στην ευχέρεια του καθενός. Μπορεί να έχουμε τη δύναμη από μόνοι μας να το κάνουμε. Όμως, σημαντική βοήθεια μπορούν να μας προσφέρουν και οι άλλοι, οικογένεια, φίλοι, αλλά και άνθρωποι ειδικοί πάνω σε τέτοιου είδους θέματα, οι οποίοι με επιστημονική προσέγγιση θα μας φέρουν πιο κοντά στη συνειδητοποίηση του τι μας συμβαίνει και πως θα το αντιμετωπίσουμε.

Όποιον τρόπο και να επιλέξουμε, ας θυμόμαστε ότι είμαστε κυρίαρχοι της ζωής μας και όποια αρνητικά συναισθήματα νιώσουμε, ας γίνουμε οι νικητές εναντίον τους, μην ξεχνώντας παράλληλα και τα μαθήματα που μας δίνουν και πως αυτά θα τα χρησιμοποιήσουμε στο μέλλον για το καλό μας.

ΜΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ

Είναι γεγονός ότι φέτος, από τον Μάρτιο μέχρι και σήμερα, ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές στην  καθημερινότητά μας. Ποτέ άλλοτε η ζωή μας δεν είχε πάρει τέτοια τροπή. Όλοι ξέρουμε πως ο κορωναϊός άλλαξε πολλά. Άλλαξε και εμάς τους ίδιους.

Με τον ίδιο τρόπο, διαφοροποίησε και τον εορτασμό των Αγίων Παθών του Κυρίου και την Ανάσταση. Οι εκκλησίες κλειστές, οι άνθρωποι κλεισμένοι στα σπίτια τους, η αποφυγή συνωστισμού και κοινωνικών επαφών αναπόφευκτη και πάει λέγοντας.

Όλοι ανεξαιρέτως αισθανθήκαμε πολλών ειδών συναισθήματα για όλες αυτές τις αλλαγές που συνεχίζουμε να βιώνουμε. Στην αρχή ήταν η απορία του τι συμβαίνει και τι είναι αυτή η απειλή που ήρθε από το εξωτερικό. Μετά, ο φόβος του άγνωστου ιού, που θερίζει ανθρώπους. Ύστερα, η ανακοίνωση διαφόρων μέτρων από την κυβέρνηση, που επέβαλε κλείσιμο επιχειρήσεων, αποφυγή συνωστισμού, ακυρώσεις πτήσεων και ακτοπλοϊκών δρομολογίων, βεβαιώσεις μετακινήσεων, ελέγχους από την αστυνομία για την τήρηση των μέτρων κλπ.

Δεν το χωράει ο νους μας αυτό το πράγμα που συμβαίνει. Μια ασύμμετρη απειλή θα έλεγε κανείς πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Κύριο θέμα συζήτησης, ειδικά τον πρώτο καιρό, ήταν αυτό. Άλλοι συμμορφώθηκαν αμέσως με τα μέτρα, άλλοι αγνοούσαν τις οδηγίες του κράτους και άλλοι έκαναν αυτό που ήθελαν εκείνοι, ισχυριζόμενοι ότι δεν συμβαίνει και κάτι τρομερό, θέλουν να μας φοβίσουν για να περάσουν κάτι άλλο. Όλες οι απόψεις σεβαστές.

Ας δούμε όμως το θέμα του εορτασμού του Πάσχα, που απασχόλησε όλο τον κόσμο.

Πολλές απόψεις και σε αυτό. Το σίγουρο είναι ότι δεν μας άρεσε ο τρόπος εορτασμού φέτος. Ούτε όσον αφορά το θρησκευτικό κομμάτι, ούτε στο παραδοσιακό (των εθίμων και του γλεντιού). Οι λειτουργίες στις εκκλησίες έγιναν κεκλεισμένων των θυρών και μόνο χάρη στην τεχνολογία είχαμε τη δυνατότητα να τις παρακολουθήσουμε (τηλεόραση, internet). Δεν πήγαμε στην περιφορά του επιταφίου. Δεν πήγαμε στην Ανάσταση, ούτε πήραμε το Άγιο Φως. Όλα τα παρακολουθήσαμε και τα βιώσαμε μέσα στα σπίτια μας. Σαν να είμαστε άρρωστοι και δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά. Είναι λογικό να νιώσουμε ότι δεν γιορτάσαμε φέτος.

Όμως, πιστεύω ότι σχεδόν όλοι αισθανθήκαμε κάτι μέσα στην ψυχή μας που μας ένωσε με το Θείο Δράμα και την Ανάσταση. Ένα συναίσθημα πολύ βαθύ, που πιθανόν να μην είχαμε νιώσει τόσο έντονα άλλες φορές. Αυτός ο πόνος που δεν μπορέσαμε ελεύθερα να γιορτάσουμε, αυτή η θλίψη που γέμισε τις καρδιές μας για την όλη κατάσταση, ένα κρίμα που φέτος όλα είναι διαφορετικά στη ζωή μας, αυτή η αίσθηση ότι του χρόνου ευχόμαστε να γυρίσουμε στα παλιά και πατροπαράδοτα, η αγαλλίαση όταν χτύπησαν οι καμπάνες της Ανάστασης, οι πιστοί στα μπαλκόνια τους με αναμμένα τα φώτα και τις λαμπάδες τους να ψέλνουν το Χριστός Ανέστη και να ανταλλάσσουν ευχές με τους γείτονές τους, όλα αυτά είναι τα συναισθήματα που ακολουθούν αυτές τις μέρες. Μήπως λοιπόν φέτος ζήσαμε το Πάσχα ακριβώς όπως έπρεπε; Μήπως αυτή τη φορά ζεστάθηκαν οι καρδιές  μας αληθινά και βιώσαμε κυριολεκτικά στην ψυχή μας το Θείο Δράμα και την Ανάσταση;

Ας το σκεφτούμε λίγο. Και ας κρατήσουμε στη μνήμη μας αυτό το διάστημα που περνάμε με την αλλαγή στην καθημερινότητά μας, να θυμόμαστε στο μέλλον ότι κρατήσαμε γερά και βγήκαμε νικητές σε αυτή τη μάχη. Ας μείνουμε σπίτια μας για όσο ακόμα χρειαστεί, ώστε να νικήσουμε κι εμείς τον θάνατο που πλησίασε απειλητικά, όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο και τέλος, ας είμαστε υπερήφανοι που γι αυτή την φορά επιδείξαμε ψυχραιμία και προσοχή ώστε να πετύχουμε αυτό που λίγες χώρες έχουν καταφέρει, να βγούμε νικητές με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

Τέλος, ας αναγνωρίσουμε σε όλους, από την κυβέρνηση και τους ανθρώπους που βρίσκονται συνέχεια στην πρώτη γραμμή, μέχρι όλους τους πολίτες της χώρας, ότι είμαστε ήρωες που δεχτήκαμε να αλλάξουμε τις συνήθειές μας για το καλό όλων μας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ…

Να αλλάξεις τα δεδομένα που ήξερες μέχρι τώρα. Τις πεποιθήσεις σου. Τις προτεραιότητές σου. Κυρίως αυτό, το τελευταίο.

Δεν περνάμε όλη μας τη ζωή το ίδιο. Μεγαλώνοντας, ωριμάζουμε και βλέπουμε διαφορετικά τον κόσμο και τους  εαυτούς μας. Άλλα πράγματα μας ενδιαφέρουν σε μικρότερες ηλικίες, δίνουμε βαρύτητα σε καταστάσεις διαφορετικές. Έχουμε δίψα για ζωή και για να ανακαλύψουμε τον κόσμο. Δεν μας κρατάει τίποτα, η ενέργειά μας πηγαίνει σε ότι έχει να κάνει με αυτά που θέλουμε να ζήσουμε και να κατακτήσουμε.

Πολύ ωραία αυτά τα χρόνια. Σχεδόν ανέμελα. Ζητάμε το καλύτερο για τον εαυτό μας, και τα όνειρα για ένα όμορφο μέλλον σε όλους τους τομείς, πάνε κι έρχονται.

Όμως, καθώς μεγαλώνουμε, έρχονται στιγμές που μέσα μας αλλάζουν πολλά. Είτε κατορθώσαμε να κατακτήσουμε τους στόχους και τα όνειρά μας, είτε όχι, κάτι γίνεται μέσα στην ψυχή μας και αναζητούμε πλέον άλλα πράγματα. Πιο εσωτερικά, πιο αληθινά, πιο ουσιώδη.

Θέλουμε ανθρώπους αληθινούς στη ζωή μας, θέλουμε να γίνουμε εμείς οι ίδιοι πιο αληθινοί, να αλλάξουμε παλιές κακές συνήθειες, να έρθουμε πιο κοντά στον πραγματικό μας εαυτό και τις νέες του ανάγκες, να έχουμε πιο ουσιαστικές σχέσεις, να αλλάξουμε ίσως επαγγελματικό προσανατολισμό (είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο πλέον), να δημιουργήσουμε οικογένεια, να δοκιμάσουμε πράγματα και εμπειρίες που δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ πριν.

Βέβαια, πολλές φορές, μας τρομάζει αυτή η συνειδητοποίηση, όμως είναι εντελώς φυσιολογική. Αυτό σημαίνει ότι εξελισσόμαστε. Δηλαδή, αυτό που είναι λογικό να συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Συνήθως, κάτι τέτοιο αρχίζει να διαφαίνεται περίπου από τα 30 και μετά. Καθώς ο σημερινός άνθρωπος έχει άπειρες δυνατότητες για εμπειρίες, μαθαίνει σχετικά γρήγορα ότι έρχεται η στιγμή να περάσει σε μια άλλη φάση ζωής. Δεν είναι απαραίτητο για τον καθένα να συμβαίνει την ίδια χρονική στιγμή. Το ίδιο θα γίνει και όταν μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Πάλι θα αλλάξει προτεραιότητες και  τρόπο ζωής.

Νομίζω ότι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, δεν είναι σε ποια ηλικία θα αλλάξουν τα δεδομένα μας, αλλά το να ψάξουμε να βρούμε τι είναι αυτό που πραγματικά μας προσδιορίζει σαν ανθρώπους και ψυχές.

Ανάλογα με τις περιστάσεις, την καθημερινότητα και τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας, κατευθύνουμε την πορεία μας σε ότι είναι απαραίτητο για να είμαστε πάνω απ’ όλα καλά με τον εαυτό μας.

Είναι πολύ όμορφο και ενδιαφέρον να αλλάζεις σαν άνθρωπος. Σου δίνει την αίσθηση ότι ρουφάς τη ζωή και μεγαλώνεις έχοντας στις πλάτες σου αρκετές εμπειρίες και σοφία να μοιραστείς με τους γύρω σου.

Και είναι από τα πιο όμορφα συναισθήματα το μοίρασμα αυτό.

Ας απολαύσουμε λοιπόν τη ζωή μας με τις αλλαγές της και αδημονία για όσα όμορφα αντικρίσουμε στο μέλλον!

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ ΞΑΝΑΝΙΩΝΕΙ

Είναι φορές που αισθάνεσαι ότι έχεις κουραστεί και χρειάζεσαι μια ανάπαυλα.  Η καθημερινότητα σε τσακίζει, υποχρεώσεις, δουλειά, σπίτι, άνθρωποι, όλα…. Γεμίζει το μυαλό σου και χάνεις τον εαυτό σου.

Θα ήθελες κάτι να αλλάξει, έστω για λίγο, για να αισθανθείς και πάλι καλά. Τι πιο ωραίο λοιπόν, από ένα ταξιδάκι!!!

Οι προορισμοί; Αμέτρητοι!!! Όρεξη να’ χεις!!! Θέλεις Ελλάδα; Απίστευτα μέρη σε περιμένουν να τα ανακαλύψεις! Βουνά, θάλασσες, μικρά όμορφα χωριά, πόλεις, ποτάμια, λίμνες… ότι τραβάει η ψυχή σου!

Θέλεις εξωτερικό; Εκεί κι αν έχεις αμέτρητες επιλογές! Από Ευρώπη μέχρι Ωκεανία!!! Όλος ο κόσμος για σένα!!!

Το καλύτερο απ’ όλα είναι να ορίζεις μια πορεία κάθε φορά που θες να ταξιδέψεις, έτσι ώστε να μπορέσεις στη ζωή σου να γνωρίσεις όσα περισσότερα μέρη γίνεται.

Τι θα σου προσφέρει ένα ταξίδι; Μα φυσικά λίγες μέρες έξω από την καθημερινότητα. Θα έχεις την ευκαιρία να βρίσκεσαι κάπου όπου δεν θα χρειαστεί να σκέφτεσαι τίποτα απ’ όλα αυτά που σε απασχολούν. Θα συναναστραφείς με διαφορετικούς ανθρώπους. Θα μάθεις καινούργια πράγματα, από την ιστορία του τόπου μέχρι τις συνήθειες και την κουλτούρα των κατοίκων. Θα χαρείς τη φύση, κάτι πολύ σημαντικό, μιας και δεν έχουμε την ευκαιρία να την απολαμβάνουμε στην καθημερινή μας ρουτίνα. Θα μπεις σε αυτοκίνητο, τρένο, πλοίο, αεροπλάνο. Θα μιλήσεις μια ξένη γλώσσα ή ακόμα και τη δική σου γλώσσα σε μια ξένη χώρα (το έζησα πρόσφατα και ήμουν πολύ ενθουσιασμένη). Θα αγοράσεις ενθύμια. Θα δοκιμάσεις νέες γεύσεις. Σίγουρα τώρα σου ήρθε στο μυαλό κάποιο φαγητό που σε ενθουσίασε και σου έρχεται στο στόμα η γεύση του. Θα φωτογραφήσεις τις στιγμές που θα ζείς. Θα διασκεδάσεις, ή απλά θα χαρείς τις εικόνες του τόπου που θα επισκεφθείς, περπατώντας. Θα κολυμπήσεις, θα κάνεις σκι ή οτιδήποτε άλλο προσφέρεται για διασκέδαση και αναψυχή.

Θα ζήσεις για λίγο αλλιώς. Αυτή είναι η μαγεία. Ας είναι και για ένα Σαββατοκύριακο. Η αίσθηση ανανέωσης που θα πάρεις, δεν περιγράφεται με λόγια.

Ύστερα, όταν επιστρέψεις στην καθημερινότητα, θα διηγηθείς τις εμπειρίες σου στους ανθρώπους που έχεις κοντά σου και θα τους παρακινήσεις να κάνουν κι αυτοί ένα ταξίδι. Και, πίστεψέ με, θα τους πείσεις.

Μην αφήνεις τη ζωή να περνάει χωρίς να δεις όσα περισσότερα μπορείς από αυτό τον κόσμο.

Μάζεψε εικόνες ώστε να τις κλείσεις καλά στο μυαλό και στην καρδιά σου και να σε συντροφεύουν ως αναμνήσεις στο μέλλον.

Αναμνήσεις που σου επέτρεψαν να δεις με τα μάτια σου τον κόσμο.

Καλό ταξίδι να έχεις πάντα, όπου κι αν πηγαίνεις. Και μην ξεχνάς: Ένα ταξίδι σε ξανανιώνει...

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΚΑΘΑΡΑ

Είχα αρκετό καιρό να γράψω, είναι η αλήθεια. Χρειαζόταν να απομονωθώ λίγο  για να ανασυγκροτηθώ. Να σκεφτώ καθαρά, όπως λέει και ο τίτλος.

Πολλές φορές έρχεται μια περίοδος στη ζωή μας που χρειάζεται να μείνουμε έξω από τα πράγματα, απλοί  παρατηρητές της ζωής.

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ίσα ίσα που μας δίνεται η ευκαιρία να σκεφτούμε τα επόμενα βήματά μας.

Μεγαλώνοντας, έχουμε πολλά να κάνουμε και να σκεφτούμε, πολλές φορές δε κουβαλάμε καταστάσεις από παλιά που δεν μας ταιριάζουν πλέον.

Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, η λύση είναι να αποστασιοποιηθούμε και να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια ειλικρινή κουβέντα με τον εαυτό μας, τι είναι αυτό που θέλουμε τώρα πια; Ποιοι είμαστε; Αλλάξαμε καθόλου; Θέλουμε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό στη ζωή μας;

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα οφείλουμε να τα απαντήσουμε, γιατί με τον καιρό εξελισσόμαστε και θα πρέπει να βρίσκουμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στην αλήθεια μας.

Ακόμα κι αν άλλαξες τόπο διαμονής, δουλειά, ανθρώπους που σε περιβάλλουν, συνήθειες και επιθυμίες, είσαι πάντα εσύ και αυτό είναι το σημαντικό.

Αλίμονο αν παραμένουμε ίδιοι σε όλη την πορεία της ζωής μας. Ο κόσμος τότε θα ήταν όπως την ημέρα που δημιουργήθηκε.

Υπάρχουν τόσα πράγματα σε αυτή τη ζωή που μπορούμε να ζήσουμε, τόσες εμπειρίες να μαζέψουμε, που πρέπει να αισθανόμαστε ευλογημένοι.

Φυσικά, όταν παίρνουμε απόσταση από αυτά που ζούμε, μπαίνουμε σε διαδικασία να σκεφτούμε τα λάθη που κάναμε, να ελέγξουμε τις πράξεις και τις σκέψεις μας, να κρατήσουμε όσα μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους.

Ο καθένας χρειάζεται διαφορετικό χρονικό περιθώριο για να αρχίσει από την αρχή, ή για να συνεχίσει από εκεί που είχε μείνει. Δεν μπορούμε να συγκριθούμε ο ένας με τον άλλον σε αυτό. Το θέμα είναι να βρίσκουμε πάντα τη δυνατότητα να χαράξουμε τη νέα μας πορεία με τις καλύτερες διαθέσεις.

Γι’ αυτό λοιπόν, αν είσαι σε σκέψεις να βγάλεις κάτι από τη ζωή σου που δεν σου ταιριάζει πια, μην διστάσεις! Είναι η ανάγκη σου αυτή και πρέπει να την ακούσεις. Σημαίνει ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να αναγεννηθείς!

Μην φοβηθείς να αλλάξεις. Είσαι και θα είσαι πάντα εσύ, και οφείλεις στον εαυτό σου να δώσεις τη δυνατότητα να εξελιχθείς και να ανακαλύψεις κι άλλα κομμάτια σου.

Σε όποιον λοιπόν βρίσκεται σε αυτή τη φάση της ζωής του, εύχομαι να μπορέσει να δει τα βάθη της ψυχής του και να δώσει στον εαυτό του και στον κόσμο το φως που υπάρχει μέσα του!

ΕΙΜΑΙ ΕΥΓΝΩΜΩΝ ΓΙΑ…

Την υγεία μου.

Την οικογένειά μου.

Το σπίτι μου.

Την ελεύθερη πατρίδα μου.

Τη δουλειά μου.

Την ελεύθερη βούλησή  μου.

Τον ήλιο που αντίκρισα σήμερα το πρωί.

Το γεμάτο ψυγείο μου.

Τα καθαρά μου ρούχα.

Τους φίλους μου.

Τη δυνατότητα να κάνω πράγματα που μου αρέσουν.

Τη δύναμη να πηγαίνω κόντρα στις αντιξοότητες.

Το νόστιμο φαγητό που θα φάω και σήμερα.

Το αυτοκίνητό μου, που με εξυπηρετεί σε ότι χρειάζομαι.

Τα βιβλία που έχω επιλέξει για να μάθω καινούργια πράγματα.

Τις εικόνες που προσκυνώ και με φέρνουν πιο κοντά στο Θεό.

Τους ανθρώπους που με βοηθούν να γίνω καλύτερη.

Το νερό που τρέχει άφθονο από τη βρύση.

Τα σκυλάκια που έρχονται κοντά μου για να παίξουν.

Τα μικρά παιδιά που με ένα χαμόγελο μου θυμίζουν πως η ζωή είναι ωραία.

Το σχολείο που πήγαινα.

Τους δασκάλους και τους καθηγητές που μου έμαθαν τόσα πράγματα.

Τους ανθρώπους που με αδίκησαν.

Τους ανθρώπους που με τη σκληρότητά τους με έκαναν να καταλάβω τι δεν θέλω να είμαι.

Εκείνους που αδιαφόρησαν για τα αισθήματά μου και με βοήθησαν να βρω τη δική μου δύναμη.

Τις δυσκολίες που πέρασα και που θα περνάω πάντα.

Τη δύναμη που κρύβεται μέσα μου.

Τις λέξεις που έχω τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω αυτό που θέλω.

Τα συναισθήματα που έχω στην ψυχή μου, θετικά και αρνητικά.

Το Θεό που είναι πάντα δίπλα μου, ακόμα κι όταν εγώ δεν το καταλαβαίνω.

Όλα τα παραπάνω  και άλλα πολλά, με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Θα συνεχίσω να εξελίσσομαι, να παλεύω, να πονάω, να αντιδρώ, να αγαπώ, να ελπίζω.

Η ζωή είναι ωραία και γίνεται ακόμη ωραιότερη όταν αρχίσουμε να είμαστε ευγνώμονες για τα πάντα.

Το να καταγράφεις ή να δηλώνεις την ευγνωμοσύνη σου, είναι ψυχοθεραπεία. Βλέπεις όλα όσα θεωρείς δεδομένα, αλλά γραμμένα στο χαρτί παίρνουν άλλη διάσταση. Ζωντανεύουν και σε κάνουν να δεις το μεγαλείο της ζωής σου.

Ζήσε με ευγνωμοσύνη απέναντι στη ζωή κι εκείνη θα σου δώσει περισσότερα απ’ όσα φαντάζεσαι!

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ, ΩΡΑ ΓΙΑ ΝΕΑ ΞΕΚΙΝΗΜΑΤΑ

Έφυγε λοιπόν το καλοκαιράκι…. Στιγμές ξένοιαστες, διακοπές, δυσάρεστα γεγονότα (δυστυχώς, όμως όλα είναι μέσα στη ζωή) και κάπου εδώ ξεκινά μια νέα περίοδος.

Αφήνουμε πίσω μας την πιο όμορφη εποχή του χρόνου και το μυαλό μας μπαίνει σε άλλη τροχιά. Αυτή της επανένταξης στην καθημερινότητα, της δημιουργίας, των νέων ιδεών και γιατί όχι, των θαυμάτων!

Περίεργο ακούγεται ε; Μα γιατί, δεν συμβαίνουν κάθε μέρα θαύματα; Φυσικά, απλά τώρα είναι η στιγμή να φτιάξουμε τα δικά μας όνειρα για τη σεζόν που έρχεται και που η δράση μας θα φέρει τα αποτελέσματα που επιθυμούμε. Αυτή η δράση, έτσι όπως την έχω στο μυαλό μου, φέρνει πιο κοντά την αίσθηση των θαυμάτων! Όποιος και να είσαι, ότι και να κάνεις στη ζωή σου, τώρα είναι η εποχή εκείνη για να βάλεις μπροστά όλα αυτά που έχεις ανάγκη να πραγματοποιήσεις τους επόμενους μήνες.

Το καλοκαίρι είναι μια ανάπαυλα από όσα έζησες και δημιούργησες νωρίτερα, κάνεις έναν απολογισμό των κόπων σου και απολαμβάνεις τα έργα σου.

Το φθινόπωρο όλα αρχίζουν να μπαίνουν σε μια τάξη, οι ιδέες που γεννιούνται είναι μοναδικές και η γλυκιά αγωνία της πραγμάτωσής τους μια μοναδική εμπειρία.

Αλήθεια, έχετε θέσει τους νέους στόχους σας; Πιστεύω πως ναι, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Είμαι σίγουρη ότι στις ξαπλώστρες της παραλίας και ατενίζοντας το μπλε της θάλασσας, χαλαρώνοντας, επαναπροσδιορίσατε τη ζωή σας, τα θέλω σας και τις δυνατότητές σας.

Ότι έμεινε πίσω τον προηγούμενο καιρό, έχει τώρα την ευκαιρία να αναδυθεί ξανά στο μυαλό και στην καρδιά σας και επιτέλους να πάρετε την απόφαση να κάνετε ότι χρειάζεται για να πλησιάσετε για άλλη μια φορά την ευτυχία.

Άλλωστε, ποτέ δεν είναι αργά για να φτιάξουμε ότι χάλασε ή να δημιουργήσουμε ότι δεν μπορέσαμε.

Ήδη ορισμένοι άνθρωποι, έχουν φανερώσει τι θέλουν να πετύχουν από εδώ και πέρα. Ακούγοντας λοιπόν τις ιδέες τους, σκέφτομαι ότι ναι, είναι αποφασισμένοι να αδράξουν την κάθε μέρα (και τη ζωή την ίδια) για να προσφέρουν στον εαυτό τους αλλά και στους άλλους τη δυνατότητα να γίνουν πιο ολοκληρωμένοι , πλήρεις και ευτυχισμένοι. Αυτό λοιπόν, με παρακινεί να κάνω κι εγώ το ίδιο.

Επίσης, πάντα μπορεί να πάρεις μια ιδέα από τις επιθυμίες των άλλων και να δοκιμάσεις πράγματα που ούτε κι εσύ δεν είχες σκεφτεί.

Αυτή η ανταλλαγή ονείρων είναι ζωτικής σημασίας για όλους μας, βοηθάει να καλλιεργήσουμε ιδέες και ταλέντα και να μοιραστούμε τον ίδιο μας τον εαυτό με τον υπόλοιπο κόσμο γύρω μας.

Ώρα λοιπόν για νέα ξεκινήματα, με αγάπη, πάθος για δημιουργία και φυσικά, εκπληκτικά αποτελέσματα.

Καλό φθινόπωρο σε όλους μας!

ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ…

Όσες φορές κι αν γράψω για το παρελθόν, πάντα θα έρχεται στο νου κάποια καινούργια θύμηση. Τα παιδικά μας χρόνια συνήθως τα θυμόμαστε με πολλές λεπτομέρειες. Δυστυχώς, είμαι στη δυσάρεστη θέση να παραδεχτώ ότι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Για κάποιο λόγο δεν συγκρατούσα πολλές εικόνες. Όμως, έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή σου να σου θυμίσουν εμπειρίες που είχες ξεχάσει.

Μια τέτοια λοιπόν περίπτωση είναι και η Αναστασία. Την είδα χτες συγκεκριμένα, μετά από πολλά χρόνια, πάνω από 20 νομίζω. Είναι λίγο μεγαλύτερή μου και πηγαίναμε μαζί στο σχολείο με τα πόδια κάθε πρωί.

Φυσικά, μετά το σχολείο ο καθένας πήρε τον δρόμο του και άλλοι έμειναν στον τόπο που γεννήθηκαν και άλλοι έφυγαν. Όμως, θυμάμαι χαρακτηριστικά αυτή την κοπέλα με κάθε λεπτομέρεια. Όταν έμαθα λοιπόν ότι ήταν στην περιοχή και θα τη συναντούσα, μου ήρθε η εικόνα της στο μυαλό, καθώς και μια αίσθηση αυτής της εποχής. Εικόνες, χρώματα, μα πάνω απ’ όλα συναισθήματα νοσταλγίας  μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μιας εποχής που δεν θα ξαναζήσω ποτέ και που, αλίμονο, θυμάμαι ελάχιστα πράγματα.

Παρόλα αυτά, η σύνδεση που αισθάνθηκα μόλις τη συνάντησα, ήταν μαγική! Μια ενέργεια γεμάτη φως με πλημμύρισε και ένιωσα κάτι οικείο και μοναδικό. Είναι ολόιδια με το κορίτσι που θυμόμουν! Το πρόσωπό της κοριτσίστικο. Ένα λαμπερό χαμόγελο και μάτια γεμάτα καλοσύνη!

Πάντα έτσι ήταν. Γλυκιά και προσιτή. Ήρεμη και φιλική. Έχει μια υπέροχη οικογένεια και τόσο ο σύζυγος όσο και τα παιδιά της, είναι το ίδιο όμορφοι με εκείνη. Και δεν εννοώ την εμφάνιση, αλλά αυτό που βγαίνει στο πρόσωπο από την ομορφιά της ψυχής.

Δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες για το τι είπαμε. Δεν έχει καμία σημασία. Το θέμα είναι ότι μου ξύπνησε μνήμες και μια αίσθηση ότι η ζωή είναι κύκλος και ότι είναι γεμάτη εκπλήξεις. Και η συγκεκριμένη έκπληξη ήταν από τις καλύτερες μέχρι τώρα για μένα!

Υποσχεθήκαμε να τα ξαναπούμε αν ποτέ βρεθώ στην πόλη της, ή όποτε έρθει εκείνη εδώ ξανά. Δεν ξέρω αν θα γίνει πραγματικότητα. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι άνθρωποι έρχονται και επανέρχονται στη ζωή μας για να μας προσφέρουν κάτι. Μένει να ανακαλύψουμε τι είναι αυτό.

Γλυκιά μου Αναστασία, σε ευχαριστώ για την υπέροχη αυτή συνάντηση. Και όπως διαπιστώσαμε και χτες: Η συνάντησή μας μετά από τόσα χρόνια δεν ήταν τυχαία!

Εύχομαι να είσαι πάντα καλά! Καλή αντάμωση!

ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΝ

Πως σας ακούγεται αυτό; Δεν το πολυπιστεύετε ε; Ούτε κι εγώ το πίστευα. Όμως έρχεται πάντα η ώρα της ανακάλυψης αυτής της τεράστιας αλήθειας!

Τι σημαίνει αυτό; Ότι σε κάθε περίπτωση που κάτι πάει στραβά, εμείς έχουμε συνηθίσει να ρίχνουμε το βάρος των ευθυνών στους άλλους ανθρώπους ή στις καταστάσεις. Πόσο σωστό είναι αυτό;

Διαβάζοντας πολλά κείμενα και βιβλία πάνω σε αυτό το θέμα, έβγαλα το συμπέρασμα ότι η πιο λάθος προσέγγιση είναι η παραπάνω.

Κάνοντας λάθη, έχουμε συνέπειες. Πολλές φορές, ασυνείδητα, δημιουργούμε καταστάσεις που στο τέλος μας εγκλωβίζουν και το αποτέλεσμα είναι ο πόνος. Πόνος για την αδικία που υποστήκαμε, για ότι χάσαμε, για ότι μας προσπέρασε.

Γιατί λοιπόν να φταίνε μόνο οι άλλοι; Κι εκείνοι πληρώνουν τα δικά τους λάθη. Εμείς έχουμε το σθένος να παραδεχτούμε ότι δεν λειτουργήσαμε σωστά;

Μέσα μας βρίσκονται όλες οι απαντήσεις. Είναι όμως πολύ δύσκολο να μπούμε στη διαδικασία να τις βγάλουμε στην επιφάνεια. Χρειάζεται πολλή σκέψη και συνήθως δεν έχουμε, ή νομίζουμε ότι δεν έχουμε το χρόνο να την επεξεργαστούμε.

Στην περίπτωση που το κάνουμε βέβαια, ανακαλύπτουμε πάντα κάτι νέο. Κάτι που θα μας προσφέρει μεγαλύτερη κατανόηση του εαυτού μας, των κινήτρων μας, των αξιών μας. Με αυτό τον τρόπο, αναλογιζόμαστε τα βήματα που ακολουθήσαμε για να φτάσουμε μέχρι εδώ, επαναξιολογούμε τις πράξεις μας και γράφουμε μια ιστορία ή οποία θα μας προσφέρει τη δυνατότητα να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος.

Χρειάζεται να περάσουμε από τον πόνο για να βρεθούμε στην αυτοαποκάλυψη. Και δεν πρέπει να τον αποφεύγουμε τον πόνο, αλλά να τον δεχόμαστε και να τον ρωτήσουμε τι έχει να μας πει για εμάς. Πάντα έχει μια απάντηση, που είναι ευδιάκριτη αν το θελήσουμε.

Ακόμα κι αν τα λάθη είναι επαναλαμβανόμενα, η ουσία είναι ότι κάτι έχουν να μας πουν και δεν θα πρέπει να αισθανόμαστε ένοχοι. Δεν περνάει η ζωή με το να λειτουργούμε μόνο σωστά, θα ήταν απίστευτα βαρετό αυτό! Πολλές φορές δε, είναι άγνωστο αν είναι σωστό ή λάθος κάτι, καθώς αυτό είναι υποκειμενικό.

Το ζητούμενο είναι να μπαίνουμε μέσα στην πρόκληση να αναγνωρίζουμε που φταίξαμε και να κάνουμε τις απαραίτητες ενέργειες ώστε αυτό να μην ξανασυμβεί.

Και ναι, είναι αλήθεια, βγαίνουμε νικητές στο τέλος! Μια είδους κάθαρση πραγματοποιείται στο μυαλό μας και ξεκινάμε από την αρχή με νέα εφόδια και διάθεση για δράση.

Γι’ αυτό λοιπόν, μην φοβάστε να κάνετε λάθη, μην τα απαρνείστε, δείτε την αλήθεια κατάματα κι εκείνη θα σας ανταμείψει.

Γίνεται δυνατοί από τα λάθη σας! Το ίδιο υπόσχομαι να κάνω κι εγώ!

ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΛΙΓΗ ΑΓΑΠΗ

Σ’ αυτόν τον κόσμο που συνεχώς καταρρέει, δεν μας έμεινε τίποτα άλλο πια, παρά μόνο η αληθινή και άδολη αγάπη.

Θέλουν να μας την πάρουν κι αυτή, όμως δεν θα μπορέσουν. Γιατί κατοικεί μέσα στις καρδιές μας, ξεχειλίζει από τα μάτια μας, προσφέρεται από τα χέρια μας.

Δεν έχει σημασία ποιος είναι εκείνος που θα μας τη δώσει ή θα του τη δώσουμε.

Άνθρωπος είναι κι αυτός και την έχει ανάγκη όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Η αγάπη είναι μια και είναι ακριβώς η ίδια σε όλες τις περιπτώσεις. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι αυτές που την κάνουν να μοιάζει αλλιώτικη.

Αλλιώς λένε αγαπά ο γονιός το παιδί, αλλιώς ο ένας σύντροφος τον άλλον. Αλλιώς οι φίλοι και αλλιώς οι συγγενείς.

Όχι, δεν πρέπει να την κατηγοριοποιούμε. Μόνο να τη νιώθουμε μέχρι το βάθος της ψυχής μας! Άλλωστε εκτός από χώμα, είμαστε φτιαγμένοι και από εκείνη! Κι ας μην το καταλαβαίνουμε. Όταν θα φτάσουμε στα σημεία εκείνα της εσωτερικότητάς μας, θα το νιώσουμε.

Σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ, γι’ αυτό που είσαι εσύ, για ότι μου δίνεις εσύ.

Είτε είσαι φίλος, είτε εχθρός νιώθω το ίδιο για σένα. Μόνο που στη δεύτερη περίπτωση, εκτός από το ότι σε αγαπώ, πονάω κιόλας. Πονάω που δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε αρμονικά. Αλλά πιστεύω ότι θα έρθει η στιγμή να τα βρούμε και να επικρατήσει μόνο η αγάπη ανάμεσά μας.

Κι εσένα που σε ξέρω λίγο, κι εσένα αρχίζω να σε αγαπώ. Γιατί κάτι άγγιξες μέσα στην ψυχή μου και με έκανες να νιώσω λίγο καλύτερος άνθρωπος. Ίσως άθελά σου, φώτισες κομμάτια του εαυτού μου που δεν πίστευα ποτέ ότι έχω. Μακάρι να σου προσφέρω κι εγώ την ίδια εμπειρία. Κι αν η ζωή χωρίσει πάλι τους δρόμους μας, θα σε έχω για πάντα μέσα στην καρδιά μου και θα θυμάμαι τις στιγμές που με τον τρόπο σου με ανέβασες σαν οντότητα και με έκανες να αισθανθώ ξανά ότι υπάρχει αγάπη παντού. Ξεσκέπασα το πέπλο που την κάλυπτε και είδα την ομορφιά του κόσμου.

Σε ευχαριστώ ειλικρινά που μου άνοιξες για ακόμη μια φορά τα μάτια. Θα σου στέλνω όσο πιο συχνά μπορώ τη δική μου αγάπη και μια προσευχή να είσαι πάντα καλά και να σκορπίζεις και στους άλλους γύρω σου το ίδιο όμορφο και παντοδύναμο συναίσθημα.

Όποιος ή όποια κι αν είσαι εσύ που βρίσκεσαι στη ζωή μου, μάνα, πατέρας, παιδί, σύντροφος, φίλος, συγγενής, συνάδελφος, δέξου την αγάπη μου σαν δώρο. Ένα δώρο πολύτιμο που θα φυλάξεις για πάντα μέσα στην ψυχή σου.

Και μην ξεχάσεις: Δώσε λίγη αγάπη και σε μένα…

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Πότε ήταν η τελευταία φορά που αναπολήσατε το παρελθόν; Ποιο ήταν εκείνο το ερέθισμα που έφερε στη μνήμη σας στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα;

Μια επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ και η συνάντησή μου με δύο άτομα από τα παιδικά μου χρόνια, ξύπνησαν μέσα μου όμορφα συναισθήματα και εικόνες από τότε.

Ανθρώπους, που παρόλο που μένουμε στην ίδια πόλη, είχα να δω χρόνια. Ίσως κάποια στιγμή τους είδα από μακριά, στο δρόμο ή στο αυτοκίνητο, αλλά μέχρι εκεί. Και τώρα, βρεθήκαμε τετ α τετ, με μια ευχάριστη έκπληξη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας.

Μεγαλώσαμε, μα τα μάτια μας και το χαμόγελό μας είναι ίδια. Έχουμε φτιάξει τις ζωές μας όπως επιθυμούσε ο καθένας. Είμαστε μεγαλύτεροι, πιο ώριμοι, με περισσότερες ευθύνες. Με πολλά χρόνια εμπειριών στην πλάτη μας. Όμως, το συναίσθημα της αντάμωσης είναι και θα είναι πάντα μοναδικό!

Προσωπικά, μετά τη συνάντησή μου με αυτούς τους ανθρώπους, ξύπνησαν μέσα μου οι αναμνήσεις από την παρέα που κάναμε σαν παιδιά. Μου ήρθαν εικόνες στο μυαλό από την εποχή εκείνη και μαζί με αυτές και η νοσταλγία για όλα όσα ζήσαμε. Μέρες από το σχολείο, από τις βόλτες που κάναμε, τα προβλήματα της ηλικίας μας και τις ατελείωτες συζητήσεις γύρω από διάφορα θέματα. Τους έρωτες, την αγωνία για τις επιδόσεις μας στο σχολείο, τα όνειρά μας, την ανεμελιά μας.

Λένε πως καμιά φορά δεν έχει νόημα να θυμόμαστε το παρελθόν. Ή τουλάχιστον, να μην κολλάμε στο παρελθόν. Συμφωνώ με αυτή την άποψη, αλλά νομίζω πως καλό είναι κάπου κάπου να συνδεόμαστε με τον νεότερο εαυτό μας. Ανακαλώντας τις αναμνήσεις μας, ερχόμαστε πιο κοντά σε αυτό που κάποτε ήμασταν, ένας άνθρωπος που μεγάλωνε σιγά σιγά και διαμόρφωνε μια προσωπικότητα. Ένα άγουρο παιδί που μάθαινε λίγο λίγο τι θα πει ζωή.

Και οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόμασταν τότε, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό.

Κάτι μας έδωσαν και κάτι πήραν από εμάς. Πολύ ή λίγο, δεν έχει σημασία. Ένα κομμάτι του εαυτού μας τους ανήκει και το αντίστροφο.

Για αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους που βρέθηκαν στη ζωή μου τότε, που περάσαμε όμορφα μαζί, λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Εύχομαι να είναι πάντα ευτυχισμένοι, να απολαμβάνουν τη ζωή τους, να μεγαλώνουν όμορφα και να τους ξανασυναντήσω κάποια στιγμή, για να μου δοθεί η ευκαιρία να ταξιδέψω ξανά με το μυαλό και την καρδιά μου πίσω στο χρόνο.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΝΟΥΛΑ!

12 Μαΐου 2019. Η γιορτή της μητέρας. Αυτό το πλάσμα που μας δίνει ζωή, μας φροντίζει, μας συμπαραστέκεται σε κάθε στιγμή της ζωής μας, καλή ή κακή, μας σκέφτεται συνεχώς, είναι δίπλα μας ακόμα κι αν δεν το βλέπουμε, σήμερα γιορτάζει.

Άραγε φτάνει μόνο μια μέρα το χρόνο για να τιμήσουμε τη ΜΑΝΑ;

Νομίζω πως η απάντηση είναι ότι κάθε μέρα πρέπει να είναι γιορτή για εκείνη, κάθε μέρα πρέπει να της δείχνουμε την αγάπη μας, όπως ακριβώς κάνει για εμάς.

Ας μιλήσω για τη δική μου μανούλα, αν και πιστεύω τα όσα θα γράψω, ισχύουν για όλους μας.

Με έφερε στον κόσμο και ήταν πολύ ευτυχισμένη όταν της ανακοίνωσε ο γιατρός ότι έκανε κορίτσι. Με κρατούσε στην αγκαλιά της κάθε φορά που έκλαιγα, για να με ηρεμήσει.

Τα ξενύχτια της όταν ήμουν άρρωστη ήταν αμέτρητα. Ειδικά, μια περίοδο της ζωής μου στο νοσοκομείο, ήταν εκεί για 20 συνεχόμενες ημέρες! Δεν έφυγε στιγμή από κοντά μου!

Εννοείται ότι πάντα μου έφτιαχνε τα φαγητά που μου άρεσαν, εξάλλου μαγειρεύει υπέροχα!

Μου έδινε πάντα τη γνώμη της σε ότι ήθελα να αγοράσω, από τα ρούχα μέχρι τη διακόσμηση του σπιτιού μου.

Οι σοβαρές και με νόημα συζητήσεις πάντα ήταν ένα ξεχωριστό  κομμάτι, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Ότι και να πω για τις συμβουλές της, είναι λίγο. Με δίδασκε πάντα και μόνο να κάνω το καλό, να έχω καλή καρδιά, να καταπολεμώ τον εγωισμό μου. Να φροντίζω τους άλλους, να βοηθώ όσους έχουν ανάγκη, αλλά και να διεκδικώ όσα μου ανήκουν. Μέχρι σήμερα οι συμβουλές της παραμένουν οι  ίδιες και μπορώ να πω ότι στην εφαρμογή τους όλα αυτά τα χρόνια με βοήθησαν να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και να σταθώ γερά στα πόδια μου σαν ένας ολοκληρωμένος και ευτυχισμένος άνθρωπος.

Πόσα ευχαριστώ της αξίζουν; Αμέτρητα! Και όχι μόνο ευχαριστώ, αλλά και πράξεις αγάπης που θα την κάνουν να νιώσει ευλογία που έφερε παιδιά στον κόσμο!

Το τι δυσκολίες πέρασε, το ξέρει μόνο εκείνη. Είμαι σίγουρη ότι δεν λέει πάντα αυτό που την ανησυχεί ή τη στεναχωρεί, γιατί δεν θέλει να αφήνει βάρος στα παιδιά της. Και απ’ότι έχω καταλάβει, όλες οι μαμάδες το ίδιο κάνουν.

Όλα αυτά λοιπόν και πολλά άλλα κάνει μια μαμά στα παιδιά της. Η τιμή που θα πρέπει να της δείχνουμε είναι μεγάλη. Είναι ιερή η λέξη ΜΗΤΕΡΑ και άξια σεβασμού.

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο λοιπόν, θέλω να ευχηθώ σε όλες τις μανούλες του κόσμου, όποια ηλικία κι αν έχουν, σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν ζουν, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!! Να ξέρετε ότι εμείς τα παιδιά σας, θέλουμε να είστε ευτυχισμένες και ότι σας αγαπάμε πολύ, ακόμα και αν δεν το δείχνουμε τόσο συχνά.

Ευχαριστούμε που μας φέρατε στον κόσμο και είστε πάντα δίπλα μας φύλακες άγγελοι!

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣ

Όταν ήσουν παιδί, σου άρεσε να χάνεσαι στην αγκαλιά της μητέρας και του πατέρα σου;

Εμένα ναι! Λάτρευα την ώρα και τη στιγμή που με έκλειναν μέσα στα χέρια τους.

Αλήθεια, πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η δύναμη μιας αγκαλιάς; Πόσο καλό μπορεί να κάνει στον συνάνθρωπό μας ένα χάδι, ένα άγγιγμα, ένα φιλί;

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι όταν δίνετε κάτι από τα παραπάνω σε κάποιον, του προσφέρετε μια μικρή ή και μεγάλη δόση ευτυχίας; Μπορεί να μην σας το εκφράσει, μπορεί και να τρομάξει με αυτή την κίνηση και να προσπαθήσει να απομακρυνθεί, όμως το συναίσθημα που θα νιώσει για αυτή τη μικρή στιγμή θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη του.

«Οι άνθρωποι μπορεί να μην θυμούνται τι τους είπες, όμως πάντα θα θυμούνται πως τους έκανες να νιώσουν». Μια φράση που έχω διαβάσει αρκετές φορές και συμφωνώ απόλυτα!

Το εσωτερικό μας παιδί, πάντα θα διψάει για αυτού του είδους την ανθρώπινη επαφή. Πολλές φορές η αγκαλιά λέει πολλά περισσότερα σε κάποιον από τις λέξεις. Σε εκείνη κρύβεται όλο το νόημα αυτών που θέλουμε να εκφράσουμε.

Η αγκαλιά δείχνει αγάπη, συμπόνια, κατανόηση, διάθεση για βοήθεια, σεβασμό. Μπορεί να πάρει μακριά όλες τις αρνητικές σκέψεις, έστω και για τόσο λίγο όσο κρατάει. Είναι πολύ σημαντικό να την προσφέρουμε στους άλλους, αλλά και να τη δεχόμαστε.

Επειδή έχουμε μεγαλώσει πια, δεν σημαίνει ότι δεν την έχουμε ανάγκη. Εμείς ίσως τη χρειαζόμαστε περισσότερο από τα παιδιά. Για εκείνα είναι δεδομένο ότι θα την έχουν σε καθημερινή βάση.

Ας ξεκινήσουμε από σήμερα να δίνουμε αγκαλιές και χάδια και φιλιά σε εκείνους που αγαπάμε. Εκτός από τις λέξεις, ας εκφράσουμε την αγάπη μας και με αυτό τον τρόπο. Όποια ηλικία και να έχουν εκείνοι που βρίσκονται στη ζωή μας, θέλουν να ξέρουν ότι τους αγαπάμε. Με τη σειρά τους, θα μας δείξουν κι εκείνοι την αγάπη τους και θα μας προσφέρουν αυτό το ισχυρό συναίσθημα που θα μας δώσει δύναμη.

Μερικά αποφθέγματα για την αγκαλιά:

Η αγκαλιά είναι σαν ένα μπούμερανγκ. Σου έρχεται αμέσως πίσω.

Αυτό κάνουν όσοι σε αγαπάνε. Τυλίγουν τα χέρια τους γύρω σου και σε παίρνουν μια αγκαλιά. Σε αγαπάνε ακόμα κι όταν δεν είσαι τόσο αξιαγάπητος.

Οι αγκαλιές μπορεί να είναι αθόρυβες, αλλά μιλάνε τόσο δυνατά.

Αγκαλιά: η πιο ειλικρινής έννοια του να δίνεις.

Όσο πιο παγωμένη είναι η νύχτα, τόσο πιο ζεστές είναι οι αγκαλιές.

Το καλό πράγμα με τις αγκαλιές; Όταν δίνεις μια, πάντα παίρνεις και μια πίσω.

ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΚΙ ΕΣΥ…

Κάνε κι εσύ κάτι για τον τόπο σου, για τη χώρα σου, για τους άλλους. Υπάρχουν άπειρα πράγματα να ασχοληθεί κανείς για να προσφέρει.

Βρέθηκα σήμερα σε μια παρουσίαση που είχε σαν θέμα απλούς, καθημερινούς ανθρώπους, που εδώ και λίγο καιρό έχουν αναλάβει κάποιες πρωτοβουλίες. Αφορούν διάφορα θέματα, κατά κύριο λόγο τον εθελοντισμό.

Μέσα από μια σειρά μαθημάτων αυτοβελτίωσης και ενδυνάμωσης, αυτοί οι άνθρωποι έχουν αρχίσει ήδη να λειτουργούν με γνώμονα ένα δικό τους όνειρο που κάνουν προσπάθεια να πραγματοποιήσουν και στόχο έχει το κοινό καλό. Άλλος ασχολείται με παιδιά, άλλος με το περιβάλλον, άλλος με τα ζώα.

Όπως και να έχει, υπάρχει πολύς κόσμος που ενδιαφέρεται να προσφέρει το οτιδήποτε.

Έχω βρεθεί και σε άλλη παρουσίαση για θέματα εθελοντισμού και η προσέλευση ήταν μεγάλη. Άτομα κάθε ηλικίας. Και όχι μόνο από την Αθήνα, αλλά και από άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Αυτό που περιέγραψαν σήμερα οι άνθρωποι αυτοί, είναι το συναίσθημα που νιώθουν όταν βλέπουν τον στόχο τους να πραγματοποιείται, καθώς και τη δύναμη που παίρνουν όταν βοηθούν τους άλλους.

Η αλήθεια είναι, πως όταν προσφέρεις την αγάπη σου με διάφορους τρόπους, αισθάνεσαι υπέροχα! Ποιος δεν θέλει να έχει την αίσθηση της πληρότητας στη ζωή του; Φαίνεται πως ο εθελοντισμός και η προσφορά γενικότερα το πετυχαίνουν αυτό.

Υπάρχουν πολλοί φορείς που σου δίνουν τη δυνατότητα να συμβάλεις με τις δυνάμεις σου στο έργο τους. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα πιο ελκυστικό: να δημιουργήσεις εσύ κάτι ανάλογο, με τη βοήθεια και άλλων ανθρώπων  που μπορούν να συνεισφέρουν με διάφορα μέσα.

Είναι μια πρόκληση, δε νομίζετε; Για να δούμε: τι είναι αυτό που λείπει από την περιοχή που ζείτε; Ή, τι είναι αυτό που σας λένε οι άνθρωποι γύρω σας ότι θα ήθελαν να έχουν στην πόλη τους;

Σίγουρα κάτι θα απουσιάζει, το οποίο, όταν γίνει πραγματικότητα, θα δώσει χαρά σε πολλούς. Παραδείγματος χάριν, διαφόρων ειδών μαθήματα (χορός, εικαστικά, θέατρο, ξένες γλώσσες). Ή διάφορες αθλητικές δραστηριότητες. Επίσης, δράσεις για μια όμορφη πόλη, όπως καθαρισμός και καλλωπισμός δημόσιων χώρων από τους ίδιους τους δημότες.

Συγκεντρώσεις σε διάφορους χώρους για ομιλίες και συζητήσεις πάσης φύσεως θεμάτων.

Φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και παροχή οποιασδήποτε βοήθειας σε συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη. Από υλικά αγαθά μέχρι συντροφιά και ψυχολογική υποστήριξη.

Επίσης, ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι, είναι η ενασχόληση με τα παιδιά. Όσοι είστε γονείς, γνωρίζετε την έννοια της δημιουργικής απασχόλησής τους.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι υπάρχουν άπειρα πράγματα να ασχοληθεί κανείς. Ίσως μερικοί άνθρωποι να έχουν πρωτοπόρες ιδέες προσφοράς και να μην έχουν ακόμα ακουστεί. Προτείνω να ανοίξουμε όλοι το μυαλό μας, να ακούσουμε τι μας προστάζει η καρδιά μας και να αποφασίσουμε να χτίσουμε μαζί τα θεμέλια ενός καλύτερου κόσμου.

Ακόμα και μία ώρα από την εβδομάδα μας είναι καθοριστική για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Ας αφήσουμε λοιπόν τους καναπέδες μας και ας βγούμε εκεί έξω να προσφέρουμε χαρά και δημιουργία!

ΕΣΥ ΠΩΣ ΤΑ ΠΑΣ ΜΕ ΤΟ ΤΑΙΡΙ ΣΟΥ;

Είστε καλά με τον άνθρωπό σου; Τα βρίσκετε; Πως είναι η καθημερινότητά σας; Τι θα ήθελες να αλλάξει πάνω του ή στη συμπεριφορά του;

Το τελευταίο ερώτημα μας απασχολεί λίγο πολύ όλους. Θα θέλαμε ο σύντροφός μας να είναι ιδανικός για τα γούστα μας. Όμως, ποιος είναι τέλειος από εμάς; Κανείς!

Γιατί λοιπόν η διαφορετικότητά μας να γίνεται εμπόδιο σε μια ευτυχισμένη κοινή ζωή;

Πως θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε έτσι ώστε και οι δύο πλευρές να είναι ευχαριστημένες;

Νομίζω ότι η καλύτερη λύση είναι να αποδεχτούμε τις ιδιότητες του ανθρώπου που επιλέξαμε να είμαστε μαζί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα τις αφομοιώσουμε. Εμείς είμαστε διαφορετικοί και πρέπει να κρατήσουμε τα δικά μας στοιχεία, όπου ο σύντροφός μας με τη σειρά του θα αποδεχθεί.

Σίγουρα θα υπάρχουν πράγματα που θα μας φέρνουν πιο κοντά, όπως τρόποι διασκέδασης ή χόμπι, που θα μπορούμε από κοινού να μοιραστούμε. Από εκεί και πέρα καλό θα είναι ο καθένας να έχει τη δυνατότητα να κάνει πράγματα μόνος του, χωρίς να αντιμετωπίζει την αρνητική διάθεση ή κριτική από τον άνθρωπό του. Με λίγα λόγια, θα πρέπει να έχουμε ό καθένας τον προσωπικό του χώρο και χρόνο.

Αυτή η κατάσταση ευνοεί σε μεγάλο βαθμό τα ζευγάρια, καθώς τους δίνει την αίσθηση της προσωπικής ελευθερίας μέσα στη σχέση.

Έτσι, η κοινή ζωή, θα είναι μια όμορφη καθημερινότητα με στιγμές, όπου και οι δύο πλευρές θα νιώθουν άνεση και ευτυχία.

Βέβαια, μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και οι περιπτώσεις που πρέπει ό ένας να ακολουθήσει τον άλλον σε μια κοινωνική υποχρέωση, π.χ. οικογενειακή συγκέντρωση. Εκεί μπορεί να δημιουργηθεί κάποια μικρή ένταση ενδεχομένως, όμως πάντα μπορεί να βρεθεί λύση με τη συζήτηση.

Είναι στη διάθεση του καθενός αν θα συνοδεύσει το ταίρι του σε τέτοιες περιπτώσεις, ή αν θα κάνει κάτι τελείως διαφορετικό.

Όπως και να έχει, δεν θα πρέπει μια τέτοια περίπτωση να γίνεται η αιτία για εντάσεις και τσακωμούς.

Θυμάμαι παλιά, τους γονείς μας, πήγαιναν παντού μαζί. Είτε οι δυο τους, είτε με τα παιδιά τους.

Τώρα πλέον έχουν αλλάξει τα δεδομένα, οι άνθρωποι αναζητούν μέσα από τις προσωπικές τους συνήθειες ή τις δραστηριότητές τους να έρθουν πιο κοντά στον εαυτό τους, στις εσωτερικές τους ανάγκες. Κι αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση κατακριτέο.

Δημιουργεί την αίσθηση της ελευθερίας, όπως αναφέραμε πιο πάνω, αλλά και της ασφάλειας, καθώς βλέποντας ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα για εμάς ενώ είμαστε σε μια σχέση, αισθανόμαστε ότι μας καταλαβαίνει ο σύντροφός μας. Άλλωστε, αυτό δεν θέλουμε όλοι από τους άλλους; Να κατανοούν τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας;

Εύχομαι λοιπόν, για όλους μας, σχέσεις ισότιμες και ολοκληρωμένες. Και μην ξεχνάτε: μια επιτυχημένη σχέση έχει δύο ευτυχισμένες ψυχές. Ας προσπαθούμε συνέχεια για την επίτευξη αυτού του στόχου!

Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ

Ακούγεται λίγο εγωιστικό, έτσι δεν είναι; Πόσο πολύτιμος είναι πια αυτός ο εαυτός σου;

Πόσο; Περισσότερο απ’ ότι φαντάζεσαι! Είναι εκείνος που θα σε συντροφεύει για πάντα. Θες δεν θες, θα τον κουβαλάς μαζί σου. Γι’ αυτό φρόντισε να τον προσέχεις. Έχεις την ευθύνη του.

Καμιά φορά γίνεται ο χειρότερος εχθρός σου, προσπαθεί να σε κάμψει, να σε στεναχωρήσει. Σε πολεμάει ανελέητα, αλλά ξέρεις κάτι; Εσύ τον εγκατέλειψες πρώτος, γι’ αυτό τώρα σου φέρεται έτσι. Τον άφησες στο έλεός του, δεν έδινες δεκάρα για τις ανάγκες του. Κι εκείνος τώρα, σαν ένα μικρό παιδί που έχει πληγωθεί, ξεσπά. Άλλες φορές πιο ήπια και άλλες με χειρότερο τρόπο.

Από τι αποτελείται ο εαυτός μας; Είναι το σώμα, το μυαλό, η καρδιά και το πνεύμα μας. Είναι εμείς. Και δε νομίζω ότι χωράει αμφισβήτηση στο γεγονός ότι όσο περισσότερο είμαστε κοντά του, τόσο καλύτερος θα γίνεται μέρα με τη μέρα. Δεν λέω, υπάρχουν και οι στιγμές που θα απομακρυνθούμε από εκείνον, όμως πάντα πρέπει να γυρίζουμε και να διορθώνουμε τα λάθη που κάναμε και τον πληγώσαμε.

Διαβάζω πολλά άρθρα σχετικά με αυτό. Πως πρέπει να τον φροντίζουμε τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Έχω προσπαθήσει κι εγώ με τη σειρά μου να του φερθώ καλύτερα και ξέρεις κάτι; Μου το ανταποδίδει με ένα τεράστιο αίσθημα ευτυχίας και πληρότητας! Είναι αξία ανεκτίμητη τελικά.

Από την άλλη, όσες φορές τον άφησα μόνο του να παλεύει, μου το ξεπλήρωσε με σκληρό τρόπο. Με άφησε με ένα μεγάλο κενό. Έχω αποφασίσει λοιπόν να κάνω το καλύτερο δυνατό ώστε να τον κάνω ευτυχισμένο. Οι τρόποι; Αμέτρητοι! Όρεξη να’ χεις!

Θέλεις παραδείγματα; Άκου λοιπόν: αν θέλεις να φροντίσεις το σώμα σου, βάλε στη ζωή σου την ισορροπημένη διατροφή και την άσκηση. Η ευεξία που θα νιώσεις θα είναι μοναδική!

Αν θέλεις να φροντίσεις το μυαλό σου, άλλαξε τρόπο σκέψης. Λένε ότι από το μυαλό μας περνούν περίπου 60.000 σκέψεις την ημέρα. Τεράστιο νούμερο. Φυσικά δεν τις ελέγχουμε όλες. Όμως εύκολα μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε προς τα πού κλείνουν οι περισσότερες, αν είναι αρνητικές ή θετικές. Μια καταγραφή στο τέλος κάθε ημέρας μπορεί να σε βοηθήσει να δεις σε τι επίπεδο κυμαίνονται. Αν είναι ως επί το πλείστον θετικές, είσαι από τους τυχερούς. Αν είναι αρνητικές, προσπάθησε σιγά σιγά να τις κατευθύνεις σε άλλο επίπεδο. Το πώς θα γίνει αυτό, είναι ένα άλλο, μεγάλο κεφάλαιο, που ελπίζω κάποια στιγμή να αναλύσουμε μαζί.

Αν θες να φροντίσεις την καρδιά σου, αγάπησε. Πολύ και δυνατά. Αγάπησε ότι βρίσκεται γύρω σου. Ανθρώπους, ζώα, φύση. Η καρδιά τρέφεται από τα όμορφα συναισθήματα και περισσότερο από την αγάπη. Μην φοβάσαι να την αισθανθείς. Να είσαι σίγουρος ότι θα τη λάβεις πίσω. Έτσι η καρδιά σου θα μείνει νέα και ζωντανή κι εσύ θα έχεις κερδίσει μια ολοκληρωμένη ζωή.

Αν θες να φροντίσεις το πνεύμα σου, μάθε. Διάβασε, μπες σε άλλους κόσμους. Άνοιξε τις κεραίες σου και δες τι γίνεται πέρα από εσένα, πέρα από το περιβάλλον και τον τόπο που ζεις. Υπάρχει ένας απέραντος κόσμος εκεί έξω, ξεκίνα να τον ανακαλύπτεις!

Ελπίζω να σε έπεισα ότι ο εαυτός σου είναι πολύτιμος και ότι πρέπει να του δίνεις όσα χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένος.

Και μην πτοείσαι αν δεν τα καταφέρνεις πάντα. Καμία μέρα δεν είναι ίδια με τις άλλες. Ακόμα όμως κι αν πέρασε ένα εικοσιτετράωρο που δεν τον αγάπησες αρκετά, πάντα υπάρχει και το αύριο. Κοιμήσου με αυτή τη σκέψη και την επόμενη ημέρα θα έχεις μια νέα ευκαιρία να τον αγαπήσεις από την αρχή!