ΜΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ

Είναι γεγονός ότι φέτος, από τον Μάρτιο μέχρι και σήμερα, ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές στην  καθημερινότητά μας. Ποτέ άλλοτε η ζωή μας δεν είχε πάρει τέτοια τροπή. Όλοι ξέρουμε πως ο κορωναϊός άλλαξε πολλά. Άλλαξε και εμάς τους ίδιους.

Με τον ίδιο τρόπο, διαφοροποίησε και τον εορτασμό των Αγίων Παθών του Κυρίου και την Ανάσταση. Οι εκκλησίες κλειστές, οι άνθρωποι κλεισμένοι στα σπίτια τους, η αποφυγή συνωστισμού και κοινωνικών επαφών αναπόφευκτη και πάει λέγοντας.

Όλοι ανεξαιρέτως αισθανθήκαμε πολλών ειδών συναισθήματα για όλες αυτές τις αλλαγές που συνεχίζουμε να βιώνουμε. Στην αρχή ήταν η απορία του τι συμβαίνει και τι είναι αυτή η απειλή που ήρθε από το εξωτερικό. Μετά, ο φόβος του άγνωστου ιού, που θερίζει ανθρώπους. Ύστερα, η ανακοίνωση διαφόρων μέτρων από την κυβέρνηση, που επέβαλε κλείσιμο επιχειρήσεων, αποφυγή συνωστισμού, ακυρώσεις πτήσεων και ακτοπλοϊκών δρομολογίων, βεβαιώσεις μετακινήσεων, ελέγχους από την αστυνομία για την τήρηση των μέτρων κλπ.

Δεν το χωράει ο νους μας αυτό το πράγμα που συμβαίνει. Μια ασύμμετρη απειλή θα έλεγε κανείς πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Κύριο θέμα συζήτησης, ειδικά τον πρώτο καιρό, ήταν αυτό. Άλλοι συμμορφώθηκαν αμέσως με τα μέτρα, άλλοι αγνοούσαν τις οδηγίες του κράτους και άλλοι έκαναν αυτό που ήθελαν εκείνοι, ισχυριζόμενοι ότι δεν συμβαίνει και κάτι τρομερό, θέλουν να μας φοβίσουν για να περάσουν κάτι άλλο. Όλες οι απόψεις σεβαστές.

Ας δούμε όμως το θέμα του εορτασμού του Πάσχα, που απασχόλησε όλο τον κόσμο.

Πολλές απόψεις και σε αυτό. Το σίγουρο είναι ότι δεν μας άρεσε ο τρόπος εορτασμού φέτος. Ούτε όσον αφορά το θρησκευτικό κομμάτι, ούτε στο παραδοσιακό (των εθίμων και του γλεντιού). Οι λειτουργίες στις εκκλησίες έγιναν κεκλεισμένων των θυρών και μόνο χάρη στην τεχνολογία είχαμε τη δυνατότητα να τις παρακολουθήσουμε (τηλεόραση, internet). Δεν πήγαμε στην περιφορά του επιταφίου. Δεν πήγαμε στην Ανάσταση, ούτε πήραμε το Άγιο Φως. Όλα τα παρακολουθήσαμε και τα βιώσαμε μέσα στα σπίτια μας. Σαν να είμαστε άρρωστοι και δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά. Είναι λογικό να νιώσουμε ότι δεν γιορτάσαμε φέτος.

Όμως, πιστεύω ότι σχεδόν όλοι αισθανθήκαμε κάτι μέσα στην ψυχή μας που μας ένωσε με το Θείο Δράμα και την Ανάσταση. Ένα συναίσθημα πολύ βαθύ, που πιθανόν να μην είχαμε νιώσει τόσο έντονα άλλες φορές. Αυτός ο πόνος που δεν μπορέσαμε ελεύθερα να γιορτάσουμε, αυτή η θλίψη που γέμισε τις καρδιές μας για την όλη κατάσταση, ένα κρίμα που φέτος όλα είναι διαφορετικά στη ζωή μας, αυτή η αίσθηση ότι του χρόνου ευχόμαστε να γυρίσουμε στα παλιά και πατροπαράδοτα, η αγαλλίαση όταν χτύπησαν οι καμπάνες της Ανάστασης, οι πιστοί στα μπαλκόνια τους με αναμμένα τα φώτα και τις λαμπάδες τους να ψέλνουν το Χριστός Ανέστη και να ανταλλάσσουν ευχές με τους γείτονές τους, όλα αυτά είναι τα συναισθήματα που ακολουθούν αυτές τις μέρες. Μήπως λοιπόν φέτος ζήσαμε το Πάσχα ακριβώς όπως έπρεπε; Μήπως αυτή τη φορά ζεστάθηκαν οι καρδιές  μας αληθινά και βιώσαμε κυριολεκτικά στην ψυχή μας το Θείο Δράμα και την Ανάσταση;

Ας το σκεφτούμε λίγο. Και ας κρατήσουμε στη μνήμη μας αυτό το διάστημα που περνάμε με την αλλαγή στην καθημερινότητά μας, να θυμόμαστε στο μέλλον ότι κρατήσαμε γερά και βγήκαμε νικητές σε αυτή τη μάχη. Ας μείνουμε σπίτια μας για όσο ακόμα χρειαστεί, ώστε να νικήσουμε κι εμείς τον θάνατο που πλησίασε απειλητικά, όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο και τέλος, ας είμαστε υπερήφανοι που γι αυτή την φορά επιδείξαμε ψυχραιμία και προσοχή ώστε να πετύχουμε αυτό που λίγες χώρες έχουν καταφέρει, να βγούμε νικητές με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

Τέλος, ας αναγνωρίσουμε σε όλους, από την κυβέρνηση και τους ανθρώπους που βρίσκονται συνέχεια στην πρώτη γραμμή, μέχρι όλους τους πολίτες της χώρας, ότι είμαστε ήρωες που δεχτήκαμε να αλλάξουμε τις συνήθειές μας για το καλό όλων μας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!