Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΔΑΣΚΑΛΑ

Την είδα χτες, μετά από πολύ καιρό. Μου φαίνεται πάντα ίδια, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Είναι η πρώτη μου δασκάλα και την αγαπώ σαν δεύτερη μάνα μου.

Όταν πήγα Α΄δημοτικού, ήταν η πρώτη που αντίκρισα. Με υποδέχτηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο. Στο σχολείο με πήγε η γιαγιά μου, γιατί η μητέρα μου δούλευε. Το τι κλάμα έριξα όταν είδα τη γιαγιά να φεύγει, δεν περιγράφεται! Θρήνος!!!

Η κυρία Στέλλα με πήρε από το χεράκι, με ηρέμησε και με πήγε στην τάξη. Αυτό ήταν! Από τότε την αγάπησα! Έδειξε κατανόηση και συμπόνια στο πρόβλημά μου και ήταν δίπλα μου!

Περιττό να σας πω ότι την ακολουθούσα παντού, μέχρι και την τουαλέτα! Ελπίζω να το έχει ξεχάσει αυτό τώρα πια, γιατί ντρέπομαι λίγο τώρα που το σκέφτομαι.

Έχω και μια φωτογραφία της τάξης, που είμαστε όλα τα παιδιά μαζί και φυσικά η αγαπημένη μου δασκάλα είναι εκεί, στα δεξιά. Με ένα όμορφο φόρεμα, με κόκκινα και μαύρα σχέδια, με μια φαρδιά δερμάτινη ζώνη γύρω από τη μέση της και μαύρες μπότες.

Νομίζω από τότε άρχισα να λατρεύω και τις μπότες. Καημό το είχα όταν ήμουν μικρή να αποκτήσω. Και απέκτησα πολλές τα χρόνια που ακολούθησαν.

Αυτή η γυναίκα ήταν σταθμός στη ζωή μου, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Η σκέψη της και μόνο μου δημιουργεί πολύ θετικά συναισθήματα.

Μια φορά, έπρεπε για κάποιο λόγο να την επισκεφθούμε με τη μητέρα μου. Πήγαμε σπίτι της και μου άρεσε τόσο πολύ! Καθίσαμε κάμποση ώρα και εγώ αισθανόμουν ότι ήμουν σε ένα οικείο περιβάλλον.

Όταν άλλαξα τάξη, με στεναχωρούσε που δεν θα την είχα δασκάλα. Την έβλεπα όμως πολύ συχνά στο σχολείο και ένιωθα ότι ήταν κοντά μου.

Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε και οι δύο, ώσπου κάποια στιγμή, ετοιμάζοντας τη λίστα των καλεσμένων για το γάμο μου, ανοίξαμε συζήτηση με τους δικούς μου για το ποιους από τους γνωστούς θα καλέσουμε. Η απάντησή μου ήταν: ¨Πρώτα την κυρία Στέλλα!!!¨.

Την ημέρα που της έδωσα το προσκλητήριο, πριν προλάβει να μου πει κάτι, της είπα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην την καλέσω. ¨Σας αισθανόμουν πάντα σαν μητέρα¨, της είπα και τότε χαμογέλασε πλατιά. Είμαι σίγουρη ότι το έχει ακούσει από πολλούς μαθητές της, αλλά για μένα είχε μεγάλη σημασία να της το πω. Ήθελα να ξέρει πως αισθάνομαι.

Γενικά, πάντα αγαπούσα τις δασκάλες και τις καθηγήτριές μου. Είχα  σεβασμό απέναντί τους και σχεδόν σε όλες είχα ιδιαίτερη αδυναμία. Μάλιστα, για κάποια χρόνια είχα και επικοινωνία μαζί τους. Θεωρώ πολύ σημαντικό να τιμάς εκείνους που σε μαθαίνουν να βγαίνεις στη ζωή, ας είναι και μέσα σε μια σχολική τάξη. Τα εφόδια που σου δίνουν είναι πολλά. Γι’αυτό και οι δάσκαλοι κάνουν λειτούργημα και όχι απλά ένα επάγγελμα, κατά την άποψή μου.

Η κυρία Στέλλα λοιπόν, ήταν είναι και θα είναι η αγαπημένη μου δασκάλα. Και ξέρω πως πάντα θα χαίρεται όταν με βλέπει και όταν μαθαίνει ότι στη ζωή μου είναι όλα καλά.

Θέλω να μοιράζομαι μαζί της τη χαρά μου σε όσα χαρμόσυνα γεγονότα έρθουν στο μέλλον.

Κυρία Στέλλα, Σ’ ΑΓΑΠΩ!!!