ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΗΜΕΡΑ

Ο τίτλος αυτός με ωθεί να γράψω πολλά, μιας και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή όλων μας.

Από την αρχή της ζωής μας, μέχρι το τέλος της, αλληλεπιδρούμε με τους άλλους. Στην αρχή είναι η οικογένειά μας, αργότερα οι συμμαθητές και οι δάσκαλοι/καθηγητές, ύστερα οι φίλοι μας, μετέπειτα οι συνάδελφοι και οι εργοδότες μας και άλλοι πολλοί που συναντάμε στη ζωή μας είτε για λίγο καιρό, είτε για περισσότερο.

Φυσικά, δεν μένουν όλοι οι άνθρωποι κοντά μας για πάντα. Με τον καιρό αλλάζουν πολλά στη ζωή και την καθημερινότητά μας και φυσικά ένα από αυτά είναι και οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν.

Το θέμα είναι πως βιώνουμε τις διαπροσωπικές σχέσεις κατά τη διάρκειά τους, όπως επίσης και τι μας μένει αφού τελειώσουν κάποιες από αυτές.

Από προσωπική εμπειρία έχω να πω ότι δυστυχώς στη σημερινή εποχή οι άνθρωποι είναι πιο απόμακροι από ποτέ! Προτιμούν να μένουν στο σπίτι τους από το να βγουν έξω με καλή παρέα, έχουν αντικαταστήσει τη δια ζώσης επικοινωνία με τα μηνύματα ή τις βιντεοκλήσεις και το skype, δεν ανοίγονται στους άλλους για αυτά που τους απασχολούν.

Σαν κάτι να τους ενοχλεί ή να τους φοβίζει, πολλές φορές έχουν αλλόκοτη συμπεριφορά. Ενώ δείχνουν πρόσχαροι και δεκτικοί στην αλληλεπίδραση με τους άλλους, τελικά απομακρύνονται χωρίς ουσιαστικό λόγο. Όλοι  λίγο πολύ το έχουμε κάνει αυτό. Άρα είναι ένα θέμα που αφορά τους πάντες. Αν το σκεφτώ πιο βαθιά, μια αίσθηση τρόμου με κυριεύει. Γιατί και πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο;

Θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια, οι γονείς μας ήταν κοντά με τους συγγενείς, είχαν φίλους που ο ένας έκανε επίσκεψη στον άλλον. Ένα Πάσχα στην παλιά μου γειτονιά, είχε πάρει κάθε οικογένεια ένα αρνί, έβαλαν τουλάχιστον δέκα σούβλες, ήμασταν όλοι μαζί και φάγαμε στο σπίτι ενός γείτονα. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά και είναι από τις στιγμές εκείνες που δεν θα ξεχάσω ποτέ, γιατί ένιωθα πολύ όμορφα με αυτό που διαδραματιζόταν γύρω μου.

Τώρα ποια γειτονιά το κάνει αυτό; Ελπίζω να υπάρχουν κάπου ελάχιστες εξαιρέσεις.

Δυστυχώς, απ΄ότι βλέπω, δεν απασχολεί πολύ κόσμο αυτό το ζήτημα. Ο καθένας έχει τα προβλήματά του και δεν ενδιαφέρεται να κοιτάξει παραπέρα. Όμως, αυτό ακριβώς είναι το θέμα: η αδιαφορία για τους άλλους.

Να φταίει άραγε η υπάρχουσα οικονομική κρίση; Η κρίση αξιών; Η τεχνολογία; Η αλλαγή της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων; Ίσως όλα αυτά μαζί και άλλα που δεν έχουμε σκεφτεί.

Το ζητούμενο είναι να αλλάξει αυτή η κατάσταση, γιατί δεν κάνει καλό σε κανέναν. Γνωρίζω ανθρώπους που είναι εντελώς μόνοι τους και ψάχνουν απεγνωσμένα κάποιον, όχι για να τους βοηθήσει σε κάποιο πρόβλημά τους, αλλά μόνο να κάνουν μια κουβέντα μαζί του, να κάνουν λίγη παρέα, να πάνε κάπου και να περάσουν όμορφα.

Αλήθεια, πόσο κοστίζει μια παρέα για λίγες ώρες; Νομίζω τίποτα απολύτως! Όλοι μπορούμε να αφιερώσουμε χρόνο στους γύρω μας, να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν, γιατί  όχι να μάθουμε από αυτούς, όπως ακριβώς θέλουμε κι εμείς να συναναστραφούμε με τους άλλους.

Ας γίνουμε λίγο πιο ανοιχτοί και δεκτικοί στους συνανθρώπους μας, ας χαιρόμαστε μαζί τους όμορφες στιγμές, ας είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον στις δυσκολίες, ας ξαναγίνουμε επιτέλους ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!